Μέχρι τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές είναι γνωστή η απόφαση των αγροτών στη Νίκαια να μην αποδεχτούν την πρόσκληση του ίδιου του Π/Θ για Διάλογο υπό τον όρο φυσικά ότι θα ανοίξουν οι δρόμοι και θα αποκατασταθεί η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών που παρανόμως παρεμποδίζεται. Τα μπλόκα θα στείλουν Κατάλογο αιτημάτων στην κυβέρνηση από την οποία αναμένουν να ικανοποιήσει ορισμένα και μετά να προσέλθουν σε Διάλογο για να ζητήσουν και τα ρέστα.
Είναι σαφές ότι τα κίνητρά τους είναι απολύτως πολιτικά. Επιδιώκουν μια πρώτη πολιτική νίκη κατά της κυβέρνησης, γνωρίζοντας τα στενά εθνικά οικονομικά περιθώρια που υπάρχουν και αδιαφορώντας πλήρως για τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις τόσο των αιτημάτων τους όσο και των παράνομων πράξεών τους. Για να παρουσιάσουν την ικανοποίηση αυτή των αιτημάτων τους πριν κάθε Διάλογο ως μεγάλη νίκη, διότι οι κινητοποιήσεις των αγροτών χρησιμοποιούνται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης άνευ εξαιρέσεων ως «πολιορκητικός κριός» για να ανατρέψουν την κυβέρνηση, αφού το ξυλόλιο των Τεμπών στέρεψε. Για να κραυγάζουν οι αντίπαλοι της κυβέρνησης και τα πρωτοσέλιδά τους ότι η κυβέρνηση υπέστη ήττα, είναι σε αποδρομή, ο Μητσοτάκης ξοφλημένος, πρέπει να φύγει και τα συναφή.
Είναι φανερό πως δεν πρόκειται απλώς για διεκδικήσεις αιτημάτων όσο «δίκαια» κι αν χαρακτηρίζονται. Πρόκειται για πολιτική μάχη. Η κυβέρνηση με τον ήπιο τόνο που ορθώς έχει υιοθετήσει πρέπει να επιμείνει ότι σε μια πολιτισμένη δημοκρατική χώρα δε νοείται «Διάλογος» με όσους επιμένουν να μπλοκάρουν την οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας. Δεν πρέπει να υποκύψει στον εκβιασμό.
Η Θωπεία της Βίας
Τα φιλελεύθερα δημοκρατικά πολιτεύματα έχουν κανόνες. Ήταν απεχθείς και αποκρουστικές οι εικόνες βίας των αγροτών κατά αστυνομικών που συγκαλύφτηκαν από κόμματα της αντιπολίτευσης ως «απροκάλυπτη αστυνομική βία», ως συνήθως. Σκηνικό Όργουελ καθώς οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Κι ότι τους δρόμους τους κλίνει ο Μητσοτάκης κι όχι τα τρακτέρ. Γκαιμπελική προπαγάνδα. Μπορεί, πράγματι, μια μειοψηφία να προσέφυγε σε αυτές τις πράξεις βίας αλλά και η υπόλοιπη πλειοψηφία παραβιάζει καθημερινά πολλά άρθρα του Ποινικού Κώδικα αποκλείοντας δρόμους και λιμάνια, καταλαμβάνοντας αεροδρόμια. Κι όλα αυτά χαρακτηρίζονται ελαφρά τη καρδία από ρεπόρτερς και ΜΜΕ ως «συμβολικά». Οι παρανομίες είναι «συμβολικές»; Το «μη συμβολικό» ποιο ακριβώς θα ήταν; Είναι φανερό, βέβαια, ότι η επιβολή της ευταξίας ενώπιον μιας τέτοιας μορφής μηχανοκίνητης κινητοποίησης δεν είναι εύκολη υπόθεση και ορθώς αποφεύγεται η μετωπική σύγκρουση που ίσως και να επιζητείται από την άλλη πλευρά για δημιουργία θυμάτων της «κρατικής βίας». Κι έτσι όλη η κοινωνία παραμένει όμηρος των μπλόκων.
