Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει κάνει μόνο κραυγαλέα λάθη (π.χ. την ολοκληρωτική μετακίνηση των υπουργών μετά τις εκλογές του 2023 -μήνυμα πως μόνο ο ίδιος μετράει, πως μόνο ο ίδιος είναι αναντικατάστατος- επιλογή η οποία «διασφάλισε» την ασυνέχεια έως το βραχυκύκλωμα του «υπουργοκίνητου» κρατικού μας μηχανισμού επί τουλάχιστον ένα εξάμηνο, έως στοιχειωδώς να ενημερωθούν στα νέα καθήκοντά τους οι νεοπροσήλυτοι…)
Δεν έχει μόνο ακυρώσει ή υπονομεύσει, με αρκετές επιλογές του -όχι μόνο θεσμικού χαρακτήρα, όπως οι παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων ή η ρύθμιση για μονοκομματική επιλογή ΠτΔ- την αξιοπιστία του εκσυγχρονιστικού-φιλελεύθερου αφηγήματός του…
Δεν έχει απλώς, σε κάποιες περιπτώσεις, γελοιοποιήσει τον μεταρρυθμιστικό του ζήλο, δημιουργώντας θεσμούς «θανατογεννημένους», nés-morts τούς λένε οι Γάλλοι, όπως η αλήστου μνήμης πανεπιστημιακή αστυνομία, της οποίας το μόνο αποτέλεσμα υπήρξε η επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά ίσως και η υπηρέτηση του κομματικού πελατειασμού… (Κάτι σαν το παλιότερο νεοδημοκρατικό επίτευγμα του αγροτικού καναλιού, το οποίο ουδέποτε λειτούργησε, αλλά από το οποίο συνταξιοδοτήθηκαν «δημοσιογράφοι»…)
Έχει επίσης επανειλημμένα προσβάλει και τη νοημοσύνη των πολιτών, ιδίως των πνευματικά πλέον απαιτητικών που στήθηκαν δύο φορές στις ουρές της εσωκομματικής κάλπης για να προστατεύσουν της αστική παράταξη της χώρας από μια ηγεσία Μειμαράκη (εμμέσως δηλαδή Κώστα Καραμανλή του μεσαίου) ή Τζιτζικώστα. Μάλιστα σε σχέση με το ανεκδιήγητο ευρωψηφοδέλτιο του 2024 -το οποίο σφραγίστηκε από την παρουσία του μεγάλου μάγιστρου του λαϊκισμού, της καλλίπυγης δημοσιογράφου που στις εκπομπές της ενδιαφερόταν για τις ερωτικές επιτυχίες του Κασιδιάρη, καθώς και της αναλφάβητης ωκείας αθλήτριας-, προσβλητική για τους πολίτες δεν ήταν μόνο η σύνθεσή του… Αλλά και η πρωθυπουργική δήλωση που συνόδευσε την ανακοίνωσή του: Πως οι εκλογείς, «αν έψαχναν βαθιά» θα έβρισκαν και ποιοτικές υποψηφιότητες, ικανές να ικανοποιήσουν τους απαιτητικούς. Τέτοιες υποψηφιότητες υπήρχαν πράγματι, αλλά οι ψηφοφόροι για να τις βρουν έπρεπε να σκάψουν τόσο βαθιά, που σίγουρα θα κουράζονταν και θα εγκατέλειπαν την προσπάθεια…
Ενώ άλλη ανάλογη προσβολή της κοινής νοημοσύνης αποτελεί σήμερα η μετάθεση στο συνταγματικό επίπεδο -εντασσόμενη στην οιονεί μεταφυσική πολιτική και ανταποκρινόμενη στη λογική του δόγματος «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, χίλια χρόνια κοσκινίζει»- της ουσιαστικής αξιολόγησης των κρατικών υπαλλήλων και της απολύτρωσης από τους άχρηστους του κρατικού οργανισμού: Αυτή θα μπορούσε άνετα να γίνει, αν υπήρχε πολιτική βούληση και δύναμη, υπό το κρατούν σήμερα θεσμικό πλαίσιο. Αφού το εμπόδιο δεν είναι συνταγματικό, αλλά νοοτροπιακό, συνδεόμενο με τις πελατειακές λογικές και την κυρίαρχη νοοτροπία συντεχνίας, δημοσιοϋπαλληλικής αλληλεγγύης, συγκάλυψης και ατιμωρησίας (για την οποία, ωστόσο, μεγάλη ευθύνη έχει και η Δικαιοσύνη: Π.χ. ακόμη και για αμετάκλητα καταδικασθέντες για πολλά κακουργήματα, καταχραστές δημοσίου χρήματος κρίθηκε πως δεν μπορούν να στερηθούν του συνταξιοδοτικού τους δικαιώματος…)
Ωστόσο…
Με όλα τα σφάλματα, τα ατοπήματα και τα ανομήματα του…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπερέχει τόσο πολύ, ως προσωπικότητα, ως ποιότητα και ως κυβερνητική αξιοπιστία κάθε άλλης εναλλακτικής (μη) λύσης, που θα έλεγε κάποιος, κάποιος μάλιστα με εθνικές και όχι κομματικές προτεραιότητες, πως είναι ευτύχημα για τη χώρα η πρωταγωνιστική παρουσία του στον εθνικό δημόσιο βίο.
