Στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, η Ελλάδα κυβερνούνταν από βασιλιάδες, αλλά και πολιτικούς. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην περίοδο της Βασιλευομένης Δημοκρατίας της χώρας μας. Συγκεκριμένα, το 1893, στα Βασιλικά Ανάκτορα του Τατοΐου, γεννήθηκε ο δεύτερος γιος του τότε βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου Α’ και της πριγκίπισσας Σοφίας της Πρωσίας. Ο πρίγκιπας Αλέξανδρος.
Η οικογένεια του Αλέξανδρου ζούσε αρχικά μια ήρεμη και πλουσιοπάροχη ζωή. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε ζώντας στο Βασιλικό Παλάτι στην Αθήνα και παραθερίζοντας στα θερινά ανάκτορά τους στο Τατόι. Είχε τη φήμη άτακτου και ατίθασου παιδιού. Έκανε διακοπές και επισκέψεις σε συγγενείς με τους γονείς του στο εξωτερικό και χαιρόταν την ανεμελιά του να μην είναι ο μεγαλύτερος αδελφός του, Γεώργιος, ο οποίος τελούσε τα χρέη του διαδόχου στον θρόνο, ως πρωτότοκος γιος. Έλα όμως που αυτό έμελλε να ανατραπεί…
Ενώ η εκπαίδευση του Γεώργιου έλαβε χώρα στην τότε Γερμανική Αυτοκρατορία, ο Αλέξανδρος τέλεσε την δική του στην Ελλάδα. Φοίτησε στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, αλλά δεν φαίνεται να αποτελούσε και άριστο μαθητή. Είχε αστείρευτο πάθος για τα αυτοκίνητα και τις μηχανές και ίσως ήταν από τους πρώτους Έλληνες που αγόρασαν αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα βέβαια, συμμετείχε στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο και διέπρεψε στην μάχη ως ικανός αξιωματικός.
Αναλύοντας τις πτυχές της προσωπικής του ζωής, βλέπουμε και κάποια άλλα γεγονότα που μαρτυρούν την λίγο πιο «επαναστατική», θα έλεγε ένας άνθρωπος της εποχής, φύση του νεαρού πρίγκιπα. Το 1915, ο Στρατάρχης Θεόδωρος Υψηλάντης (εγγονός του Γρηγορίου Υψηλάντη, αδελφού των Δημητρίου και Αλέξανδρου Υψηλάντη, σημαντικότατων μελών της Φιλικής Εταιρείας κατά την Επανάσταση του 21’), είχε διοργανώσει ένα πάρτι στην Αθήνα. Ο πρίγκιπας, 21 ετών τότε, αποφάσισε να δώσει το παρόν. Στο πάρτι, λοιπόν, συνάντησε την παιδική του φίλη, Ασπασία Μάνου, την οποία ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Ενώ οι αρχικές προσπάθειες προσέγγισης της Ασπασίας πήγαν λίγο στον βρόντο, έφτασε η στιγμή που ανταποκρίθηκε κι εκείνη στα συναισθήματα του και μετά από κάποιο καιρό αρραβωνιάστηκαν κρυφά. Στη συνέχεια, όμως, ακολούθησαν κάποια γεγονότα τα οποία τους ανάγκασαν να βάλουν την σχέση τους «on hold».
Τον Ιούλιο του 1916, εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και του διαχωρισμού της Ελλάδας σε υποστηρικτές του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ (πατέρα του Αλέξανδρου) από τη μία και υποστηρικτές του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου από την άλλη, έγινε εμπρηστική επίθεση στο Ανάκτορο του Τατοΐου. Η βασιλική οικογένεια κατάφερε να γλιτώσει, αλλά κάποιοι από το προσωπικό τους, καθώς και κάποιοι πυροσβέστες, βρέθηκαν μετά τραυματισμένοι. Μετά από περαιτέρω επεισόδια, προκληθέντα και από τις δύο πλευρές, τελικά ο βασιλιάς καταλήγει το 1917 στην εξορία, με την κατηγορία υποστήριξης των Γερμανών.
Η παράταξη των Συμμάχων (ο συνασπισμός της Ρωσίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο), μετά την εξορία του, άρχισαν να ψάχνουν αντικαταστάτη. Ο Αλέξανδρος, δεν περίμενε ποτέ στη ζωή του να γίνει βασιλιάς. Οι Σύμμαχοι, όμως, επέλεξαν εκείνον. Στις 11 Ιουνίου 1917, όταν ο Αλέξανδρος ήταν 23 ετών, ορκίστηκε πίστη στο σύνταγμα και χρίστηκε βασιλιάς. Η βασιλική οικογένεια δεν τον δέχτηκε ποτέ ως βασιλιά, αρνούμενη την παραίτηση του πατέρα του από τον θρόνο. Την επόμενη μέρα μετά την τελετή, έφυγαν όλοι για την εξορία και τον άφησαν ολομόναχο στην Αθήνα. Ήταν η τελευταία φορά που τους έβλεπε.
