Αναμφίβολα αυτή η κυβέρνηση έχει να επιδείξει έργο σε πολλούς τομείς. Και για αυτόν τον λόγο, μετά από 6.5 χρόνια στην εξουσία όχι απλώς αντέχει, αλλά και κυριαρχεί. Και να λάβουμε υπόψη πως εδώ και σχεδόν έναν χρόνο έχει απέναντί της ολόκληρο το μιντιακό σύστημα, κάτι που αποδομεί εκ βάθρων την αντίληψη ότι έχουμε «καθεστώς Μητσοτάκη».
Εκείνο που δεν κατάλαβαν στο Μέγαρο Μαξίμου είναι πως παράλληλα με την κυβερνητική πολιτική θα πρέπει να ασχοληθούν και με τις μάχες που δίνονται στο επίπεδο των συμβολισμών, καθώς και αυτές οι μάχες είναι πολιτικές, υπό την έννοια ότι συμβάλλουν στη διαμόρφωση των συνειδήσεων. Σε αυτόν τον τομέα παρατηρώ μια δυστοκία η οποία όμως προκαλεί, όπως είναι φυσικό, παρενέργειες που επηρεάζουν την εικόνα της κυβέρνησης. Και το σημαντικότερο: την επηρεάζουν δυσμενώς στο δικό της κοινό.
Το τι γίνεται στον χώρο που βρίσκεται μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, εδώ και τέσσερις τουλάχιστον μήνες, είναι γνωστό και έχει περιγραφεί λεπτομερώς από πολλούς σχολιαστές. Ήταν κάτι που έπρεπε να «μαζευτεί» εν τη γενέσει του.
Δεν συνέβη αυτό και σήμερα τρέχει η κυβέρνηση και δεν φτάνει. Φοβήθηκε τότε τις αντιδράσεις των απέναντι, τις οποίες δεν ήθελε να προκαλέσει. Δεν μπόρεσε να δει πως παραχωρώντας αυτόν τον χώρο, άνοιγε τον Ασκό του Αιόλου σε κάθε πικραμένο, με ή χωρίς εισαγωγικά. Βίαζε την ιερότητά του, βασικό στοιχείο της ταυτότητας των δικών της φίλων.
Φυσικά, οι καταληψίες έκαναν τη δουλειά τους. Διαλαλούσαν την πολιτική και ιδεολογική πραμάτεια τους στον πιο πολυσύχναστο χώρο της Αθήνας, αδιαφορώντας για το γεγονός πως πρόσβαλλαν την ιστορική μνήμη των Ελλήνων. Η δουλίτσα να γίνεται.
Όμως η παρούσα κυβέρνηση δε λογοδοτεί ούτε στους αλληλέγγυους ούτε σε όσους εκμεταλλεύονται πολιτικά την τραγωδία των
Τεμπών. Πρωτίστως λογοδοτεί στους ψηφοφόρους της οι οποίοι έχουν πολύ συγκεκριμένη αντίληψη για το τι συμβολίζει το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Ποτέ κανένας από τους καταληψίες αυτού του ιερού χώρου και τους φίλους τους δεν πρόκειται να χειροκροτήσει την κυβέρνηση για αυτή την ανοχή που επιδεικνύει. Την κατάληψη τη θεωρούν αυτονόητο δικαίωμά τους.
Όμως, όπως παρατηρώ, η κυβέρνηση εισπράττει την οργή των φίλων της για αυτή την ανεξήγητη συμπεριφορά της επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ερώτημα είναι: τώρα που ξεχείλωσε η κατάσταση πώς συμμαζεύεται; Προφανώς εγώ απάντηση δεν μπορώ να δώσω. Όταν όμως, μαζί με άλλους, επισημαίναμε πριν από ένα μήνα τους κινδύνους που ελλόχευαν, τότε η κυβέρνηση μπορούσε να παρέμβει. Δεν το έπραξε και τώρα καλείται να διαχειριστεί εν εξελίξει γεγονότα από τα οποία θα βγει, ούτως ή άλλως, τραυματισμένη.
Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει το κρίσιμο ερώτημα: ποιοι θέλεις να σε κατηγορήσουν; Οι δικοί σου ή οι άλλοι; Επιλέγεις και πορεύεσαι.
