Ένα από τα πιο γνωστά φυτά στην Ελλάδα, η δάφνη. Ανθεκτική όλες τις εποχές του χρόνου όντας αειθαλής, η δάφνη μπορεί να φυτρώσει σε πολλά και διάφορα περιβάλλοντα. Γνωστή είναι, επίσης, η χρήση της στην ελληνική κουζίνα. Όλο και κάποια συνταγή αναφέρει στο τέλος των «υλικών» δύο φύλλα δάφνης. Η δάφνη, όμως, δεν ήταν πάντα ένα απλό φυτό ή ένα καρύκευμα για το μεσημεριανό μας.
Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, μέσα στα δάση και στα βουνά, δίπλα από πηγές και ποταμούς, κατοικούσαν οι Νύμφες. Ημίθεες παρθένες κοπέλες, ακόλουθοι της θεάς Αρτέμιδος, προστάτιδες των δέντρων και συνοδοί του Ερμή και του Πάνα.
Ανάμεσα στις Ναϊάδες (νύμφες των πηγών), μάλλον κοντά στις όχθες του πατέρα της ποταμού Πηνειού στην Θεσσαλία, ζούσε η όμορφη Δάφνη. Πιστή στον αγνό τρόπο ζωής της Αρτέμιδος, η Δάφνη είχε δηλώσει πως ήταν αντίθετη κάθε επαφής με το αντίθετο φύλο και ήθελε μια ζωή ελεύθερη, πάντα κινούμενη στα χνάρια της θεάς.
Στον Όλυμπο, όμως, οι θεοί θα άλλαζαν τη μοίρα της. Θυμωμένος ο θεός Έρωτας (ο γιος της Αφροδίτης) και προσβεβλημένος από τον Απόλλωνα, τον χτύπησε με ένα από τα χρυσά του βέλη. Έπειτα, βλέποντας μάλλον τη Δάφνη να τριγυρνάει αμέριμνα κάπου στους πρόποδες του βουνού, έστρεψε το τόξο του προς εκείνη και την χτύπησε με ένα χάλκινο βέλος.
Το αποτέλεσμα; Ένας Ολύμπιος θεός παράφορα ερωτευμένος και μια Νύμφη που επανειλημμένως του ρίχνει άκυρο. Ο Απόλλωνας, τυφλωμένος από το βέλος, κυνηγούσε την Δάφνη παντού. Εκείνη μάταια προσπαθούσε να του ξεφύγει και να σωθεί από τις επιθυμίες του. Απεγνωσμένη, όπως βρέθηκε μια μέρα που ο Απόλλωνας σχεδόν την είχε παγιδεύσει, προσευχήθηκε και παρακάλεσε τον πατέρα της Πηνειό να τη βοηθήσει.
Τη στιγμή που ο Απόλλωνας απείχε ελάχιστα από το να την ακουμπήσει, η Δάφνη άρχισε να μεταμορφώνεται. Το σώμα της απέκτησε φλοιό και μετατράπηκε σε λιγερό κορμό. Τα μαλλιά της έγιναν μακριά κλαδιά, τα χέρια της έβγαλαν φύλλα και τα πόδια της έγιναν ρίζες που βυθίστηκαν στο χώμα.
Ο θεός έμεινε να κοιτά το φυτό που στεκόταν νεογέννητο μπροστά του. Μην μπορώντας πια να της δείξει την αγάπη του αλλιώς, έκανε την Δάφνη το πολυαγαπημένο του ιερό φυτό. Κάθε τόσο, έκοβε τα κλαδιά της και έπλεκε στεφάνια που τα φορούσε περήφανα στο κεφάλι. Την έκανε σύμβολο και μέσο για την άσκηση της μαντικής τέχνης. Γύρω από τους Δελφούς, η δάφνη φυτρώνει σε κάθε γωνιά και τα φύλλα της καίγονταν ή μασιούνταν από την Πυθία για να συνδέεται με τον Απόλλωνα και να δίνει χρησμούς.
Η Δάφνη από τότε μέχρι και σήμερα κοσμεί τα κεφάλια ηγετών (αρχαίων Ρωμαίων, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και σύγχρονων), νικητών και επιτυχόντων σε διάφορους τομείς. Παραμένει αγνή και αλώβητη στο πέρας των αιώνων, ανθεκτική και ανίκητη απέναντι σε οποιαδήποτε δυσκολία συναντήσει.
Βιβλιογραφία:
https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/mythology/lexicon/metamorfoseis/page_076.html
https://www.theogonia.gr/metamorfoseis/pllnkdphn.htm
https://www.mixanitouxronou.gr/dafni-i-panemorfi-nimfi-pou-tiflose-apo-pathos-ton-apollona-ke-metamorfothike-se-dentro-gia-na-min-ipokipsi-o-anekplirotos-erotas-itan-i-ekdikisi-tou-nearou-erota-pou-ekane-tis-kardia-tis-petra/
https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/mythology/lexicon/water/page_059.html#fn27