Ο Βενιζέλος γύρισε από την Θεσσαλονίκη και ανέλαβε ξανά τις υποχρεώσεις του ως πρωθυπουργός. Ο Αλέξανδρος εναντιώθηκε στον Βενιζέλο και υπερασπίστηκε την οικογένειά του και τον πατέρα του. Ερχόταν συνεχώς σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και δεν ασχολούνταν σχολαστικά με τις εξελίξεις, διότι στην ουσία δεν ήταν ελεύθερος να παίρνει μόνος του αποφάσεις και δεν είχε εμπειρία στις κρατικές υποθέσεις.
Όσο περνούσε ο καιρός, οι σχέσεις του με τον πρωθυπουργό δεν ήταν τόσο τεταμένες όσο στην αρχή. Ο τελευταίος μάλιστα, όταν ο βασιλιάς προχώρησε σε μια κίνηση με την οποία δεν συμφωνούσε κανείς, έσπευσε να τον βοηθήσει. Ποια ήταν αυτή η κίνηση; Το 1919, προκάλεσε «σκάνδαλο». Η Ασπασία ήταν η μόνη του στήριξη εκείνη την περίοδο. Έτσι, αποφάσισε να την παντρευτεί. Τόσο η βασιλική οικογένεια όσο και η κυβέρνηση, δεν ενέκρινε αυτήν την ένωση, διότι η Ασπασία αποτελούσε γυναίκα κατώτερης τάξης (κλασικά…). Ο Αλέξανδρος δεν περίμενε, όμως, την έγκριση κανενός. Ούτε καν αυτή του Αρχιεπισκόπου, όπως προέβλεπε το σύνταγμα. Έτσι, έκαναν μυστικό γάμο, ο οποίος τελικά κάποια στιγμή βγήκε στη φόρα. Ο Βενιζέλος, παρά το ότι ήταν κι εκείνος αντίθετος με αυτόν τον γάμο, βοήθησε τον Αλέξανδρο και επέτρεψε στην Ασπασία και στην μητέρα της να διαμείνουν στο Βασιλικό Παλάτι.
Η ζωή του βασιλιά, παρά τον πόλεμο, τον ξαφνικό νέο του ρόλο και την απαγόρευση να έρχεται σε επαφή με την οικογένειά του, έδειχνε να έχει βελτιωθεί. Οι σχέσεις του με τον πρωθυπουργό ήταν καλύτερες, είχε παντρευτεί την γυναίκα που τόσο επιθυμούσε και μετρούσε αντίστροφα τους μήνες που θα γεννιόταν το πρώτο του παιδί. Το 1920, όμως, ένα αναπάντεχο γεγονός θα ανέτρεπε αυτή την ανοδική πορεία των πραγμάτων.
Μια μέρα, ενώ βρισκόταν στα ανάκτορα του Τατοΐου, αποφάσισε να βγει έξω για έναν περίπατο στο δάσος. Μαζί του είχε τον σκύλο του, έναν γερμανικό ποιμενικό, τον Φριτς. Ενώ περπατούσαν, ο Φριτς επιτέθηκε σε έναν μακάκο. Μια μαϊμού, κατοικίδιο ενός οικονόμου. Ο Αλέξανδρος, ενώ προσπαθούσε να χωρίσει τα δύο ζώα, δέχτηκε ο ίδιος επίθεση από μια δεύτερη μαϊμού, η οποία τον δάγκωσε στο χέρι και στο πόδι.
Μετά το περιστατικό, κάλεσε τον Κωνσταντίνο Μέρμηγκα, γνωστό και σεβαστό χειρούργο, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, για να τον εξετάσει. Εκείνος του απολύμανε τις πληγές και τις τύλιξε με γάζες. Οι πληγές, όμως, είχαν ήδη μολυνθεί. Ο Αλέξανδρος μέσα σε λίγες ώρες ανέβασε πυρετό. Ήρθαν κι άλλοι γνωστοί και διακεκριμένοι γιατροί, ένας από τους οποίους μετά από εξέταση δείγματος από τις πληγές σε μικροσκόπιο, έφτασε στο συμπέρασμα ότι είχε στρεπτόκοκκο. Ο Βενιζέλος έφερε και άλλους γιατρούς, τους οποίους αυτή τη φορά κάλεσε από την Γαλλία. Ούτε αυτοί, όμως, μπόρεσαν να σώσουν τον νεαρό βασιλιά.
Ο Αλέξανδρος, τελείως ξαφνικά, μόνο με την Ασπασία και τον Βενιζέλο στο πλευρό του, καθώς δεν επιτρεπόταν σε άλλα μέλη της οικογένειάς του να εισέλθουν στην χώρα, πέθανε άδοξα στα 27 του χρόνια, από ένα δάγκωμα μαϊμούς.
Βιβλιογραφία:
