Στον χειμωνιάτικο νυχτερινό ουρανό, καταμεσής του πελάγους των αστεριών, υπάρχει ένας αστερισμός που παρατηρείται από την αρχαιότητα. Επτά αστέρια γύρω απ’ τα οποία έχουν πλαστεί μύθοι και ιστορίες. Οι Πέρσες έστηναν γιορτή κάθε χρόνο την ημέρα που μεσουρανούσαν. Την ίδια μέρα, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ξεκινούσαν τις θρησκευτικές εορτές τους προς τιμήν της θεάς Ίσιδος. Για τους αρχαίους Έλληνες αποτελούσαν θεές…
Ο Τιτάνας Άτλαντας και η Ωκεανίδα Πλειόνη, ανάμεσα σε άλλα παιδιά, είχαν και επτά κόρες, οι οποίες γεννήθηκαν στο όρος Κυλλήνη της Αρκαδίας. Αυτές ήταν η Μαία, η Ταϋγέτη, η Ηλέκτρα, η Στερόπη, η Κελαινώ, η Αλκυόνη και η Μερόπη. Ήταν Νύμφες, γνωστές για την θεϊκή ομορφιά τους. Λόγω του πατέρα τους, ονομάζονταν και «Ατλαντίδες». Ζούσαν ήρεμα, απομακρυσμένες στο βουνό τους, κάνοντας ενίοτε παρέα με την Άρτεμη, παίρνοντας τον ρόλο της ακολουθίας της. Όταν γεννήθηκε ο Διόνυσος, έγιναν, μαζί με τις αδελφές τους Υάδες, τροφοί και δασκάλες του. Οι Ολύμπιοι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην γοητεία τους, με αποτέλεσμα να έρθουν σε επαφή μαζί τους. Από αυτές τις ενώσεις προέρχονται πολλές γνωστές προσωπικότητες της ελληνικής μυθολογίας.
Ο Δίας μόνος του, κατέκτησε τρεις από τις επτά αδελφές. Η Μαία, η μεγαλύτερη απ’ όλες, έγινε η μητέρα του πονηρότερου των Ολύμπιων θεών, του αγγελιαφόρου και φτεροπόδαρου Ερμή. Η Ταϋγέτη, λέγεται ότι έφερε στον κόσμο τον Λακεδαίμονα, τον πρώτο βασιλιά της Σπάρτης. Υπάρχει, όμως, και η περίπτωση να ξέφυγε από τα χέρια του Δία και να δέχτηκε την βοήθεια της Αρτέμιδος, η οποία την μεταμόρφωσε σε ελάφι. Από την τρίτη στη σειρά, την Ηλέκτρα, μάλλον προήλθε ο Δάρδανος, ο γενάρχης των Τρώων. Από την ένωση της Στερόπης και του θεού του πολέμου Άρη, προήλθε ο ήρωας Οινόμαος, βασιλιάς της Ήλιδας (πόλη-κράτος της αρχαίας Ηλείας στην Πελοπόννησο). Ο Ποσειδώνας, κυριεύτηκε από πόθο για τις δύο επόμενες αδελφές. Με την Κελαινώ, έκανε δύο γιους, τον ήρωα Λύκο και τον βασιλιά της Κυρήνης (αρχαία ελληνική αποικία της Βόρειας Αφρικής) Ευρύπυλο. Η Αλκυόνη, έγινε μητέρα επίσης δύο παιδιών, του Υριέως και της Αιθούσης. Η τελευταία και μικρότερη από τις αδελφές, η Μερόπη, ήταν σαν να λέμε η «ντροπή» της οικογένειας, γιατί όχι μόνο ερωτεύτηκε, αλλά και παντρεύτηκε έναν θνητό, τον Σίσυφο.
