Δεν είναι μόνον όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Είναι και η γενικότερη αίσθηση ότι το κομβικό ερώτημα είναι αν θα αποκτήσει στις εκλογές την αυτοδυναμία ή όχι.
Όμως, ούτως ή άλλως, αυτή θα είναι ο ρυθμιστής της επόμενης μέρας. Με βασικό κορμό τη Νέα Δημοκρατία θα σχηματιστεί η επόμενη κυβέρνηση, αν δεν βγει αυτοδύναμη από τις κάλπες. Πλέον το σενάριο της κυβέρνησης των ηττημένων, που το ακούγαμε στις τελευταίες εκλογές, δεν υφίσταται.
Αυτή η προοπτική προκαλεί απελπισία και απογοήτευση σε παράγοντες της αριστερής αντιπολίτευσης, αλλά και σε εκείνα τα οικονομικά κέντρα που θέλουν να ξαναμοιραστεί η τράπουλα. Η αριστερή και κεντροαριστερή αντιπολίτευση θα παραμείνει για μια ακόμα τετραετία σε ρόλο κομπάρσου, μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Είναι δε γνωστό πως όταν μια παράταξη δεν ασκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα εξουσία, τότε αποκόπτεται από την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων που θέλουν να τα έχουν καλά με το γκουβέρνο.
Έτσι λοιπόν ακούγονται, χαμηλόφωνα είναι αλήθεια, φωνές που προτείνουν τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τα κόμματα που προέκυψαν από την πολυδιάσπαση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Για να είμαι δίκαιος αυτές οι φωνές προέρχονται από την Αριστερά και τις σιγοντάρει ο Δήμαρχος Αθηναίων.
Δηλαδή ουσιαστικά μιλούν για τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου το οποίο θα διεκδικήσει στα ίσα την εξουσία από τη Νέα Δημοκρατία. Τα δημοσκοπικά ποσοστά δείχνουν ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.
Όμως, εκτιμώ, ότι αυτή η στρατηγική θα οδηγήσει με σιγουριά στην αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Το δίλημμα που θα τεθεί θα αφορά πρωτίστως τα πρόσωπα και ακολούθως το πρόγραμμα. Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα ψήφιζε μια κυβέρνηση με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της Ζωής, της Νέα Αριστεράς, με ολίγον Ανδρουλάκη;
Και επάνω σε ποιο πρόγραμμα; Διότι όσοι προτείνουν το λαϊκό μέτωπο θα έχουν κατά νου και ένα μίνιμουμ κυβερνητικό πρόγραμμα. Περιττό να τονίσω πως σε αυτό το ενδεχόμενο, την αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία θα τη δώσουν οι σώφρονες Κεντροαριστεροί και οι μετριοπαθείς πολίτες.
Αυτό ακριβώς είναι το αδιέξοδο μιας Αριστεράς που κυβέρνησε και τώρα βλέπει την εξουσία με το κιάλι. Και όχι μόνον αυτό. Αντιλαμβάνονται τα στελέχη της πως το παιχνίδι θα παιχθεί στον χώρο που βρίσκεται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της, που τώρα τηρεί στάση αναμονής, ασπάζεται τη δεξιά ατζέντα. Συνεπώς, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Βέβαια, το πολιτικό τοπίο είναι ιδιαίτερα ρευστό, όμως μιλώ με τα υπάρχοντα δεδομένα. Μπορεί να εμφανιστούν έως και τρία νέα κόμματα στην κεντρική πολιτική σκηνή, οπότε σε αυτήν την περίπτωση τα πάντα συζητούνται υπό νέους όρους χωρίς να αλλάζει όμως η μεγάλη εικόνα. Η Νέα Δημοκρατία θα είναι ο ρυθμιστής των εξελίξεων την επόμενη μέρα και θα αποτελέσει - στη δυσμενέστερη για αυτήν εξέλιξη - τον βασικό κορμό της επόμενης κυβέρνησης.
