Πολλές φορές οι κοσμικές συγκεντρώσεις δίνουν λαβή για παραπολιτικά σχόλια. Ποιος συναντήθηκε με ποιον, πόσα λεπτά μιλούσαν, τι μπορεί να έλεγαν. Αλλά το πιο ουσιώδες σε αυτές τις συγκεντρώσεις είναι ποιοι δεν προσκλήθηκαν. Έτσι, όταν σε ένα τέτοιο γεγονός που με κάθε βεβαιότητα θα προσλάμβανε και πολιτική διάσταση, δεν ήταν προσκεκλημένος ο πρωθυπουργός είναι λογικό να εξάγονται συμπεράσματα για τις προθέσεις του οικοδεσπότη ο οποίος είναι ένας σημαντικός οικονομικός παράγοντας.
Έτσι, αρχίζει η σεναριολογία, οι εικασίες και αρχίζουν να πιάνουν δουλειά οι σχολιαστές της αντιπολίτευσης. Στην περίπτωσή μας είναι προφανές πως ένα ολόκληρο σύστημα δεν τα πάει καλά με τον πρωθυπουργό. Τι φταίει για αυτό δεν το γνωρίζω. Εκείνο που φαίνεται είναι πως συγκεκριμένοι μεγάλοι επιχειρηματίες επιδιώκουν την αντικατάστασή του εν κινήσει. Γιατί; Διότι φοβούνται πως, ελλείψει σοβαρού αντιπάλου, θα τον έχουν απέναντί τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και μετά τις εκλογές.
Στις Δημοκρατίες οι κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί κρίνονται στο τέλος της θητείας τους με βάση τα πεπραγμένα τους. Σχεδιασμοί για να αλλάξει ο τρόπος που διεξάγεται το παιχνίδι της Δημοκρατίας οδηγούν σε πολιτική εκτροπή. Εσωκομματικά προνουντσιαμέντα τελικά θα οδηγήσουν σε πρόωρες κάλπες και όχι σε εξωθεσμικές λύσεις, πολύ δε περισσότερο σήμερα που ο πρωθυπουργός και η παράταξή του κυριαρχούν πολιτικά.
Δημοσκοπήσεις που διενεργούνται υπό το άγχος της αντοχής της κυβέρνησης κάθε μήνα, με ερωτήματα για την πορεία ανύπαρκτων κομμάτων και με την επινόηση άλλων ερωτημάτων με την προσδοκία ότι θα φέρουν αντικυβερνητικές απαντήσεις - όλα αυτά προσπαθούν να διαμορφώσουν το πολιτικό κλίμα και όχι να το διερευνήσουν. Δεν αμφισβητώ την αξιοπιστία των αυτών των ερευνών, αμφισβητώ τη «νομιμότητα» κάποιων ερωτήσεων, αλλά αναγνωρίζω τη σκοπιμότητά τους. (βλ. την ερώτηση «Μητσοτάκης ή χάος»).
Τελικά, η παρούσα κυβέρνηση δεν θα πέσει, αν πέσει, επειδή το θέλησε μια ομάδα μεγάλων επιχειρηματιών. Θα χάσει τις εκλογές διότι το έργο της κρίθηκε αρνητικά από τους πολίτες. Και θα συμβεί το αντίστροφο - που με βάση τα σημερινά δεδομένα φαίνεται το πιθανότερο - διότι οι πολίτες, συγκρίνοντας και κρίνοντας, αποφασίσουν πως θα πρέπει να συνεχίσει το έργο της.
Μπορεί ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα να πολεμά αυτή την κυβέρνηση - προφανώς θα υπάρχουν οι λόγοι - όμως τελικά είναι ο πολίτης αυτός που, βάζοντας το χέρι στην τσέπη του, στο τέλος της ημέρας θα κάνει το ταμείο. Εκεί συνυπολογίζει και συνεκτιμά και τις βεβαιότητες και τις ανασφάλειες της επόμενης μέρας.
Συνεπώς, οι δεξιώσεις και τα καλέσματα μπορεί να δίνουν τροφή για πρωτοσέλιδα, όμως ο πολιτικός αγώνας διεξάγεται πρωτίστως έξω στην κοινωνία. Εκεί διαμορφώνονται οι πολιτικές συνειδήσεις και καθορίζονται οι πολιτικές συμπεριφορές των πολλών. Τα συστήματα, οικονομικά και μιντιακά, δεν μπορούν να ανατρέψουν δρομολογημένες εξελίξεις αν αυτές εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα.
