Κάποτε, στην αρχαία Νότια Ιταλία, υπήρχε μια όμορφη και πλούσια πόλη. Αυτή η μεγάλη πόλη, ήταν γεμάτη από κάθε είδους κόσμο. Ρωμαίους πολίτες, καθένας από τους οποίους είχε χτίσει την ζωή του και ζούσε αμέριμνος. Αυτό, βέβαια, μέχρι την μεγάλη της καταστροφή.
Πριν από 2.200 χρόνια, έξω από τα τείχη της Πομπηίας, παράλληλα σε έναν μεγάλο δρόμο, βρισκόταν μια έπαυλη, μια ρωμαϊκή βίλα. Στα προάστια της πόλης, σε αυτήν την πλούσια οικία, οι ένοικοι άλλαξαν πολλές φορές.
Στα 200 χρόνια ζωής της, ανάμεσα στους τοίχους της, περπατούσαν πλούσιες οικογένειες και επιφανή πρόσωπα της τότε κοινωνίας. Δούλοι πηγαινοέρχονταν συνεχώς, προσπαθώντας να τελέσουν επακριβώς τα θελήματα των κυρίων τους.
Αφιέρωναν τις μέρες τους στα χωράφια, φροντίζοντας τις καλλιέργειες και τις προμήθειες τους. Πρόσεχαν τα άλογα και τα άλλα ζώα που είχαν στην ιδιοκτησία τους. Ξόδευαν ολόκληρες ώρες πατώντας τα πολύτιμα σταφύλια από τους αμπελώνες, στα πατητήρια της έπαυλης και τα μετέτρεπαν σε κρασί. Ταυτόχρονα, επιμελούνταν και την παραγωγή λαδιού.
Όλα τα φρέσκα υλικά της έπαυλης, μαζί με αυτά από την αγορά της πόλης, μεταφέρονταν στις μεγάλες κουζίνες, όπου κάθε μέρα προετοιμάζονταν τα φαγητά και τα εδέσματα για τα πλουσιοπάροχα δείπνα που λάμβαναν χώρα στα ενδότερα της βίλας.
Από την άλλη, οι ιδιοκτήτες της, οι οποίοι ανήκαν στην αφρόκρεμα της πόλης και κατείχαν υψηλό status, κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους κίονες του αίθριου όπου βρισκόταν ο κήπος, λούζονταν μάλλον κάθε φορά και σε άλλο μπάνιο (γιατί υπήρχαν περισσότερα από ένα) και προσεύχονταν στους ιερούς χώρους της οικίας.
Στα 70 δωμάτια, μοιράζονταν οι ένοικοί του. Οι δούλοι μάλλον ξεκινούσαν πρώτοι την μέρα τους, ξυπνώντας νωρίς για να κάνουν τις απαραίτητες πρωινές προετοιμασίες. Έμπαιναν στα δωμάτια των κυριών τους, όπου τους ετοίμαζαν δεόντως. Οι ιδιοκτήτες, ξυπνούσαν, ντύνονταν με τα πλούσια ρούχα τους και στολίζονταν με λαμπερά κοσμήματα, που έδειχναν την ανώτερη τάξη τους.
Σε αυτά τα δωμάτια, ίσως φιλοξενούνταν και οι καλεσμένοι των ανδρών του σπιτιού, όταν οργάνωναν εκεί συμπόσια ή πραγματοποιούσαν άλλου είδους συγκεντρώσεις. Μετά από το δείπνο και το άφθονο κρασί, όλοι αποσύρονταν ψάχνοντας (ζαλισμένοι), το δωμάτιό τους μέσα στην οικία, που στα μάτια τους μάλλον έμοιαζε με λαβύρινθο.
Η έπαυλη, κατάφερε να επιβιώσει για δύο ολόκληρους αιώνες. Μέχρι που οι τοίχοι και τα θεμέλια της, άρχισαν να κλονίζονται από διάφορους σεισμούς που ξεκίνησαν στην περιοχή. Μάλλον οι άνθρωποι εκεί, τους είχαν συνηθίσει από ένα σημείο και μετά. Χωρίς τα σύγχρονα εξελιγμένα μέσα, όμως, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν έγκαιρα τον βαθύτερο λόγο για τον οποίο γίνονταν…
Έκαναν αρκετές επιδιορθώσεις στο σπίτι, το οποίο μετά από 200 χρόνια κατοίκησης, είχε ήδη «γεράσει». Και η ζωή του, όπως και των τότε ενοίκων του, δεν θα κρατούσε για πολύ ακόμα.
Στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ., η γη άρχισε να τρέμει. Μαύρες νιφάδες άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό. Και έπειτα ένας χαλασμός από πέτρες και τέφρα. Το ηφαίστειο πάνω απ’ την πόλη, ο Βεζούβιος, έβραζε και βρυχόταν. Στην πόλη επικράτησε ο πανικός. Άνθρωποι έτρεχαν με μανία, προσπαθώντας να σώσουν τους δικούς τους και τους εαυτούς τους. Κάποιοι κρύφτηκαν κάτω από κτήρια, άλλοι έμειναν κλεισμένοι στα σπίτια τους και άλλοι προσπάθησαν να ξεφύγουν από την οργή της Μητέρας Φύσης.
Στην έπαυλη, μάλλον διέταξαν τους δούλους να ετοιμάσουν τα άλογα, για να προσπαθήσουν να ξεφύγουν. Κανείς τους, όμως, δεν πρόλαβε την καταστροφή. Το ηφαίστειο εξερράγη, καλύπτοντας ολόκληρη την Πομπηία με ένα παχύ στρώμα τέφρας, το οποίο έθαψε τα κτήρια και τους κατοίκους. Μέσα σε μία μόνο μέρα, η πόλη εξαφανίστηκε…
Αιώνες μετά, όταν οι άνθρωποι των επόμενων εποχών, άρχισαν να σκάβουν για διάφορους λόγους σε εκείνη την περιοχή, άρχισαν να ανακαλύπτονται οι κορυφές των αρχαίων κτηρίων της ξεχασμένης και χαμένης πόλης.
Ακόμα πιο μετά, αφού προηγήθηκε η γέννηση της αρχαιολογίας, εντοπίστηκε και αυτή η περίφημη βίλα των προαστίων της. Το 1909, ξεκίνησαν ανασκαφές στο σημείο, οι οποίες από τότε φέρνουν συνεχώς στο φως τα μέρη της μεγάλης ρωμαϊκής έπαυλης.
Κάτω από την τέφρα, η πολυτελής οικία είχε διατηρηθεί για σχεδόν δύο χιλιετίες. Στον στάβλο της, βρέθηκε το κουφάρι ενός αλόγου, ίσως ενός από αυτά που ετοιμαζόταν για να μεταφέρει τους ιδιοκτήτες μακριά από την καταστροφή. Μέσα στα κατεστραμμένα δωμάτια, βρέθηκαν οι σωροί των ανθρώπων που δεν πρόλαβαν να την εγκαταλείψουν, οι οποίοι μάλλον πέθαναν από ασφυξία.
Κάτω από τις ηλιαχτίδες που μπαίνουν από την ρημαγμένη οροφή, σε ένα μεγάλο δωμάτιο (μάλλον τρικλίνιο, δηλαδή χώρο δείπνου) στέκουν ακόμα εκτυφλωτικές οι πανέμορφες τοιχογραφίες της βίλας. Διάφορες θνητές γυναίκες, ακόλουθοι του Διονύσου, Μαινάδες και σάτυροι και ο ίδιος ο θεός του κρασιού, είναι τα μόνα πρόσωπα που έμειναν άθικτα αιώνες μετά την έκρηξη.
Πολλές θεωρίες υπάρχουν για την κύρια θεματική των τοιχογραφιών αυτού του δωματίου. Μυστήρια του Διονύσου; Μυστήριο γάμου; Πάντως, το τι κάνει η γυναίκα που φαίνεται να είναι στο επίκεντρο, παραμένει μέχρι σήμερα ένα μικρό μυστήριο. Έτσι, λόγω όλων αυτών των μυστηρίων που την περιτριγυρίζουν, η πλούσια αυτή οικία που κατάφερε να διατηρηθεί μέχρι τις μέρες μας, ονομάστηκε «Villa dei Misteri», δηλαδή «Βίλα των Μυστηρίων».
Βιβλιογραφία:
