Δεν είναι μόνον εγχώριοι σχολιαστές που ανησυχούν για την τύχη της Χαμάς μετά την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων. Τον χορό των ανησυχιών άνοιξε η έγκυρη εφημερίδα «New York Times» η οποία, πριν από τρείς ημέρες, μίλησε για το ρίσκο που αναλαμβάνει η Χαμάς παραδίδοντας τους απαχθέντες. Παραβλέπω την ηθική διάσταση του ζητήματος, δηλαδή την αποδοχή της ομηρείας ως μέσο πολιτικής πίεσης και μπαίνω στην πολιτική ουσία της συμφωνίας που αποδέχθηκε η τρομοκρατική οργάνωση.
Προφανώς την σκέψη που έκαναν οι NYT και μερικοί εγχώριοι σχολιαστές, την έκανε και η ηγεσία της Χαμάς. Γνώριζε πως παραδίδοντας τους ομήρους είναι πλέον η οργάνωσή τους έρμαιο στη διάθεση του Νετανιάχου και του Γκβίρ. Τότε γιατί συμφώνησαν;
Διότι δεν είχαν καμιά άλλη επιλογή. Αν δεν αποδεχόταν το σχέδιο Τραμπ τους περίμενε με κάθε βεβαιότητα η εξόντωση, με ταυτόχρονη απώλεια των ερεισμάτων-- ηθικών, πολιτικών και οικονομικών-- κυρίως των αραβικών κρατών εξαιτίας αυτής της απόρριψης. Τώρα, με την αποδοχή του σχεδίου, αν παρ΄όλα αυτά κτυπήσει το Ισραήλ, τότε θα διαρραγούν και οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ.
Δηλαδή στην απόρριψη του σχεδίου από τη Χαμάς η συντριβή ήταν μια βεβαιότητα, ενώ με την αποδοχή του υπάρχει μια ελαχιστοποιημένη πιθανότητα το Ισραήλ να παραβεί τη συμφωνία. Οι ηγέτες της Χαμάς σκέφτηκαν ορθολογικά.
Το στοίχημα για την διαρκή ειρήνη αφορά το μέλλον της Γάζας. Δηλαδή αν τα αραβικά κράτη και η Δύση εισφέρουν κεφάλαια για να αναπτυχθεί αυτή η περιοχή και να δουν οι κάτοικοί της ότι υπάρχει και μια άλλη ζωή πέραν του ένοπλου αλυτρωτισμού. Και κυρίως αν γίνει ορθολογική διαχείριση αυτών των κεφαλαίων. Διότι πακτωλός δολαρίων έμπαινε στη Γάζα και όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά όλοι πλέον γνωρίζουν πού κατευθυνόταν.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα νέο «σχέδιο Μάρσαλ για τη Γάζα;» Θεωρητικά, ναι. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Οι κοινωνίες στις οποίες κατευθύνθηκε η αμερικανική βοήθεια διέκειντο ευνοϊκά, σε συντριπτικά ποσοστά, προς τον τρόπο ζωής του ελεύθερου κόσμου—πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό. Η κοινωνία της Γάζας, οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι πλειοψηφικά ακόμα και σήμερα στηρίζουν τη Χαμάς, είναι έτοιμοι για αυτήν την υπέρβαση, για το άλμα προς το μέλλον;
Σήμερα το ζητούμενο δεν είναι μια πρόσκαιρη εκεχειρία και μετά από λίγο να αρχίσουν και πάλι οι μάχες με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα. Αν αληθεύει η είδηση πως η ηγεσία της Χαμάς δήλωσε ότι δε θα έχει καμιά ανάμιξη πλέον στη διοίκηση της περιοχής, τότε η κατάσταση αλλάζει πίστα. Ίσως αναπτερωθούν οι ελπίδες για μια σταδιακή μεταβολή των συνθηκών, σε συνδυασμό με την πλήρη εξουδετέρωση της επιρροής του Ιράν. Το τι θα προκύψει στο τέλος αυτής της ιστορικής διαδρομής είναι πολύ νωρίς να το προδικάσουμε.
Πάντως, αν «κάθε αρχή είναι και δύσκολη», από την άλλη μεριά υπάρχει και το «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός».
