Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σίγουρα θα θυμούνται το παιδικό παιχνίδι «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα».
Τώρα πλέον έχει περάσει σχεδόν στα αζήτητα, μια και έχουν μεταβληθεί οι τρόποι παιχνιδιού των παιδιών. Όχι όμως όλων. Υπάρχουν «τα παιδιά» της ΟΛΜΕ που συνεχίζουν με αξιοσημείωτο αλήθεια ζήλο να παίζουν αυτό το παιχνίδι.
Σε κάθε προσπάθεια ανακίνησης του εκπαιδευτικού τέλματος και ειδικά όταν θεσμοθετείται η πολύπαθη και δακρυρροούσα αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, παραμένουν ακίνητοι αμίλητοι σχεδόν, εκστομίζοντας εδώ και 40 χρόνια τη μόνη λέξη για την οποία είναι ικανοί, «Όχι»!
Η κοινωνία εξελίχθηκε, σε αρκετά θέματα ωρίμασε, αλλά αυτή η άρνηση ζει και βασιλεύει στους κόλπους της … «εκπαιδευτικής» Ομοσπονδίας.
Πρόκειται αλήθεια για παγκόσμια πρωτοτυπία εκείνοι που αξιολογούν ανθρώπους και μάλιστα σε τρυφερές και ευαίσθητες ηλικίες, να αρνούνται κάθε είδους αξιολόγηση οι ίδιοι. Αμετακίνητοι σαν τους μεγάλιθους του Στόουνχετζ, σαν τα μυστηριώδη αγάλματα της νήσου Πάσχα, αντιστέκονται κάθε φορά στις εξελίξεις που έτσι κι αλλιώς τους ξεπερνούν πλέον κατά πολύ.
Αλλά πέρα από την ψυχοπαθολογική διάσταση του φαινομένου, υπάρχουν και πιο πεζές εξηγήσεις: Στον λειμώνα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης φύτρωσαν με την ανοχή όλων των κυβερνήσεων κάθε λογής φυτά. Άνθρωποι που διαπίστωσαν ότι η Εκπαίδευση είναι ένας εργασιακός χώρος όπου με μεγάλη άνεση χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν εργάζονται όσο και όπως θέλουν ή και καθόλου και δεν τους ενοχλεί κανείς. Αυτοί, χωρίς να πλειοψηφούν, δυστυχώς δεν είναι λίγοι.
Αν όντως ήταν λίγοι δεν θα γινόταν η παρούσα συζήτηση. Πώς λοιπόν θα γίνει δεκτό κάτι που απειλεί την υπόστασή τους και θα τους υποχρεώσει, έστω στοιχειωδώς, να δουλέψουν;
Κι ακόμη οι συνδικαλιστές όλων των αποχρώσεων διαπιστώνουν πώς με αξιολογημένους εκπαιδευτικούς θα πάψει λίγο-λίγο η «αναταραχή που είναι μια θαυμάσια κατάσταση» για τους ίδιους. Η υποψία έστω αρχικά κάποιας συνέπειας για τον «μη ικανοποιητικό», θα δώσει ώθηση στο εκπαιδευτικό έργο παραμερίζοντας την αντίληψη για συνεχή αγώνα προς όφελος μόνον του προσωπικού και όχι των μαθητών.
Οι προκηρυχθείσες στάσεις εργασίας για αποτροπή της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών δείχνει και τον φόβο των κομματικών συνδικαλιστών μήπως χάσουν από την καταστροφική επιρροή τους τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, όπως αρχίζουν αντίστοιχα να χάνουν και την Τριτοβάθμια.
Είναι λυπηρό να μιλούν στο όνομα των εκπαιδευτικών που επιθυμούν την αξιολόγηση, άνθρωποι που έχουν μόνο στόχο τη διατήρηση της διαλυτικής κατάστασης στα σχολεία. Πολεμούν, λένε, με τις στάσεις για το δικαίωμα των νεοδιόριστων στη μονιμοποίηση χωρίς αξιολόγηση.
Πολεμούν ασφαλώς στην πραγματικότητα για όλους τους άλλους που δεν τη θέλουν μια και ο νόμος αναφέρει πως η αξιολόγηση ξεκινά τώρα κατά προτεραιότητα με τους νεοπροσληφθέντες, δηλαδή προηγούνται αυτοί και ακολουθούν οι υπόλοιποι, οι μόνιμοι.
Πόσοι π.χ. σε σχολείο της Αθήνας είναι νεοπροσληφθέντες; Μπορεί και κανείς. Άρα ο Διευθυντής οφείλει στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του σχετικού νόμου να προχωρήσει στην αξιολόγηση του προσωπικού του.
Το θέμα σίγουρα μπορεί και πρέπει να το λύσει η Πολιτεία. Συζήτηση έχει γίνει κατά κόρον, η οποία καταλήγει στο να μην πραγματωθεί ποτέ, κάποια έστω, αξιολόγηση. Αν και τώρα «τα βρουν» όπως ισχυρίζεται η ΟΛΜΕ, κάθε προσδοκία ανάταξης του εκπαιδευτικού οικοδομήματος όσα «φτιασίδια τεχνολογίας» κι αν έλθουν, θα είναι μάταιη.
*Ο κ. Παναγιώτης Τσακρής είναι εκπαιδευτικός, πρώην διευθυντής στο Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και στο 2ο ΓΕΛ Ιλίου
