Και ενώ η ποινική διαδικασία για το δυστύχημα των Τεμπών οδεύει προς το τέλος της, μόνο θλιβερά συμπεράσματα ως προς τη συνολική διαχείριση μπορεί να εξαγάγει κανείς.
Το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε εντελώς ανίκανο να διερευνήσει σοβαρά μια υπόθεση ως προς τις πραγματικές της αιτίες και να εισηγηθεί ή να επιβάλλει τα κατάλληλα διορθωτικά και προληπτικά μέτρα.
Από κυβερνητικής πλευράς υπήρξε αδράνεια καθώς αφέθηκαν επί μήνες να διαδίδονται ανεξέλεγκτα τερατώδεις θεωρίες συνωμοσίας χωρίς αντίκρουση. Όταν πια υπήρξε αντίδραση ήταν αργά.
Η εξεταστική επιτροπή αποδείχθηκε φιάσκο και το αναγνώρισε αυτό και ο πρωθυπουργός.
Ελάχιστοι επίσης πιστεύουν ότι και η προανακριτική θα φτάσει σε κάποιο αξιόπιστο συμπέρασμα.
Από πλευράς αντιπολίτευσης υπήρξε χυδαία και ξεδιάντροπη εργαλειοποίηση.
Μέχρι και μερικούς μήνες πριν, κάποιοι μιλούσαν για πτώση μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, για «εγκληματίες» αλλά και για «κινήματα από τα κάτω που περιμένουν να συναντηθούν με κινήματα από τα πάνω».
Σκοπιμότητες κυριάρχησαν εξ αρχής παντού με τελευταία την κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας για ένα δυστύχημα που κατά βάση οφειλόταν στην εγκληματική αμέλεια ενός σταθμάρχη αλλά και στην ολιγωρία της ΡΑΣ και του ΟΣΕ. Έστω και όσων κυβερνήσεων δεν προχώρησαν την περίφημη σύμβαση 717.
Μια κατηγορία που εισηγήθηκε μια συγγενής, γνωστή και ως «μάνα των Τεμπών», και υιοθέτησαν άκριτα αλλά καθόλου ανιδιοτελώς και τέσσερα κόμματα. Δύο της ακροδεξιάς και δύο της λεγόμενης αντισυστημικής αριστεράς.
Σε όλο αυτό το διάστημα, δικαστικοί λειτουργοί επιφορτισμένοι με την ανακριτική διαδικασία λοιδορήθηκαν, κορυφαίοι εμπειρογνώμονες που δεν έβλεπαν ξυλόλια και τολουόλια, συκοφαντήθηκαν, όποιος γενικά είχε αντίθετη άποψη από την κρατούσα, διασύρθηκε ανελέητα από τον υπόκοσμο του διαδικτύου.
Ο θάνατος ενός άτυχου νέου που αποδείχθηκε ότι οφειλόταν σε παθολογικά αίτια, αποδόθηκε σε απόπειρα του βαθέως κράτους να εκφοβίσει δήθεν τη δικαστικό μητέρα του που όμως δεν είχε καμιά σχέση με την υπόθεση των Τεμπών.
Και αφήνουμε κατά μέρος και τις τελευταίες εξωφρενικές θεωρίες για δήθεν απειλές σε κάποιους συγγενείς. Συγγενείς που όλως περιέργως δε θυμόντουσαν καν τα ονόματα αυτών που τους απείλησαν.
Καταφέραμε έτσι να μετατρέψουμε μια υπόθεση που έπρεπε να διερευνηθεί σοβαρά, σε θέαμα και σόου πάνω στις πλάτες 57 νεκρών.
Και σ'αυτό φταίμε όλοι. Κόμματα, κοινωνία αλλά και κάποιοι συγγενείς των νεκρών.
Αλλά δεν έχουμε όλοι ακριβώς τις ίδιες ευθύνες.
Σε αντίστοιχο δυστύχημα στην Ισπανία το 2013 με 80 νεκρούς, οι ανακριτικές Αρχές αφέθηκαν απερίσπαστες να κάνουν τη δουλειά τους.
Κανένα από τα κόμματα της εκεί αντιπολίτευσης δε διανοήθηκε να επιχειρήσει πολιτική εκμετάλλευση. Κανείς εκεί δεν εκτόξευσε κραυγές και κατάρες. Κανείς δεν κατηγόρησε κανέναν για εσχάτη προδοσία. Οι ποινές επιμερίστηκαν, η δικαιοσύνη αποδόθηκε και το θέμα έκλεισε.
Γιατί αυτό συμβαίνει σε σοβαρές χώρες με σοβαρούς πολίτες και σοβαρούς πολιτικούς.
Τα ίδια ακριβώς συνέβησαν σε μας και με την υπόθεση Νοβάρτις. Ένα υπαρκτό σκάνδαλο διαφθοράς επαγγελματιών υγείας, μετατράπηκε σε απόπειρα εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων. Με αποτέλεσμα στο τέλος να τιμωρηθούν ελάχιστοι γιατροί και το σκάνδαλο να μείνει επί της ουσίας αδιερεύνητο.
Δε γνωρίζω αν όλα αυτά τα θλιβερά συμβαίνουν επειδή δεν περάσαμε Διαφωτισμό ή ο Ερμής είναι ανάδρομος.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι είμαστε ταλέντα στο να κάνουμε τα πράγματα περίπλοκα.
Και στο τέλος να μην μπορούμε να μοιράσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα.
Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα, όπως θα’λεγε και ο Σημίτης.
