Όσοι προτάσσουν την αδιαμφισβήτητη επισιτιστική κρίση στη Γάζα δεν βλέπουν ή κάνουν πως δεν βλέπουν ότι το κεντρικό πρόβλημα είναι αμιγώς πολιτικό και αφορά το μέλλον της περιοχής. Συνοψίζεται δε στο ερώτημα: θα έχει θέση στη μελλοντική Γάζα η Χαμάς; Αν απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα τα μεγάλα κεφάλια μετά θα μπορέσουν να συζητήσουν για το τι είδους καθεστώς θα επικρατήσει στην περιοχή.
Είναι αυτονόητο ότι ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός θα πρέπει να έχει την έγκριση του Ισραήλ. Αυτό νομίζω το δέχεται και ο φανατικότερος εχθρός του Νετανιάχου. Επίσης, θα πρέπει να είναι αποδεκτός και από τα περισσότερα αραβικά κράτη, αν και αυτά ελάχιστα ενδιαφέρονται για την τύχη των Παλαιστινίων. Έχουν κακιά πείρα.
Μια λιτή περιγραφή του τι θα πρέπει να γίνει, έδωσε μέσα σε λίγες λέξεις ο Μαχμούντ Αμπάς. Να απελευθερωθούν όλοι οι όμηροι και να φύγει η Χαμάς από τη Γάζα. Αφήνει να εννοηθεί πως η Παλαιστινιακή Αρχή μπορεί να αναλάβει τη διοίκηση της περιοχής. Εδώ εγείρονται κάποιες αμφιβολίες, καθώς η Παλαιστινιακή Αρχή δεν ασκεί πλήρη έλεγχο στη Δυτική Όχθη που υποτίθεται ότι ελέγχει πλήρως. Εκεί δραστηριοποιούνται αρκετές «ταξιαρχίες μαρτύρων» που αναγκάζουν το Ισραήλ σε τακτικές επιδρομές, κυρίως στην Τζενίν.
Φυσικά, υπάρχει στο τραπέζι και το σχέδιο Τραμπ για μια Γάζα χωρίς Παλαιστίνιους. Νομίζω ότι ουδείς εχέφρων άνθρωπος θα μπορούσε να συζητήσει, ούτε σε καφενειακή συζήτηση, αυτήν την προοπτική. Από την άλλη, όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ από την Ιερουσαλήμ, κυοφορείται σχέδιο για σταδιακή προσάρτηση της Γάζας στο Ισραήλ, δηλαδή επιστροφή στο καθεστώς προ του 2005. Πολύ φοβούμαι πως σε μια τέτοια περίπτωση ο στρατός κατοχής θα εμπλακεί σε μια περιπέτεια με άγνωστη κατάληξη, ενώ σημαντικό είναι το ερώτημα ποιος θα σηκώσει το βάρος της ανοικοδόμησης της Γάζας, ένα κόστος δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Δυστυχώς, σήμερα η διεθνής κοινότητα ουδόλως ασχολείται με το μέλλον της Γάζας. Αντ΄αυτού ακούγονται προτάσεις άνευ ουσίας όπως αυτή του Μακρόν για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, αν ποτέ φτάσουμε, θα πρέπει να διανύσουμε δρόμο μακρύ και δύσβατο. Η 7η Οκτωβρίου 2023 πήγε πολύ πίσω αυτή την προοπτική και υπ΄αυτή την έννοια οι τρομοκράτες της Χαμάς πέτυχαν τον στόχο τους. Διότι ως γνωστόν καταστατικά η Χαμάς είναι κατά της ύπαρξης δύο κρατών. Αγωνίζεται για την καταστροφή του Ισραήλ.
Έχουμε και λέμε: πρώτον: θέλουμε τη Χαμάς στη Γάζα; Δεύτερον: ποιος θα αναλάβει τη διοίκηση της περιοχής και τη διαχείριση των δεκάδων δισεκατομμυρίων που θα απαιτηθούν για την ανοικοδόμησή της; Τρίτον: το μέλλον της Γάζας θα αποτελέσει μέρος του οδικού χάρτη και για την, εν ευθέτω χρόνω, επίλυση του παλαιστινιακού; Τέταρτον και ουσιαστικό: οι εγγυήσεις ασφάλειας που θα πάρει το Ισραήλ θα του αναγνωρίζουν το δικαίωμα επέμβασης;
Συνεπώς, η προβολή της επισιτιστικής κρίσης—με δεδομένες τις εκατέρωθεν ευθύνες για αυτήν την κρίση—μπορεί να φορτίζει συναισθηματικά την ατμόσφαιρα, όμως δεν αναδεικνύει την κεντρική διακύβευση των γεγονότων στη Γάζα που είναι αμιγώς πολιτική.
