Του Γιάννη Σιδέρη
Με τις γνωστές μεγαλόστομες εκθέσεως ιδεών, που στην Ελλάδα έχουν εξαιρετική πέραση και του προσδίδουν το φωτοστέφανο του αριστερού αναμορφωτή, αντιμετώπισε τα ευρωπαϊκά προβλήματα ο έλληνας πρωθυπουργός, σε δηλώσεις του στις Βρυξέλλες: «Φοβάμαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Η Ευρώπη έχει φθάσει σε μία προβλέψιμη κρίση, εξαιτίας του δημοκρατικού ελλείμματος και της απουσίας κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.
Γι' αυτό συνέστησε έναν ιδανικό κόσμο: «να αναλάβουμε έκτακτες πρωτοβουλίες, ούτως ώστε να αντικατασταθεί η λιτότητα με την ανάπτυξη, η διαίρεση με τη σύγκλιση, η ανεργία με αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας και οι ατέλειωτες διαπραγματεύσεις πίσω από κλειστές πόρτες με τη διαφάνεια και τη δημοκρατία».
Ευτυχώς γι' αυτόν, ουδείς τον ρώτησε πως θα γίνουν αυτά. Ήταν η μέρα που ο Μαρινόπουλος αιτούσε να μπει στο άρθρο 99, οι εργαζόμενοι της Ηλεκτρονικής (που βγήκε από την πρίζα όπως χαιρέκακα είχε γράψει τότε η Αυγή), συνεχίζουν τον δικό τους Γολγοθά, ενώ οι αριθμοί αδιάψευστοι μάρτυρες, αποδεικνύουν ανάγλυφα την κυβερνητική αποτυχία.
Σύμφωνα με έρευνα του ΙΝΚΑ το 80% δεν σκέπτεται διακοπές, το 69% κατά το εμπορικό και οικονομικό επιμελητήριο, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις φορολογικές του υποχρεώσεις, ενώ το 37,5% σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Μα δεν τα έφερε αυτά ο Τσίπρας, ακούγεται πάντα ως ηχώ η δικαιολόγηση. Σαφώς δεν τα έφερε ο Τσίπρας, αλλά τα επέτεινε στο ακραίο όριό τους. Είναι ένας πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που ήρθε για να «αντισταθεί», και όχι να δημιουργήσει.
Η δεξιά κυβίστηση προς την σοσιαλδημοκρατία
Ο πρωθυπουργός έλκεται από τα μεγάλα σαλόνια, πλησιάζει τους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, απομακρυνόμενος από την ευρωπαϊκή Αριστερά, της οποίας υπήρξε υποψήφιος πρόεδρος. Όπως εδώ χρησιμοποίησε τη μυθολογία της Αριστεράς για να εγκολπωθεί την εξουσία, έτσι και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αφού την χρησιμοποίησε και τον ανέδειξε ως υποψήφιο, τώρα κατανοεί ότι το φως της είναι πολύ αμυδρό για να φωταγωγήσει το άστρο του.
Το 2014 μιλώντας σε συνέδριο στη Φλωρεντία, διακήρυττε ότι η επικείμενη ανάληψη διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, θα λειτουργήσει ως κίνητρο για τον συνολικό πολιτικό αναπροσανατολισμό των προοδευτικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων στον ευρωπαϊκό Νότο, αφού από την περιφέρεια θα ξεκινούσε «η ανατροπή της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας στην Ευρώπη»… Είναι 2016 και όντως βλέπουμε τον πολιτικό αναπροσανατολισμό. Μόνο που δεν είναι του ευρωπαϊκού Νότου προς τα αριστερά αλλά τον δικό του προς τα δεξιά, προς την σοσιαλδημοκρατία, αυτή που αποκαλούσε τότε «μικρή, συμπληρωματική δύναμη της νεοφιλελεύθερης δεξιάς».
Χθες πάντως, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, αποφασίστηκε η διαμόρφωση ενός «νοτίου άξονα», με τη συμμετοχή των χωρών Μεσογείου, στη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Ιταλό ομόλογό του Ματέο Ρέντσι. Την ιδέα φέρονται να στηρίζουν ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Αντόνιο Κόστα.
Ωραία αυτά, κακό δεν κάνουν, έπιαναν στην εποχή του Αντρέα γιατί η ΕΟΚ έδινε πακτωλούς χρημάτων. Τώρα η ανάπτυξη της χώρας μπορεί να υποβοηθηθεί, αλλά δεν θα ξεκινήσει από «νότιους άξονες». Θα ξεκινήσει από κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
(Επικουρικά, την αξία της σοσιαλδημοκρατίας ανακάλυψε και ο Πάνος Σκουρλέτης, διαπιστώνοντας τον καθοριστικό ρόλο που μπορεί να παίξει «η ιστορική αυτή δύναμη» στις μελλοντικές εξελίξεις στην Ευρώπη!).
Παράπονα
Ο κ. Τσίπρας άφησε και αιχμές για την στάση που κράτησε η ΕΕ στη Βρετανία, αντιπαραβάλλοντάς την με τη αντίστοιχη στάση προς την Ελλάδα, όσον αφορά στα δύο δημοψηφίσματα. «Η Μεγάλη Βρετανία αντιμετωπίζεται φέτος με εξαιρετική ευγένεια, ενώ πέρυσι όταν η Ελλάδα έκανε δημοψήφισμα υπέστη μία πολύ χειρότερη αντιμετώπιση από την ΕΕ», είπε.
Θα μπορούσε κάποιος κυνικός να αναφωνήσει τη γνωστή λαϊκή ρήση που σαρκάζει την σύγκριση ανόμοιων: Βρετανία και Ελλάδα «κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι». Ωστόσο θεσμικά έχει δίκιο, αλλά δεν ήταν θέμα οικονομικού μεγέθους και στρατηγικής αξίας, η μειωτική συμπεριφορά προς την Ελλάδα.
Είναι εντυπωσιακό που ο πρωθυπουργός ένα χρόνο μετά, παρουσιάζεται ως άμωμος του «εγκλήματος», εξακολουθεί να δείχνει (μάλλον θεατρικά, γιατί αδύνατο να μην το έχει καταλάβει) ότι έκανε ,ξαφνικά σε μια βδομάδα, μια παρωδία δημοψηφίσματος άνευ αντικειμένου και λόγου - στη συνέχεια το αόριστο «όχι» το έκανε συγκεκριμένο «ναι» σε μια πρόταση που όπως είπε ο Γιούνκερ, ήταν χειρότερη από αυτή που απέφυγε.
Και μόνο που το δημοψήφισμα των βρετανών ήταν γνωστό από την αρχή της θητείας Κάμερον και υπήρξε ευρύς θεσμικός διάλογος στη χώρα, ήταν αρκετό για να κατατάξει μία χώρα στις σοβαρές της ΕΕ και την άλλη στις αλλοπρόσαλλες.
