Ο χθεσινός διάλογος στη Βουλή κατέδειξε γιατί ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών θα ήταν αντιπαραγωγικό και ατελέσφορο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε «παρών» στην συμφωνία με την Αίγυπτο, στην οποία από λόγους αρχής συμφωνούσε, και την οποία επεδίωκε ο ίδιος ως κυβέρνηση. Δεν την κατόρθωσε επειδή είχε άλλη οπτική για την επήρεια των νησιών και δη της Κρήτης. Όμως τότε δεν είχε προκύψει η τουρκολυβική ΑΟΖ, η οποία άλλαξε δραματικά τους όρους και ανάγκασε την Ελλάδα να είναι πιο συναινετική έναντι της Αιγύπτου, ακριβώς για να «διασπαθίσει» την παράνομη οριοθέτηση Ερντογάν - Σάρατζ.
Ο Βαρουφάκης… παιδί των λουλουδιών και της παγκόσμιας ειρήνης ζήτησε να αφήσουμε τον ορυκτό πλούτο να κοιμηθεί στα βάθη του Αιγαίου, και να κάνουμε τη Μεσόγειο θάλασσά ειρήνης. Συμφωνούμε, φανταζόμαστε ότι θα ρώτησε τον Ερντογάν πριν το προτείνει. Ο Κουτσούμπας βλέπει τις συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο, μόνο ενταγμένες στις επικίνδυνες επιδιώξεις των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ της ΕΕ και των μονοπωλίων. Όσο για το Βελόπουλο, γνωστός ο κραυγαλέος, τηλεοπτικής κατανάλωσης, πατριωτισμός του.
Έμεινε η Γεννηματά με ένδειξη κατανόησης των αναγκαιοτήτων που προβάλει η συγκυρία να δηλώνει ότι «Το Κίνημα Αλλαγής θα ψηφίσει την συμφωνία ως αναγκαστική επιλογή επειδή έχει προηγηθεί το παράνομο τουρκολυβικό σύμφωνο».
Τι διαφορετικό θα πούνε σε ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών πέραν των όσων είπαν τη Βουλή; Και αν από το Συμβούλιο βγουν και κάνουν δηλώσεις που θα αντανακλούν το πνεύμα των χθεσινών τους ομιλιών, δεν θα είναι χειρότερα, γιατί θα εκπέμψουν εικόνα ενός εύθραυστου εθνικού μετώπου, σε στιγμή που η χώρα θα έπρεπε να δείχνει αυτό που λέγεται ως κλισέ «μια γροθιά»;
Ο Τσίπρας έχει ένα μόνο λόγο να παραπονιέται απέναντι στην κυβέρνηση. Αλλά δεν είναι αυτός που επικαλείται μονότονα, την αρνητική της στάση στην συμφωνία των Πρεσπών. Το έχουμε ξαναδιατυπώσει, η συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια πολιτική απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να παραδώσει εθνότητα και γλώσσα στους Σλάβους γείτονες. Προήλθε κυρίως από την πίεση Αμερικανών και Γερμανών, αφενός για να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, αφετέρου να εκκινήσουν ο διαδικασίες ενσωμάτωσής τους στην Ε.Ε.
Αυτά φύτρωσαν εύκολα στο διεθνιστικό θερμοκήπιο του ΣΥΡΙΖΑ με τις πολιτικές καταβολές στον Ζαχαριάδη, μπολιασμένες και από τις νεωτεριστικές (όχι νεωτερικές) δικαιωματικές απόψεις περί εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού (που ισχύει για τα μεμονωμένα άτομα, όχι για κράτη).
Σε εκείνο που θα είχε δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι αντιδράσεις που ηγέρθησαν όταν ο ΥΠΕΞ ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Κοτζιάς είχε προαναγγείλει ότι σκεπτόταν επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της Ελλάδας από τα 6 στα 12 μίλια στο Ιόνιο.
Και μπορεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος με τις γνώσεις δικαίου και την πολιτική του εμπειρία να προειδοποίησε για τους κινδύνους της μερικής επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης, εκτός Αιγαίου, κάνοντας λόγο για αποδοχή του θεμελιώδους τουρκικού επιχειρήματος περί «ειδικών συνθηκών».
Όμως ο Γιώργος Κουμουτσάκος είχε υποστηρίξει ότι επιλεκτική επέκταση των χωρικών υδάτων, γίνεται πρόχειρα και αποσπασματικά επ' ευκαιρία της παράδοσης - παραλαβής του Υπουργείου Εξωτερικών. Σε αυτό αναφέρθηκε ο Τσίπρας και είχε δίκιο, αλλά το δίκιο του σταματάει εκεί.
Υπάρχει κυβέρνηση που έχει αναλάβει να αντιμετωπίσει τα εθνικά θέματα, και θα κριθεί από τον λαό και την Ιστορία, χωρίς την πολυσημία ενός συμβουλίου αρχηγών οι οποίοι δεν θα πουν κάτι περεταίρω από όσα είπαν στη Βουλή.
Άλλωστε στο κάτω - κάτω, δεν είναι κάποιο θεσμοθετημένο όργανο, δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα, συντελείται εν συνταγματικώ και νομικώ κενώ, και κατά τους συνταγματολόγους δεν παράγει εθιμικό δίκαιο.
Η προϊστορία δεν δικαιώνει
Σε πολιτικό επίπεδο θα είχε νόημα μόνο εφόσον έχει υπάρξει προεργασία από τα κομματικά επιτελεία ώστε να έχει δημιουργηθεί ώσμωση αν όχι σύμπτωση απόψεων, τουλάχιστον μεταξύ των κυρίαρχων πολιτικών συνιστωσών.
Η προϊστορία ωστόσο είναι πικρή. Τα συμβούλια αρχηγών άρχισαν το 1992 μετά από πρόταση του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη την οποία απεδέχθη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ήταν για το Σκοπιανό, και έγιναν με φόντο το ζέον τοπίο των διαδηλώσεων. Το αποτέλεσμα το είδαμε.
Το άλλο αιχμιακό ήταν για το σχέδιο Ανάν. Φευ παρατηρήθηκε το φαινόμενο άλλες θέσεις να έχουν κάποιοι αρχηγοί για το σχέδιο κατά την συζήτηση και άλλα να δηλώνουν κατά την έξοδο στις κάμερες!
Υπήρξε και ένα άλλο κρίσιμο συμβούλιο που συγκάλεσε ο Τσίπρας τον καιρό της κωλοτούμπας, όταν έχασε τους Λαφαζανικούς. Και ενώ μέσα ζητούσε από τους αρχηγούς στήριξη και του την έδωσαν, με την υπόσχεση ότι δεν θα κάνει εκλογές (τους κορόιδεψε και έκανε), το απεχθές είναι ότι την ίδια ώρα που τον διαβεβαίωναν για την στήριξή τους, έναν όροφο πιο κάτω, το επικοινωνιακό επιτελείο του διέρρεε… πλήρως ευγνώμον, ότι οι αρχηγοί αποτελούν την «τρόικα εσωτερικού»!
Εν τω μεταξύ η χθεσινή συζήτηση δεν θα χαρακτηριζόταν και ως διαφωτιστική. Δεν μάθαμε τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης επί των ελληνοτουρκικών, ούτε την απαίτησαν οι πολιτικοί αρχηγοί. Αν αυτό πηγάζει από την αναγκαιότητα ευλυγισίας που πρέπει να έχει μια κυβέρνηση για τον χειρισμό ευαίσθητων θεμάτων, θα μπορούσε να είναι κατανοητό. Στο αποτέλεσμα θα κριθεί.