Η άσκηση της βίας δυστυχώς δεν καταδικάζεται με τη σαφήνεια και κατηγορηματικότητα που θα περίμενε κανείς από κόμματα που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τη χώρα. Άπαντες τηρούν σιγή ιχθύος και υιοθετούν μια στάση «δίκαιης οργής» που δικαιολογεί μορφές βίαιης δράσης.
Είναι χαρακτηριστικό της παράνοιας και της υποκρισίας που διακατέχει τα κόμματα της αντιπολίτευσης η θωπεία κάθε δράσης έστω και βίαιης και οφθαλμοφανώς παράνομης που αποσκοπεί να πλήξει την κυβέρνηση. Επανερχόμαστε σε παλιούς και ζοφερούς καιρούς. Κόμματα εξουσίας και πολιτικοί έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Φοβούνται να υπερασπίσουν το κράτος δικαίου, τη δημοκρατία και τις αξίες της, να καταδικάσουν απερίφραστα τη βία από εκεί από όπου προέρχεται κι όχι κουτοπόνηρα «από όπου κι αν προέρχεται». Διότι, αν προέρχεται νόμιμα από το κράτος ορθώς ασκείται για την ευταξία και ειρηνική κοινωνική συμβίωση των πολιτών σε μια δημοκρατική κοινωνία. Φοβούνται μήπως και δυσαρεστήσουν δυνητική εκλογική τους πελατεία.
Διότι, το κοινωνικό συμβόλαιο στις φιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες προβλέπει ότι το μονοπώλιο της νόμιμης βίας εναποτίθεται στο κράτος και ασκείται σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους. Ο εκ Θεσσαλονίκης καθηγητής σύμβουλος του κ. Τσίπρα που παίζει στα δάκτυλα τον Μαξιμίλιαν Βέμπερ, δεν φρόντισε να ενημερώσει το «χαρισματικό» είδωλό του περί των απόψεων του μεγάλου Γερμανού. Προφανώς όχι, διότι διαφορετικά, ο πλέων προς την Ιθάκη δε θα ήταν τόσο αυθάδης στη δήλωσή του για τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Την διάνθισε μάλιστα και με λίγες «υποκλοπές» ποντάροντας στη μνήμη χρυσόψαρου που χαρακτηρίζει την κοινή γνώμη. Ξέχασε ότι σύμφωνα με τον δικό του αρχηγό της ΕΥΠ Γιάννη Ρουμπάτη (κατάθεσή του στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, 15/9/2022) με δική του εντολή και άνευ εισαγγελικής άδειας παρακολουθούσε το τηλέφωνο του Στέργιου Πιτσιόρλα, του επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ και μετέπειτα Υπουργού του καθώς και τον Σπύρο Σαγιά, γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου κι αυτό ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ο πρώην Π/Θ μπορεί να στερείται άλλων προσόντων αλλά όχι θράσους.
Στον λαβύρινθο του ΟΠΕΚΕΠΕ
Το πραγματικό σκάνδαλο δεν είναι ο ΟΠΕΚΕΠΕ όχι διότι δεν υπάρχει αλλά διότι αποτελεί μια ευρύτατη εκδοχή ενός γνωστού διαχρονικού φαινομένου πελατειακών σχέσεων, κατάχρησης και απάτης στον τομέα των ευρωπαϊκών κονδυλίων που δεν παρατηρείται σε τέτοιο βαθμό σε άλλες χώρες της ΕΕ. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ένας οργανισμός πληρωμών ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Όλοι βούτηξαν το δάκτυλο στο μέλι. Ορισμένοι, βέβαια, με καλές κομματικές διασυνδέσεις και τεχνογνωσία απάτης έλαβαν ατομικά ή ομαδικά με την κατάλληλη δικτύωση μεγαλύτερα κομμάτια της πίτας και τώρα διαμαρτύρονται που τα χάνουν. Άλλοι, ως πιο τίμιοι ορθώς διαμαρτύρονται διότι στερήθηκαν δικαιότερου μερίσματος. Διώξεις και δίκες διεξάγονταν πριν αποκαλυφτεί το μέγεθος της απάτης ενώ οι διωκτικές αρχές συνεχίζουν αθόρυβα τη σημαντική δουλειά τους παραπέμποντας στη Δικαιοσύνη τους παραβάτες και απατεώνες. Δεν έχει ακόμα αποκαλυφτεί το μέγεθος της απάτης, η έκταση των δικτύων, η εμπλοκή παραγόντων.
