Δεν πεθαίνουμε από έλλειψη πόρων. Πεθαίνουμε από ιδεολογική σύγχυση. Το δημογραφικό πρόβλημα της Δύσης δεν είναι απλώς αριθμητικό. Είναι βαθιά πολιτισμικό. Είναι η εικόνα ενός πολιτισμού που, αφού κατέκτησε την κορυφή της ανθρώπινης προόδου, αποφάσισε να αυτοκαταργηθεί και να παραχωρήσει τη θέση του.
Η αντιστροφή του δημογραφικού δεν είναι θέμα διατήρησης κάποιου ξεχωριστού DNA ή κάποιας ευγονικής φαντασίωσης. Είναι ζήτημα πολιτισμικής επιβίωσης. Αν εξαφανιστεί η Δύση, θα εξαφανιστούν και οι βασικές αρχές που την καθόρισαν: το κράτος δικαίου, η Δημοκρατία, η ελευθερία του ατόμου, η ελεύθερη αγορά. Δεν θα παραδοθούμε απλώς στη δημογραφική συρρίκνωση, αλλά στη βαρβαρότητα.
Αξίζει όμως η Δύση να σωθεί;
Αυτό είναι το πρώτο και βασικότερο ερώτημα που πρέπει να τεθεί. Γιατί αν οι ίδιες οι ελίτ της Δύσης δεν πιστεύουν πια στον πολιτισμό τους, τότε κανένα επίδομα γονιμότητας δεν θα μας σώσει.
Σε αντίθεση με την αριστερά που εξισώνει όλες τις κουλτούρες στο όνομα μιας μεταμοντέρνας ουδετερότητας, οφείλουμε να πούμε την αλήθεια: όχι, δεν είναι όλες οι κουλτούρες ίσες. Ο δυτικός πολιτισμός είναι αντικειμενικά ανώτερος. Όχι επειδή είναι δικός μας, αλλά επειδή έχει αποδειχθεί πιο ευεργετικός για περισσότερους ανθρώπους. Γιατί έβαλε στο επίκεντρο το άτομο και τα δικαιώματά του. Προστάτεψε τη μειονότητα. Ελευθέρωσε τον λόγο. Καθιέρωσε την επιστημονική μέθοδο.
Κι όμως, αυτός ο πολιτισμός έχει πάψει να αναπαράγεται. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Η Ευρώπη γερνάει και πεθαίνει. Οι νέες γενιές δεν κάνουν παιδιά. Δεν δημιουργούν οικογένειες. Δεν επενδύουν στο μέλλον. Γιατί;
Οι αιτίες πολλές. Η αστικοποίηση, η καθυστέρηση ενηλικίωσης, η σχετικοποίηση των ρόλων φύλου, η απομάκρυνση των νέων από τη θρησκεία και ο εναγκαλισμός τους με ένα σωρό νέους -ισμούς που βλέπουν τον δυτικό πολιτισμό ως θύτη κάθε αδικίας. Όμως, ένας πολιτισμός που μετατρέπει κάθε υποχρέωση σε καταπίεση και κάθε ευθύνη σε εμπόδιο, δεν μπορεί να περιμένει ότι θα αναπαράγεται επ' αόριστον.
Η λύση στο πρόβλημα σίγουρα δεν είναι κρατικιστική. Δεν θα λυθεί με περισσότερα επιδόματα ή επιτροπές. Το δημογραφικό είναι πρώτα απ' όλα ζήτημα νοοτροπίας. Χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας. Χρειάζεται να ξαναγίνει η οικογένεια αξία. Χρειάζεται οι δυτικές νεολαίες να θελήσουν να ψάξουν για συντρόφους με τους οποίους θα χτίσουν κάτι κοινό, όχι απλώς να καταναλώνουν στιγμές.
Χρειάζεται όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή σε κάθε ζευγάρι -εκείνη η στιγμή που πρέπει να αποφασίσουν αν θα προχωρήσουν μαζί- να ποντάρουν στο μέλλον. Το δικό τους, των παιδιών τους, της χώρας τους. Αυτό είναι το στοίχημα της Δύσης. Έτσι όπως είμαστε, δεν εμπνέουμε στους 20ρηδες και τους 30ρηδες αυτή την αισιοδοξία και εμπιστοσύνη.
Ξέρουμε με βεβαιότητα ότι αν δεν τους κερδίσουμε, σε 50 ή 100 χρόνια, η Ευρώπη δεν θα είναι παρά ένα θεματικό πάρκο αναμνήσεων (η Ελλάδα ίσως και νωρίτερα). Και ο δυτικός πολιτισμός, μια υποσημείωση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η Άυν Ραντ το είχε συνοψίσει με ακρίβεια: «Οι ιδέες είναι η μεγαλύτερη και πιο ουσιαστικά πρακτική δύναμη πάνω στη γη». Η ιδέα της Δύσης αξίζει να σωθεί. Και για να σωθεί, πρέπει πρώτα να ξαναπιστέψουμε σε αυτήν.