Στην Βοιωτία, ζούσε ένας γέρος άνθρωπος που είχε μείνει χήρος. Ήταν ολομόναχος και προσευχόταν στους θεούς, ακόμα κι αν δεν είχε πια τη γυναίκα του, να γίνει με κάποιο τρόπο πατέρας. Όταν χωρίς να το καταλάβει, φιλοξένησε στο σπίτι του τον Δία και τον Ποσειδώνα οι οποίοι είχαν μεταμφιεστεί σε θνητούς, εκείνοι του πρόσφεραν ένα «δώρο». Ένα μωρό εμφανίστηκε στο κατώφλι της πόρτας του. Αυτός, ήταν ο Ωρίωνας.
Ο Ωρίωνας έγινε ένας ψηλός, όμορφος και δυνατός άντρας. Αυτό που τον χαρακτήριζε, ήταν οι εξαιρετικές του ικανότητες στο κυνήγι. Ήταν τέτοια η φήμη του, που ακόμα και η θεά Άρτεμις τον άφηνε μερικές φορές να την συνοδεύει στις εξορμήσεις της. Έτσι φαίνεται ότι γνώρισε κάποια στιγμή τις επτά αδελφές. Τις Νύμφες της Κυλλήνης, τις οποίες και ερωτεύτηκε.
Τυφλός από πόθο, άρχισε να τις κυνηγάει σαν να έγιναν ξαφνικά εκείνες τα θηράματά του. Για πέντε χρόνια δεν τις είχε αφήσει σε ησυχία. Το κυνήγι τους, είχε γίνει αβάσταχτο για τις νεαρές θεές. Ο Ωρίωνας ήταν πολύ κοντά στο να τις πιάσει. Απελπισμένες ζήτησαν βοήθεια. Ο Δίας (τι έκπληξη!), τις λυπήθηκε και τις μεταμόρφωσε σε σμήνος λευκών περιστεριών. Τα επτά περιστέρια, πέταξαν στα ουράνια και ο βασιλιάς των θεών τους έδωσε μια θέση ανάμεσα στους πλανήτες και τις τροχιές. Τα περιστέρια, μεταμορφώθηκαν σε λαμπερά αστέρια.
Από τη στιγμή που άφησαν τη Γη, σχημάτισαν έναν δικό τους αστερισμό. Σαφώς, έπρεπε να αποκτήσουν και ένα καινούργιο όνομα. Είτε από τις «πελείες» (δηλαδή τα περιστέρια στα αρχαία ελληνικά) είτε από το ρήμα «πλέω» (με απαρέμφατο «πλέειν /πλεῖν») είτε από την μητέρα τους Πλειόνη, ονομάστηκαν «Πλειάδες». Ίσως δεν σας λέει κάτι η αρχαία ονομασία, αλλά ξέρετε σίγουρα την νεότερη. Ο αστερισμός των Πλειάδων, δεν είναι άλλη από την γνωστή σε όλους «Πούλια».
Οι Πλειάδες έγιναν σύμβολα αλλαγής των εποχών. Ανάλογα με το που εντοπιζόταν ο αστερισμός τους, ανατολικά ή δυτικά, οι αρχαίοι καταλάβαιναν τον ερχομό του καλοκαιριού και έπειτα του χειμώνα. Έγιναν πυξίδα των ναυτικών, οι οποίοι προσανατολίζονταν κοιτάζοντάς τες, κάνοντας ευκολότερη την ναυσιπλοΐα μέσα στο πηχτό σκοτάδι της νύχτας στις θάλασσες.
Μπαίνοντας ξανά στα χωράφια της μυθολογίας, φτάνουμε στη στιγμή που έρχεται και ο θάνατος του Ωρίωνα, τον οποίο ο Δίας επίσης σημαδεύει στον ουρανό. Ευτυχώς, δεν ξέχασε τις Νύμφες και τοποθέτησε τον κυνηγό λίγο πιο πίσω, δίνοντάς τους προβάδισμα. Έτσι, μέχρι σήμερα, αιώνες μετά, ο Ωρίωνας συνεχίζει να τις κυνηγά στον ουράνιο θόλο, αλλά κάθε φορά που κοντεύει να τις φτάσει, εκείνες του ξεφεύγουν με τη δύση τους, «βουτώντας» στην θάλασσα.
Βιβλιογραφία:
http://www.pleiade.org/pleiades_02.html#Top
