Άκουσαν στο Παλλάς τον Αλέξη να λέει ότι το καινούριο του κόμμα θα φτιαχτεί με «αυτοοργάνωση» του λαού και γούρλωσαν τα μάτια εκστασιασμένοι. Μα τι ευρηματική σκέψη! Τι καταπληκτική ιδέα! Τι εξαίσια οργανωτική λύση! «Βρε τον παμμέγιστο, πώς το σκέφτηκε αυτό το καταπληκτικό;» αναρωτήθηκαν. Διάβασα κάμποσους τέτοιους δοξαστικούς, τους άκουσα και σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. «Στήνει έτσι κόμμα από τη μια μέρα στην άλλη» έλεγαν, λες και μιλούσαν για τον Τόμας Έντισον που ανακάλυψε τον λαμπτήρα πυρακτώσεως ή για τον Στηβ Τζόμπς που έφτιαξε το iPhone.
Ψυχραιμία σύντροφοι. Άλλη μια τσιπρική μούφα είναι αυτή η περιβόητη «αυτοοργάνωση», άλλη μια πολιτική φούσκα. Κατ’ αρχήν, πρόκειται για καραμπινάτη αντιγραφή του ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, αλλά ποιος τα θυμάται πια αυτά; Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ την 3η του Σεπτέμβρη του 1974, είχε πράγματι καλέσει τον ελληνικό λαό «να αυτοοργανωθεί στους χώρους δουλειάς και κατοικίας».
Ναι, αλλά το 1974, αυτή η «αυτοοργάνωση» ήταν μια πραγματικά επαναστατική ιδέα. Διότι τότε, η μεν Δεξιά πρακτικά δεν είχε κόμμα (για όλα αποφάσιζε ο αρχηγός και η Κοινοβουλευτική Ομάδα, τη δε σύνδεση με τους ψηφοφόρους είχαν βουλευτές, παράγοντες και πολιτευτές), ενώ η κομμουνιστική Αριστερά είχε το κλειστό σκληρό κόμμα των λίγων μυημένων. Η ιδέα του Ανδρέα, ότι όποιος ήθελε, έφτιαχνε μια οργάνωση του ΠΑΣΟΚ στη γειτονιά ή στη δουλειά και στη συνέχεια όποιος προσερχόταν σ’ αυτήν γραφόταν ελεύθερα, ήταν για τους μεν παλιούς Δεξιούς ακατανόητη, για τους δε παλιούς αριστερούς εντελώς εξωφρενική.
Το 1974, στη Δεξιά δεν αντιλαμβάνονταν την αναγκαιότητα της κομματικής οργάνωσης (έφτιαξαν μετά το 1981 που βρέθηκαν στην αντιπολίτευση), ενώ η κομμουνιστική Αριστερά περνούσε από δέκα φίλτρα και ιδεολογικές κατηχήσεις όποιον ήθελε να μπει στο κόμμα. Τότε, η δημιουργία ενός σοσιαλιστικού κόμματος με «αυτοοργάνωση» ήταν ριζοσπαστική κίνηση, που παρέκαμπτε τον οργανωτικό ελιτισμό τα Δεξιάς και τον σκληροπυρηνικό οργανωτισμό τα Αριστεράς.
Σήμερα όμως; Τι νόημα έχει η αυτοοργάνωση που επαγγέλθηκε ο Τσίπρας; Πλην του ΚΚΕ που κρατά τις παλιές συνταγές του «κόμματος καθοδηγητή του προλεταριάτου», όλα τα υπόλοιπα κόμματα της επικράτειας, είναι στην πραγματικότητα αυτοοργανωμένα. Ούτε ινστρούχτορες «από τα κεντρικά κατεβαίνουν» για να φτιάξουν κλειστά δυαδικά και τριαδικά συστήματα, ούτε χρειάζονται συστάσεις δυο-τριών παλιών μελών για να γραφτεί ένα νέο, ούτε εξετάσεις ιδεολογικής επάρκειας δίνει κανείς πριν πάρει κομματική ταυτότητα.
Όποιος θέλει πάει και γράφεται σε όποιο κόμμα γουστάρει. Όταν όλα τα μεγάλα κόμματα καλούν σύσσωμο τον λαό να πάει να ψηφίσει για αρχηγό και με πέντε ευρώ συνδρομή τον γράφουν αμέσως μέλος ή φίλο του κόμματος, τι νόημα έχουν οι οργανωτικές δομές και ο τρόπος οργάνωσής τους; Εξάλλου, μετά από μια ιστορική περίοδο (την πρώτη μεταπολίτευση) κομμάτων με συλλογικές διαδικασίες, ξαναγυρίσαμε στα καθαρά αρχηγοκεντρικά κόμματα της προδικατοτορικής περιόδου.
Και τέλος-πάντων, κάποτε το «κόμμα» εξασφάλιζε μια κάποια συνωμοτικότητα, μια εσωτερική αλληλεγγύη και ένα ανώτερο επίπεδο ενημέρωσης-πληροφόρησης των μελών και των στελεχών του. Σήμερα αυτά έχουν κονιορτοποιηθεί, όλα είναι στον ιντερνετικό αέρα και στα clouds. Οι πάντες είναι κοινωνοί όλων των δεδομένων και των πληροφοριών. Οι συνεδριάσεις στα γραφεία και οι περιοδείες στελεχών που κουβαλούσαν τη «γραμμή» έχουν εκλείψει. Μια «ομάδα» στο viber, WhatsApp και η «γραμμή» έχει πάει σε όλους, μαζί με τον «διάλογο» γι αυτήν. Τα κόμματα μεταβλήθηκαν σε ενώσεις εθελοντών και σε πυραμίδες στελεχών με πολιτικές φιλοδοξίες.
Κατά τούτα λοιπόν, τι «αυτοοργάνωση» θα φτιάξει ο Τσίπρας στο καινούριο του κόμμα; Μ’ ένα διαδικτυακό κάλεσμα ή με μια παρουσίαση του βιβλίου στην οποία όσοι προσέλθουν μπορούν και να δηλώσουν μέλη, το κόμμα μπορεί να φτιαχτεί πανελλαδικά. Σιγά τα λάχανα. Το ίδιο κάνει και η ΝΔ, και το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΡΙΖΑ (λέμε τώρα ότι υπάρχει), και η Ζωή, και ο Κασσελάκης και όλοι. Και τι να το κάνει ο Αλέξης τα κόμμα, εδώ που τα λέμε, είτε αυτο-οργανωμένο το ονομάσει, είτε με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό το δουλέψει (για να θυμηθεί και την ΚΝΕ των νιάτων του). Μόνος του θα ναι, αυτός θ’ αποφασίζει, κανέναν δεν θα ρωτά. Απλώς, αυτά τα επικοινωνιακά φούμαρα που ξέθαψε από το 1974, ας μην μας τα λέει. Φτάνουν όλα τα υπόλοιπα που μας ταΐζει, δεν χρειαζόταν κι αυτό.