Μάλιστα, δεν είναι μόνο τα εσωτερικά, αλλά και τα διεθνή πολιτικά δεδομένα που αναδεικνύουν την εθνική του χρησιμότητα (της οποίας, ωστόσο, η πλήρης εκ μέρους του συνείδηση πιστεύω πως τον έχει οδηγήσει σε ουδόλως ευάριθμες εκδηλώσεις αυτάρκειας, αυταρέσκειας, έπαρσης και αλαζονείας…) Ειδικότερα…
Με τον πλανήτη στην ενεστώσα συγκυρία να θυμίζει ναρκοπέδιο, με πολλές ωρολογιακές βόμβες ήδη ενεργοποιημένες, μάλιστα τις πιο εύφλεκτες στη γειτονιά μας, ακόμη και η σκέψη πως κάποιος εκ των υπόλοιπων πρωταγωνιστών/δευτεραγωνιστών της πολιτικής μας ζωής θα μπορούσε να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες φτάνει για να προκαλέσει ανατριχίλα στους ορθοφρονούντες πραγματιστές.
Πολλώ μάλλον που στην εποχή των τεράτων που ζούμε καθήκοντα πλανητάρχη επιτελεί μια απρόβλεπτη, εμπαθής, ανεκδιήγητη «προσωπικότητα», που έχει καταλύσει κάθε κανόνα λειτουργίας του διεθνούς συστήματος, συγχωνεύει δε την εξωτερική πολιτική της παγκόσμιας υπερδύναμης με την υπηρέτηση των προσωπικών επιχειρηματικών συμφερόντων του και ενσαρκώνει το πνεύμα του υποτιθέμενου διαλόγου μεταξύ Μεγάλου Φρειδερίκου και Μεγάλης Αικατερίνης… Λέγεται πως ο Πρώσος μονάρχης τής είπε: «Ξαδέλφη, όλες οι γυναίκες πουλιόνται, ζήτημα τιμής είναι»! Όταν, δε, η αυτοκράτειρα διαμαρτυρήθηκε με τη φράση: «ε, όχι και όλες ξάδελφε, ακόμη και εγώ;», ρωτήθηκε από τον συγγενή της εστεμμένο «αν σου προσέφερα την Πολωνία;», οπότε έδωσε την απάντηση «για μια τόσο μεγάλη υπηρεσία στη μάνα-Ρωσία, θα ενέδιδα…». Απάντηση που επέτρεψε στον κεντροευρωπαίο ηγέτη να της πει: «Είδες, άλλες έχουν ταρίφα ένα μεγάλο διαμάντι, εσύ μια μεγάλη χώρα, τελικά ζήτημα τιμής είναι…»
Το πρόβλημα της Ελλάδας λοιπόν συνίσταται στο ότι μάλλον αδυνατεί να καλύψει την «ταρίφα» του πορτοκαλί υπερατλαντικού ηγέτη, για την οποία τον ειρωνεύτηκαν και Αφρικανοί ηγέτες (δηλαδή ένα αμύθητης πολυτέλειας και μοναδικού εξοπλισμού αεροσκάφος), οπότε η ανάγκη στιβαρών και διορατικών διπλωματικών χειρισμών από έναν έμπειρο και με διπλωματική ευκινησία Έλληνα πρωθυπουργό εμπεδώνει ακόμη περισσότερο την απόλυτη κυριαρχία στην εσωτερική πολιτική μας ζωής του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το θέμα είναι, όμως, πως το γεγονός ότι δε διαφαίνεται στο ορατό μέλλον καμία εναλλακτική κυβερνητική λύση, άρα καμία προοπτική αλλαγής πρωθυπουργού, αυτό ωθεί, «για λόγους πολιτικής ισορροπίας», ακόμη και σοβαρούς πολίτες(!) να προσανατολίζονται να ψηφίσουν την εκφράζουσα την πιο οξεία, την πιο εμπαθή, την πιο αμετροεπή αντιπολιτευτική φωνή. Τελικά λοιπόν κυριαρχία Μητσοτάκη, φαινόμενο Τραμπ και δημοσκοπική εκτίναξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, όλα συνδέονται.
Άρα, αν το πολιτικό σύστημα προσέφερε εναλλακτική κυβερνητική λύση, τότε η ηγέτις της Πλεύσης, του μόνου κόμματος στο οποίο βουλευτές διορίζονται άτομα με κριτήριο την ερωτική προτίμηση του/της αρχηγού, θα βρισκόταν σε λαγούμι…