Η κυβέρνηση εξήγησε τις καθυστερήσεις πληρωμών λόγω των αναγκαστικών ελέγχων που επιβάλλονται πλέον και ορθώς από την ΕΕ. Ανακοίνωσε χωρίς να διαψευστεί ότι από το ποσό των 3,86 δις. που θα διανεμηθεί εφέτος από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τον κρατικό προϋπολογισμό και τον ΕΛΓΑ, ενώ, πριν τις κινητοποιήσεις είχαν δοθεί ήδη τα 2.6 δισ. ευρώ. Αυτή η οργή που ξεχειλίζει στα μπλόκα οφείλεται στην καθυστέρηση πληρωμών ή στα μικρότερα ποσά που έλαβαν λόγω των ελέγχων; Δηλαδή εμφανίζονται εξαθλιωμένοι διότι δεν έχει διανεμηθεί ακόμα το 1,2 δισ.;
Η Πλεύση Ελευθερίας και οι άλλοι γνωστοί και κατ’ επάγγελμα ασχημονούντες χυδαιολόγοι μετατρέπουν τη Βουλή σε αρένα και άθλιο θέαμα στην Εξεταστική Επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ απαξιώνοντας τη θεσμική διαδικασία και τροφοδοτώντας την ακροδεξιά και κάθε λογής ψεκασμένους. Κατόπιν οι ίδιοι που σκηνοθετούν το αποκρουστικό αυτό θέαμα έρχονται να καταγγείλουν τη Βουλή ως «βρώμικη» που αναμένει νέα και άσπιλα κινήματα γερόντων και αστρολόγων για να την εξαγνίσουν. Καλά οι άλλοι, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση που θέλει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές έστω και μια ψήφο δεν βλέπει ότι με τη συμπαράταξή της με τους ακραίους και αχαλίνωτους λαϊκιστές υπονομεύει και τον εαυτό της και τους θεσμούς της δημοκρατίας;
Ο κ. Ανδρουλάκης πνίγηκε στο σάλιο του και στις κουμπαριές του. Τίποτα δεν έμαθε από τα φιάσκα που υπέπεσε στο παρελθόν εγκλωβισμένος στην αντιδεξιά φαντασίωση και υστερία του και στον απερίγραπτο αντι-Μητσοτακισμό του. Έχει κάτι πειστικό και εναλλακτικό να μας πει για το αγροτικό ζήτημα πέραν της άκριτης στήριξης των μπλόκων; Έχει συνείδηση για το κόστος των αιτημάτων που άκριτα υιοθετεί; Ο Παύλος Γερουλάνος είπε στη Βουλή (12/12) ότι η Ελλάδα «χρειάζεται έναν Υπουργό για να αντιμετωπίσει τη φτωχοποίηση, το ιδιωτικό χρέος και την παραγωγικότητα». Καταλάβαμε.
Από δημοσιεύματα προκύπτει ότι οι νέοι αγρότες, απορρίπτουν τα πάντα, τα κόμματα, την Ευρώπη από την οποία βεβαίως σιτίζονται και απαιτούν επιδοτήσεις (παράνοια), δεν είναι σαφές τι ακριβώς θέλουν, αν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις και δεξιότητες καθώς και τα κατάλληλα εργαλεία και μέσα για το επάγγελμά τους. Αν φρόντισαν να αξιοποιήσουν προγράμματα χρηματοδότησης ενώσεων νέων αγροτών ή διαθέσιμα κονδύλια για θερμοκήπια, κ.τ.λ. Μπορούν, βέβαια, να ψηφίσουν τον κ. Βελόπουλο, ενδέχεται να γεμίσει η τσέπη τους ρούβλια από τον κ. Ποιύτιν, όπως δυστυχώς δεν γέμισε η τσέπη των Ελλήνων από την επαιτεία του κ. Τσίπρα προς τον οποίο δόθηκε η απάντηση ότι θα ήταν σα να τα πετούσε στον σκουπιδοτενεκέ.
