Προκαταρκτικά, συγχαρητήρια στην κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου που επέβαλε για μια ακόμα φορά την ατζέντα της. Και αυτό δεν το πέτυχε μόνη της.
Συνέβαλαν αποφασιστικά και οι απέναντι που ανέδειξαν την γνωστή απεργία πείνας σε βαρυσήμαντο γεγονός, τη στιγμή που η πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες συγκεντρώσεις, αφορά πλέον μόνον την Αριστερά. Να μην εκπλαγούμε αν τα ποσοστά της Ζωής στις δημοσκοπήσεις «τσιμπήσουν» 2-3 μονάδες.
Το μείζον σε αυτήν την υπόθεση δεν είναι μια απεργία πείνας, αλλά η κατάντια του χώρου μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Ας έρθω στο θέμα μου.
Προχθές, σε όλη την Ιταλία, τα σωματεία τα ελεγχόμενα από τις αριστερίστικες οργανώσεις κήρυξαν γενική απεργία γιατί η Μελόνι δεν αναγνωρίζει το παλαιστινιακό κράτος. Ιστορικά, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά είχε αξιοπρόσεκτη παρουσία στα συνδικάτα, ακόμα και στην εποχή της παντοδυναμίας του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Στο Μιλάνο οργανωμένες ομάδες αντίφα και μεταναστών επιτέθηκαν στις αστυνομικές δυνάμεις και προκάλεσαν σημαντικές ζημίες στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Συγχρόνως, επιτέθηκαν σε εργαζόμενους στην εστίαση οι οποίοι δεν απεργούσαν, όπως δείχνουν τα σχετικά βίντεο. Οι καταστροφές που καταγράφηκαν ήταν σημαντικές.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 - δηλαδή σε ανύποπτο χρόνο - η λεγόμενη επαναστατική Αριστερά εκτιμούσε πως η εργατική τάξη των δυτικών καπιταλιστικών κρατών είχε πάψει να αποτελεί το εν δυνάμει επαναστατικό υποκείμενο. Είχε ενσωματωθεί πλήρως στο συγκεκριμένο κοινωνικό σύστημα και συμβιβασμένη, απολάμβανε τις ανέσεις που πρόσφερε.
Επειδή το επαναστατικό προτσές δεν μπορεί να ακυρωθεί, διότι τότε καταρρέει η θεωρία, έπρεπε να ανακαλυφθεί άλλο συλλογικό υποκείμενο που θα έπαιζε τον ρόλο που εγκατέλειψε το προλεταριάτο. Αυτοί ήταν οι μετανάστες. Εξαθλιωμένοι, πένητες και άστεγοι, με φθόνο για τον δυτικό τρόπο ζωής, ήταν αντικειμενικά το κατάλληλο κοινωνικό μόρφωμα με το οποίο θα συμμαχούσαν οι αριστερίστικες συλλογικότητες. Έτσι, δεν είναι τυχαίο πως σε όλη την Ευρώπη η ριζοσπαστική και η επαναστατική Αριστερά ανέλαβε την προστασία τους.
Στην Ελλάδα τα ζήσαμε με τα γεγονότα της βίλας Υπατίας το 2010 και στη συνέχεια, επί ΣΥΡΙΖΑ, με τα γεγονότα στο Γευγελή και την ξεχασμένη πλέον κυρία Τασία. Σήμερα, με την έξαρση του αντισημιτισμού, βλέπουμε και στην πατρίδα μας το πάντρεμα στη δράση των αντίφα με ριζοσπαστικοποιημένους μετανάστες. Προφανώς, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη είτε διότι σε αυτές, οι μουσουλμανικές κοινότητες αριθμούν κάποια εκατομμύρια είτε όπως στην Ιταλία οι αντίφα, μέσω κυρίως των ποδοσφαιρικών συνδέσμων, έχουν αποκτήσει σημαντική ισχύ «πυρός», βάζοντας στην άκρη, όποτε χρειάζεται, τις οπαδικές διαφορές τους.
Παρακολουθώντας τα γεγονότα του Μιλάνου εύκολα βλέπει κάποιος πως η κατάσταση έχει ξεφύγει και δε συμμαζεύεται. Οι στρατοί αυτοί είναι όργανα πίεσης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και δημιουργίας συνθηκών κατευθυνόμενης έξωθεν κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής. Και απ΄ όσο βλέπω αυτή η πίεση πιάνει τόπο.
