Πριν από πολλούς αιώνες, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν, ότι κάπου στην Βοιωτία ζούσε μια μικρή οικογένεια. Μέσα στα δάση της, μεγάλωναν δύο αγόρια, δύο αδέλφια, ο Ελικώνας και ο Κιθαιρώνας.
Πέρασαν τα χρόνια και ο Ελικώνας έγινε ένας αξιοθαύμαστος νέος. Ευγενής και καλός, φρόντιζε τους γερασμένους πια γονείς τους. Ο Κιθαιρώνας από την άλλη, είχε πάρει την κάτω βόλτα. Είχε εξελιχθεί σε έναν ζηλόφθονο και άπληστο άνθρωπο.
Το μόνο που ήθελε, ήταν να έχει ολόκληρη την οικογενειακή περιουσία για τον εαυτό του. Τόσο μάλιστα, που προέβη στον φόνο. Πρώτο σκότωσε τον πατέρα τους. Απτόητος, σχεδίασε να σκοτώσει έπειτα και τον αδελφό του. Όταν κάποια στιγμή βρήκε μόνο τον Ελικώνα, τον πλησίασε και τον έσπρωξε στον γκρεμό.
Το κάρμα, όμως, όπως λέμε σήμερα, είναι πανταχού παρόν. Ο Κιθαιρώνας, κινήθηκε με τέτοια ορμή, που γκρεμίστηκε κι εκείνος μαζί με τον Ελικώνα. Οι θεοί του Ολύμπου, αποφάσισαν να μεταμορφώσουν τα δύο αδέλφια σε βουνά.
Ο Κιθαιρώνας, λόγω των φόνων που διέπραξε, αναφέρεται από τον Πλούταρχο ότι έγινε σπίτι για τις αρχαίες ελληνικές θεότητες που τιμωρούσαν όσους διέπρατταν ύβρη και συμβόλιζαν τις τύψεις, τις Ερινύες. Ο Ελικώνας, λίγο βορειότερα από τον αδελφό του, λόγω του καλού και ευγενούς χαρακτήρα του, έγινε η κατοικία των πασίγνωστων προστάτιδων των τεχνών. Των Εννέα Μουσών.
Πατέρας τους ήταν (φυσικά) ο Δίας και μητέρα τους η Μνημοσύνη (δηλαδή η μνήμη). Καθεμία είχε αναλάβει και από μία τέχνη. Η Καλλιόπη ήταν η Μούσα της ποίησης, η Μελπομένη της τραγωδίας, η Θάλεια της κωμωδίας, η Ερατώ της ερωτικής ποίησης, η Πολύμνια των ιερών ύμνων, η Ευτέρπη της αυλητικής τέχνης (ο διπλός αυλός ήταν πολύ διαδεδομένο αρχαίο μουσικό όργανο), η Τερψιχόρη του χορού, η Κλειώ της ιστορίας και η Ουρανία της ιστορίας.
Μετά από την εγκατάστασή τους εκεί, πολλοί άρχισαν να επισκέπτονται τον Ελικώνα. Ο Απόλλωνας, ο θεός του ήλιου και της μουσικής, όταν μάλλον βαριόταν στον Όλυμπο, πήγαινε στον Ελικώνα για να ευφρανθεί η ψυχή του από το τραγούδι με την συνοδεία των Μουσών.
Δεν έλειψαν ούτε οι καλλιτεχνικές «μάχες». Μια μέρα, έφτασαν στον Ελικώνα, οι εννέα κόρες του Πίερου, βασιλιά της Πιερίας και της Πέλλας. Οι ίσες σε αριθμό με τις Μούσες νέες κοπέλες, είχαν πάει μέχρι εκεί γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να τις συναγωνιστούν.
Οι πολύ φιλάρεσκες πριγκίπισσες, άρχισαν τότε να τραγουδούν. Αμέσως, τα πάντα σκοτείνιασαν. Το βουνό χάθηκε μέσα στο σκοτάδι. Όταν άρχισαν να τραγουδούν οι Μούσες, με τις θεϊκές φωνές τους, επέστρεψε και πάλι το φως και τα πάντα γύρω λούστηκαν ξανά από την ζεστασιά του.
Οι Πιερίδες, όπως αναφέρονταν, τιμωρήθηκαν από τις θεές των τεχνών. Τις μεταμόρφωσαν όλες σε κίσσες. Γι’ αυτό μάλλον μέχρι σήμερα τις ακούμε να κράζουν και να φλυαρούν με την στριγκή φωνή τους.
Στην κοιλάδα του Ελικώνα, είχε χτιστεί και ιερό προς τιμήν των Μουσών, το οποίο επισκέπτονταν πάρα πολλοί προσκυνητές απ’ όλη την Ελλάδα. Ο Παυσανίας (περιηγητής και γεωγράφος του 2ου αιώνα μ.Χ.) αναφέρει, μάλιστα, ότι κοντά στο τότε ιερό υπήρχε μια πηγή, η Αγανίππη. Αυτή η πηγή είχε πάρει το όνομά της από μια Νύμφη, κόρη του ποταμού Περμησσού και προστάτιδα του ανθρώπινου νου ή είχε δημιουργηθεί εξαρχής από τις Μούσες. Λέγεται, ότι όποιος έπινε από το νερό της, αποκτούσε ποιητική έμπνευση.
Ο Ησίοδος, ο οποίος καταγόταν κιόλας από την περιοχή, έκανε λόγο και για μια άλλη πηγή, στην οποία οι Μούσες λούζονταν και χόρευαν. Όταν το φτερωτό άλογο, ο Πήγασος, ξεκίνησε το ταξίδι του για την Αιθιοπία, ξεκινώντας από τον Όλυμπο, πέταξε πάνω από την Βοιωτία. Καθώς περνούσε από τον Ελικώνα, χτύπησε με την οπλή του την κορυφή του βουνού. Τότε, από ένα μέρος του, άρχισε να αναβλύζει νερό. Έτσι, σχηματίστηκε η αγαπημένη πηγή των Μουσών, η Ιπποκρήνη.
Ο Ελικώνας, ο Βοιωτός νέος με τον άδοξο θάνατο, τιμήθηκε να γίνει μετά την μεταμόρφωσή του η κατοικία των Μουσών και κέντρο έμπνευσης, αποκτώντας μεγάλη φήμη, τόσο μέσα από τη μυθολογία όσο και από το υπέροχο φυσικό τοπίο. Περιπλανώμενοι και σήμερα στα ελατοδάση και την καταπράσινη κοιλάδα του, μπορούμε να φανταστούμε γιατί έχει τυλιχτεί από το πέπλο του μύθου…
Βιβλιογραφία:
