Ξεσήκωσε τη γενική κατακραυγή η επίθεση των κουκουλοφόρων ερυθροτραμπούκων στην εκδήλωση της ΔΑΠ στο αμφιθέατρο της Νομικής. Υπήρξαν όμως δύο ειδών τοποθετήσεις. Αυτές που όριζαν με σαφήνεια τον ιδεολογικό προσανατολισμό των επιδρομέων και αυτές που μιλούσαν εν κενώ ιδεολογίας και πολιτικής. Αντιμετώπιζαν την επίθεση ως μια απεχθή πράξη, απλώς ποινικά κολάσιμη. Γιατί αυτή η αντιμετώπιση; Διότι είναι διαπαιδαγωγημένοι πολιτικά να θεωρούν πως η πολιτική βία προέρχεται μόνον από την άκρα Δεξιά. Για αυτό και η τεράστια ανοχή που επεδείκνυαν, επί σχεδόν τρεις δεκαετίες, οι διανοούμενοι του αποκαλούμενου «προοδευτικού» χώρου στους εγκληματίες της 17ης Νοέμβρη.
Να σημειώσω αντιθέτως ότι όταν ο βουλευτής κ. Νίκος Παπαδόπουλος βανδάλισε έναν πίνακα στην Πινακοθήκη, η πράξη του συνδέθηκε ακαριαία με την ιδεολογική του τοποθέτηση, καθώς ήταν βουλευτής του κόμματος «Νίκη». Τα «προοδευτικά» αντανακλαστικά λειτουργούν άψογα εδώ και μισόν αιώνα.
Όταν μιλώ για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς έχω κατά νου μερικά πολύ συγκεκριμένα γεγονότα. Όπως ότι η βία που προέρχεται από ομάδες ή και κόμματα του χώρου της αντιμετωπίζεται είτε με κάποια συγκατάβαση είτε με τη σιωπή. Να υπενθυμίσω την αφωνία της «προοδευτικής» διανόησης και της «προοδευτικής» δημοσιογραφίας όταν μεταφερόμενοι τραμπούκοι του ΚΚΕ επιτέθηκαν στη Μάνδρα Αττικής σε Ουκρανούς—ως επί το πλείστον γυναικόπαιδα—που τιμούσαν τα θύματα του Μεγάλου Λιμού.
Ακόμα ένα σχετικό παράδειγμα: Χθες, ενώ το αίμα του διδακτορικού φοιτητή ήταν ακόμα νωπό, ένας από τους παριστάμενους καθηγητές εν τη αφελεία του δήλωσε: « πολύ λυπάμαι για αυτά τα παιδιά. Θα ήθελα να κάνουμε μια κουβέντα μαζί» ( Ι. Μάζης). Αμφιβάλλω αν ο κ. ομότιμος καθηγητής θα εκδήλωνε αυτήν την επιθυμία αν οι τραμπούκοι ήταν νεοναζί ή ανήκαν στην άκρα Δεξιά. Και αυτή η στοχευμένη αφέλεια προδίδει ένα γενικότερο κλίμα που επικρατεί στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Και όσον αφορά την επιθυμία του να «κάνει μια κουβέντα μαζί τους» μπορεί να ρωτήσει τον κοσμήτορα του Οικονομικού Πανεπιστημίου στου οποίου το στήθος τα «παιδιά» κρέμασαν τη γνωστή πινακίδα διαπόμπευσης. Θα ήταν άκομψο αν ρωτούσα ποιες ήταν τελικά οι συνέπειες αυτής της πράξης τους.
Στην κοινωνία και στα Πανεπιστήμια θα αλλάξει κάτι όταν η βία θα αντιμετωπίζεται όχι γενικώς και αορίστως, αλλά με όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά συνδηλούμενα. Όταν οι τραμπούκοι θα έχουν χρώμα και όταν γίνει πλειοψηφικά αποδεκτό πως η βία αυτών που εισέβαλαν στον Ιανό δύναται να οδηγήσει στη βία των κουκουλοφόρων της Νομικής. Είναι θέμα κλίμακας στην οποία όμως δεν υπάρχουν στεγανά όρια σε κάθε σκαλοπάτι της. Πολύ εύκολα-- όταν μπουκάρεις σε μια εκδήλωση για να τη διαλύσεις—μπορεί να βιαιοπραγήσεις και η κατάσταση να ξεφύγει. Ο ακτιβισμός είναι ο προθάλαμος του τραμπουκισμού.
Αν δεν γίνει κοινή συνείδηση πως εδώ δεν έχουμε «παιδιά», αλλά τραμπούκους της Αριστεράς ικανούς για τα πάντα, τότε θα συζητούμε αενάως για το πόσο κακή είναι βία, χωρίς να την αντιμετωπίζουμε. Και αυτή η τελευταία παράγραφος αφορά κυρίως την κυβέρνηση.
