…Μάνα μου αναστέναξε όλη η παραλία/τέλειωσε η περίπολος και ήρθε το ναυτάκι/κι έριχνε στη θάλασσα μαύρο βοτσαλάκι/.
Όταν ο Μάνος Ελευθερίου έγραφε αυτούς τους στίχους στο πολύ μακρινό 1977, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τριών χρόνων. Αργότερα υπηρέτησε στο Ναυτικό, όπου και αγάπησε θάλασσα και λιμάνια και τώρα, εν έτει 2025, μετά την (πρωθυπουργική) θητεία του, βγήκε για περιπολία. Να δει τι τρέχει και αναλόγως να πράξει. Αν πιστέψουμε τον μεγάλο ποιητή, θα ρίχνει σε λίγο μαύρο βοτσαλάκι.
Όντως, με τα σημερινά δεδομένα το εγχείρημά του μοιάζει αυτοκτονικό. Οι συνθήκες δεν του επιτρέπουν να διαδραματίσει ρόλο αντάξιο ενός πρώην πρωθυπουργού. Και όπως αποκάλυψε γνωστός πολιτικός σχολιαστής, ο Τσίπρας του εκμυστηρεύθηκε, όταν παραιτήθηκε το 2023, πως «θα επιστρέψω όταν μπορώ να ξαναγίνω πρωθυπουργός». Και αυτή είναι μια έντιμη και αξιοπρεπής στάση πρωτίστως για τον ίδιο. Από δήμαρχος-κλητήρας είναι άκρως υποτιμητικό.
Σήμερα, όποιος μπορεί να σκεφτεί νηφάλια, αντιλαμβάνεται πως οι συνθήκες δεν επιτρέπουν στον Αλέξη Τσίπρα να προσδοκεί πως θα επιστρέψει ως πρωθυπουργός. Τις τελευταίες ημέρες έχουν γραφτεί επ΄αυτού δεκάδες άρθρα, τα οποία όλα συγκλίνουν σε αυτή την εκτίμηση. Προφανώς και ο ίδιος θα γνωρίζει σε τι περιβάλλον καλείται να κινηθεί. Όσες εγγυήσεις στήριξης και αν έχει λάβει από οικονομικά κέντρα με επικοινωνιακή ισχύ, είναι δύσκολο να αλλάξει το σημερινό πολιτικό κλίμα, στον βαθμό που το παιχνίδι παίζεται στην Κεντροδεξιά. Η Αριστερά δεν είναι απλώς πολυδιασπασμένη. Οι ηγετικές της φυσιογνωμίες απεχθάνονται η μια την άλλη. Δεν υπάρχει μόνον πολιτική αντιπαλότητα. Υπάρχει και προσωπική εχθρότητα.
Με αυτά τα δεδομένα, η πιο λογική κίνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι η αναμονή. Δεν έχει κανένα λόγο να κληθεί να διαχειριστεί ένα 8-12%, ποσοστό που απέχει σημαντικά από τις φιλοδοξίες του. Να συνενώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και το κομματίδιο της Νέας Αριστεράς, μάλλον δε θα αποτελέσει κάποιο επίτευγμα που θα γυρίσει το παιχνίδι. Διότι μέχρι στιγμής-και αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει-αυτό είναι το όριο των δυνατοτήτων του.
Σχετικά νέος είναι, δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί. Αν σκεφτεί με κρύο μυαλό, θα εμφανιστεί με κόμμα μετά τις εκλογές, όποτε γίνουν. Και τότε θα κληθεί να ενώσει τα κομμάτια της πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής Αριστεράς. Θα κληθεί ως σωτήρας. Η ιδέα για κόμμα-ψηφοδέλτιο είναι, λίαν επιεικώς, αφελής. Το ζητούμενο δεν είναι τα πρόσωπα. Αυτά θα τα βρει. Το ζητούμενο είναι ο πολιτικός λόγος. Τι θα προτείνει, σε ποιο ακροατήριο θα απευθυνθεί. Και από εδώ αρχίζουν οι δυσκολίες.
Σήμερα το timing δεν τον εξυπηρετεί. Μετά τις εκλογές-και ενώ εν τω μεταξύ θα κάνει τις ιδεολογικές και πολιτικές του ζυμώσεις-πιθανόν οι καταστάσεις να είναι πιο πρόσφορες, έστω μακροπρόθεσμα, πάντα στην υπηρεσία του θεμιτού στρατηγικού στόχου του: να επιστρέψει κάποια στιγμή ως πρωθυπουργός.
Εκτός αν θέλει να ρίχνει εσαεί στη θάλασσα μαύρο βοτσαλάκι, όπως λέει και ο ποιητής.
