Στα «ψιλά» περνά η δίκη των δύο προστατευομένων μαρτύρων. Φαίνεται πως παρουσιάζει ελάχιστο ενδιαφέρον, καθώς δεν είναι διατεθειμένοι αμφότεροι να προχωρήσουν σε αποκαλύψεις. Δηλαδή στο πώς στήθηκε η σκευωρία. Δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν, διότι τότε θα εμπλακούν σε άλλες περιπέτειες. Εξάλλου, σήμερα το συγκεκριμένο θέμα δεν απασχολεί την κοινή γνώμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποσυντεθεί, οι τότε σκευωροί έχουν αποσυρθεί στο περιθώριο και η κυβέρνηση ουδέποτε έδειξε τη διάθεση να διερευνηθεί η υπόθεση διεξοδικά, παρ΄όλο που υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για αυτό. Οι λόγοι άγνωστοι.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι οι καταθέσεις των κυρίων Στουρνάρα, Βενιζέλου και Αβραμόπουλου. Και οι τρεις υποστήριξαν πως η στοχοποίησή τους δεν είχε σχέση με τη Νοβάρτις. Ο μεν κεντρικός τραπεζίτης δήλωσε πως στόχος της τότε κυβέρνησης ήταν η εκπαραθύρωσή του από την Τράπεζα της Ελλάδας, διότι προφανώς ήθελαν οι κυβερνώντες να ελέγχουν κάθε αρμό της εξουσίας. Σημειωτέον πως ο Γ. Στουρνάρας ήταν ανέκαθεν το κόκκινο πανί για τον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της δεξιάς συνιστώσας του η οποία τον θεωρούσε σημιτογενή.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στις καταθέσεις των κυρίων Αβραμόπουλου και Βενιζέλου οι οποίοι συνέδεσαν την ανάμιξη του ονόματός τους με την προεδρική εκλογή του 2020. Υποστήριξαν πως η δίωξή τους αφορούσε την πολιτική τους εξόντωση και την ηθική τους σπίλωση, ώστε να τεθούν εκτός του κάδρου των υποψηφίων. Και η στοχοποίηση του Π. Πικραμμένου υπάκουε στην ίδια λογική.
Το ερώτημα είναι ένα: ποιος είχε κίνητρο το 2018 να αποκλείσει την υποψηφιότητα των τριών συγκεκριμένων πολιτικών; Ποιος ενδιαφερόταν για την προεδρία της Δημοκρατίας; Διότι αν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα δούμε και ποιος βρισκόταν πίσω από τον Ρασπούτιν. Τίνος τις εντολές εκτελούσε ο υπουργός του Τσίπρα; Με ποιον είχε στενή σχέση ώστε να καταστεί πειθήνιο όργανό του;
Διότι η σκευωρία Νοβάρτις είχε πολλαπλούς στόχους. Να προφυλακίσει πρωτοκλασάτα στελέχη της τότε αντιπολίτευσης, να εξοντώσει ηθικά και πολιτικά δύο πρώην πρωθυπουργούς και να θέσει εκτός της λίστας για την προεδρία της Δημοκρατίας τρεις υποψηφίους που τα ονόματά τους ακουγόταν για αυτή τη θέση.
Θυμάμαι συγκεκριμένη εφημερίδα της δεξιάς συνιστώσας που κάθε τόσο προανήγγειλλε την προφυλάκιση του Αδώνιδος Γεωργιάδη και πανηγύριζε όταν ο εισαγγελέας έσπαζε τις θυρίδες του Α. Σαμαρά και του αδερφού του. Αυτά, για να μην τα ξεχνάμε.
Πάντως, από την όλη εξέλιξη της υπόθεσης φαίνεται τελικά πως η σκευωρία στήθηκε από τα ύψιστα κλιμάκια της δεξιάς συνιστώσας και τους μηχανισμούς που διέθετε στη Δικαιοσύνη, μια σκευωρία την οποία αποδέχθηκε ασμένως ο Α. Τσίπρας διότι τον βόλευε. Το ότι δεν ευδοκίμησε η σκευωρία, οφείλεται στο ότι ήταν υπερβολικά χοντροκομμένη, κραυγαλέα στημένη.
Πάντως, οι ηθικοί αυτουργοί της σκευωρίας παρέμεναν καλά «κρυμμένοι σε κοινή θέα» ( occultis aperta) και οι φυσικοί αυτουργοί τη γλίτωσαν με ποινές—χάδι.