Η κα Διαμαντοπούλου υποστηρίζει (ΤΑ ΝΕΑ, 13/12) ότι χρειάζεται μια «επανάσταση» στον αγροτικό τομέα, ένα στρατηγικό Σχέδιο για το μέλλον, το οποίο το κόμμα της υποτίθεται ότι θα καταθέσει προσεχώς και το οποίο παρέλειψε να καταρτίσει όταν κυβερνούσε για τόσα χρόνια. Γίνεται χωρίς την ενεργό συμμετοχή των ίδιων των ενδιαφερομένων; Το θέλουν;
Το Πραγματικό Σκάνδαλο
Πράγματι, το αγροτικό πρόβλημα παραμένει άλυτο και επιδεινώνεται. Το πραγματικό σκάνδαλο είναι τι έγιναν, πώς αξιοποιήθηκαν τα 180 δισ. ευρώ τα οποία εισέρρευσαν από την ΕΕ στους Έλληνες αγρότες από το 1981 όταν η χώρα εντάχτηκε στην τότε ΕΟΚ μέχρι σήμερα από τους πόρους της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Ο αγροτικός πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 1 εκ. Σήμερα οι αγρότες αποτελούν το 12% των απασχολούμενων και συνεισφέρουν μόνο το 3,7% στο ΑΕΠ της χώρας. Η στρεμματική απόδοση δύσκολα ανέρχεται στα 200 ευρώ, έναντι 1.300 περίπου στο Ισραήλ και 1700 με 1900 στην Ολλανδία. Ο μέσος κλήρος μικρός. Η παραγωγικότητα γενικά ισχνή. Οι λειτουργικοί και επικερδείς αγροτικοί συνεταιρισμοί λίγοι, τα κουφάρια των κτιρίων με τις επιγραφές τους είναι ακόμα παρόντα αν ταξιδέψει κανείς στην επαρχία, μνημεία, ρετάλια αποτυχημένων προσπαθειών. Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις αντιπροσωπεύουν το 40% του αγροτικού εισοδήματος. Κι ίσως ορισμένοι να εξαρτώνται μόνο από αυτές. Υπάρχουν, βέβαια, και φωτεινές εξαιρέσεις εξαιρετικών αγροτικών εκμεταλλεύσεων, αλλά η γενική εικόνα είναι άκρως προβληματική, χωρίς ορατό, ευοίωνο μέλλον.
Σε μια κανονική χώρα οι αγρότες θα προσέρχονταν στο διάλογο με την κυβέρνηση στον οποίο κλήθηκαν και θα προσπαθούσαν να βρουν από κοινού λύσεις για τα προβλήματά τους τα οποία είναι σοβαρά και κατανοητά αλλά δεν μπορούν επ’ άπειρον να λύνονται εν μέρει και προσωρινά. Οι ίδιοι οι αγρότες θα έπρεπε να απαιτήσουν μια άλλη, ολική αντιμετώπιση και να συνεργαστούν για να χαράξουν ένα άλλο μέλλον που να διασφαλίζει όχι απλώς την επιβίωσή τους αλλά την προκοπή και ευημερία τους.
Ας πάψει επί τέλους ο πολιτικός στρουθοκαμηλισμός κι ας ενωθούν οι προσπάθειες όλων, επιστημόνων και πολιτικών, ώστε να βρεθούν οι βέλτιστες λύσεις που θα ανατάξουν την αγροτική οικονομία και την κτηνοτροφία ως μια σύγχρονη επικερδή επιχείρηση, παραγωγική, προσαρμοσμένη στις νέες τεχνολογίες και στη νέα ΚΑΠ. Με αγρότες σύγχρονους επιχειρηματίες, συνεργατικούς και εξωστρεφείς. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ο κόμπος έφτασε πλέον στο χτένι.
ΥΓ: Δόθηκαν στη δημοσιότητα και τα αιτήματα των αγροτών που στην ουσία συνίστανται σε αφαίμαξη του κρατικού προϋπολογισμού. Θα αναμένουμε και τα αιτήματα των αλιέων και μελισσοκόμων που προφανώς δεν ήξεραν γιατί ακριβώς βγήκαν στους δρόμους και τις θάλασσες. Το κερασάκι στην τούρτα βρίσκεται στο αίτημα να μην περάσει ο ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ. Ο νοών νοείτω. Όσο για τους κτηνοτρόφους δώστα όλα; Έχει ο κρατικός κορβανάς.
