Οι προσχωρήσεις στο κόμμα μας γίνονται βάσει αρχών, ενώ στα άλλα κόμματα είναι αριβιστικές. Οι δικές μας οφείλονται στην ακτινοβολία της παράταξής μας, των αντιπάλων μας στον τυχοδιωκτισμό αυτών που προσχωρούν. Κάπως έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζονται όλες οι πολιτικές μεταγραφές, παλαιόθεν. Μερικοί μιλούν για απαξίωση της πολιτικής, λες και η πολιτική είναι για τις Ουρσουλίνες. Αυτοί απλώς δεν έχουν να πουν τίποτα άλλο, βρίσκονται στα αζήτητα και βγάζουν τη χολή τους. Κάποιοι εξ αυτών βεβαίως μεταγράφηκαν κάποτε, μεταπήδησαν από ένα μικρό κόμμα σε ένα μεγάλο-αντίστροφη πορεία δύσκολα καταγράφεται-αλλά περασμένα, ξεχασμένα.
Τα αζήτητα είναι μεγάλη υπόθεση. Ο αναξιοποίητος είναι εντελώς άλλη περίπτωση. Πιστεύει πως έχει ικανότητες- και μπορεί να έχει-οι οποίες δεν εκτιμώνται δεόντως από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Κάποια στιγμή ελπίζει ότι μπορεί να αξιοποιηθεί, όπως μπορεί να συνέβη κατά το παρελθόν. Εδώ ισχύει το «περασμένα μεγαλεία…». Αυτός που βρίσκεται στα αζήτητα, αυτός που ουδείς σήμερα ασχολείται μαζί του, το έχει πάρει απόφαση, ιδίως αν έχουν περάσει και τα χρόνια. Έτσι, είναι απολύτως φυσιολογικό να βλέπει μονίμως το ποτήρι είτε άδειο είτε μισοάδειο. Συγχρόνως ως «εξωφυλαρούχος»* είναι παρατηρητής του παιχνιδιού, γεμάτος συμπλέγματα.
Όλα αυτά τα ζούμε τις δύο τελευταίες μέρες και είναι κουραστικό, διότι τα έχουμε ξανακούσει, ξαναζήσει, ξαναπεριγράψει. Να κατανοήσουμε πως αυτές οι πολιτικές μετακινήσεις δεν θα σταματήσουν ποτέ και γίνονται όπου λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί. Όπου διεξάγονται ελεύθερες εκλογές και οι πολίτες εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους. Διότι, σε τελική ανάλυση, οι πολίτες αποδοκιμάζουν ή επιβραβεύουν αυτές τις μεταγραφές. Και αυτή η διαδικασία έχει διπλή κατεύθυνση. Αφορά και το κόμμα που υποδέχεται το νέο στέλεχός του και αυτό από το οποίο αποχωρεί, καθώς ενίοτε αναζητούνται ευθύνες από την ηγεσία του. Τι δεν έκανε καλά και δεν μπόρεσε να αποτρέψει αυτή την μετακίνηση;
Εννοείται, πως αν ξεφύγουμε από αυτήν τη στενή αντίληψη που περιορίζει το οπτικό μας πεδίο, οι μετακινήσεις πολιτικών ανασυνθέτουν την πολιτική σκηνή και αναζωογονούν τα κόμματα. Κόμματα χωρίς διευρύνσεις είναι καταδικασμένα να μαραζώσουν. Όσοι μένουν κολλημένοι σε στερεότυπα και υπερασπίζονται ορθοδοξίες καταλήγουν σε κόμματα περιθωριακά.
Ο πρώτος διδάξας για τη διεύρυνση ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος αμέσως μετά τις εκλογές του 1977 έκανε ένα γενναίο άνοιγμα προς το παραδοσιακό Κέντρο. Τον ακολούθησαν στη συνέχεια σχεδόν όλοι αρχηγοί της Νέας Δημοκρατίας και ο Α. Παπανδρέου, με την αμφίπλευρη διεύρυνση Βαφειάδη-Μπούτου. Εξίσου εντυπωσιακή αυτή του Γιώργου Παπανδρέου, με Μάνο, Ανδριανόπουλου, και Μίμη Ανδρουλάκη. Καταγράφω απλώς γεγονότα για να αντιληφθούμε πως η ζωή συνεχίζεται, η πολιτική είναι όλο εκπλήξεις και όσοι προσδοκούν εξελίξεις με κάθε βεβαιότητα, ενδεχομένως να απογοητευτούν. Απλώς, είμαστε στην αρχή μιας ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας περιόδου και ρυθμιστής των εξελίξεων-πλην απροόπτου, βλέπετε κρατώ μια «πισινή»-είναι το κυβερνών κόμμα.
*στις αλάνες έτσι έλεγαν τον πιτσιρικά που δεν τον έβαζαν να παίζει στην ομάδα τους και φύλαγε τα ρούχα των παικτών.
