Η εκδοτική επιτυχία του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα, δεν συνδυάζεται σε έκταση και εντυπωσιασμό με την επάνοδό του στην εφηρμοσμένη πολιτική, αρχής γενομένης από το Παλλάς.
Ο αστικός μύθος που έπλαθαν και διοχέτευαν τα πρωτοπαλίκαρά του, μιλούσαν για έναν μεταμορφωμένο Αλέξη. Αυτό άφησε να εννοηθεί και ο ίδιος με τη συνέντευξή του στους New York Times. Όταν είπε «πρέπει να αγωνιστούμε όχι για ένα δημοκρατικό σοσιαλισμό, αλλά για έναν δημοκρατικό καπιταλισμό, σε αντίθεση με την ανερχόμενη ολιγαρχία και την απολυταρχία».
Διέγραψε έτσι με ανεπίγνωστη ελαφρότητα, μια θαυμαστή πορεία προβληματισμών και θεωρητικών επεξεργασιών της Νέας Αριστεράς (του παγκόσμιου και απογαλακτισμένου από τον σταλινισμό, ιδεολογικού ρεύματος, όχι του ελληνικού κοινοβουλευτικού ψευδεπίγραφου).
Αλλά ο λαϊκισμός του είναι εγγενής. Έτσι αντί ενός ώριμου προβληματισμένου σοσιαλδημοκράτη, είδαμε να αναβιώνει ο παλιός εριστικός Τσίπρας των μνημονικών χρόνων. Μέχρι και λέξεις που αναφέρονται στην τραμπική ορολογία («drain the Swamp») χρησιμοποίησε, μιλώντας για «βάλτο» από τον οποίο θα ξεκολλήσει την Ελλάδα. Και διαβεβαίωσε πως «θα είμαστε μαζί σε αυτό το ταξίδι».
Μαζί με ποιους; Με αυτούς που τους είχε περιώνυμους υπουργούς, που το όποιο έργο τους αντανακλούσε στο προφίλ της κυβέρνησής του, και τώρα τους ΄ξωπέταξε στον εξώστη του Παλλάς, σαν φτωχούς συγγενείς τους οποίους απλώς ανεχόταν!
Η όλη υπόθεση προσλαμβάνει στοιχεία κωμικού παραλογισμού. Απαίτησε να διαλύσουν τα κόμματά τους και να παρουσιαστούν αυτοπροσώπως και κατά μόνας ενώπιον της μεγαλειότητάς του. Και αφού δεν υπήρχε ρεζέρβα πρώτη θέση, η μεγαλειότης του θα αποφάσιζε εάν δικαιούνται να βρίσκονται πέριξ του λαμπρού θώκου του.
Εξ ου, και παρόλο τον διασυρμό, τουλάχιστον ο Πολάκης επιδεικνύοντας για μια φορά χιούμορ στη ζωή του, δήλωσε πως δεν πήγε (στον εξώστη) γιατί έχει… υψοφοβία.
Αλλά Φάμελλος και Χαρίτσης συνεχίζουν τη ρητορική περί συνεργασιών των προοδευτικών δυνάμεων (Φάμελλος) και του «λαϊκού μετώπου» (Χαρίτσης) απέναντι στη δεξιά και τον διεθνή ακροδεξιό λόγο, χωρίς περιχαρακώσεις και αποκλεισμούς. Τα λέει αυτά ενώ δυο μέρες πριν τους είχε αποκλείσει.
Οι διεργασίες των Συριζαίων και των διασπάσεών τους, εάν θα συνεχίσουν ως οργανωμένα πολιτικά σύνολα ή θα υπακούσουν τις εντολές του ηγέτη, μπας και διασώσουν τη βουλευτική τους έδρα, δεν ανήκουν στο προβλέψιμο μέλλον.
Εκείνο που προβλέπεται είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να διαλυθεί και να παράσχει τους ψηφοφόρους του ως θυσίασμα στην ποδιά του ηγέτη. Εν αντιθέσει με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των διασπάσεών του που ανέδειξε η θητεία Τσίπρα, τα αντίστοιχα του ΠΑΣΟΚ έχουν αυτόνομη πολιτική παρουσία.
Και ναι! Τα νέα τότε στελέχη τα είχε αναδείξει ο Ανδρέας. Αλλά από τότε παρήλθαν χρόνοι πολλοί. Και το κάθε στέλεχος διαμόρφωσε έκτοτε το δικό του αυθύπαρκτο προφίλ στη δημόσια ζωή.
Η εκλογική συνεργασία με το Κίνημα Τσίπρα, έχει ένα ακόμη πρόσκομμα: Το πρόσωπο του αρχηγού. Ο Τσίπρας στις ομιλίες του, δείχνει ότι φαντασιώνεται εαυτόν ως αρχηγέτη σύμπασας κεντροαριστεράς. Όμως η ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ δεν του επιτρέπει να παραδοθεί στον πρώην πρωθυπουργό, ως… αναθηματικό ζώο.
Οπότε ανεξαρτήτως τι θα πράξουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πρώην του, η κεντροαριστερά θα κατέβει στις εκλογές με δύο βασικά κόμματα, τα οποία θα λειτουργούν ανταγωνιστικά. Στον Ανδρουλάκη είναι δύσκολο να προσέλθει συριζαίος οπαδός του Τσίπρα (και όσοι αποσκιρτήσουν θα πάνε αριστερότερα, στις «κινηματικές δυνάμεις»), ενώ και από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ το 2023 ελάχιστοι θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Αλέξη.
Θέλει να είναι ένας νέος Αντρέας που θα συσπειρώσει, με διάλυση όχι με συγκόλληση, τις ψήφους της κεντροαριστεράς. Εξ ου και οι ξεθυμασμένοι όροι περί «αυτοοργάνωσης», «Μη προνομιούχοι», «Αλλαγή» και άλλα των πασοκικών νεολογισμών που ενσωμάτωσε στο λεξιλόγιό του.
Πέραν των διαφορών με το πρότυπό του (ανίερη και μόνο η σκέψη σύγκρισης), έχει αλλάξει η εποχή. Τότε τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ τις πλαισίωσαν ενθουσιώδεις νέοι συνεπαρμένοι από ένα όποιο όραμα. Τώρα η νεολαία έλειπε από την εκδήλωση. Οι νέοι στους οποίος απευθύνεται ο Τσίπρας δεν ταυτίζονται μαζί του. Τον βλέπουν ως κατεστημένο που τους απωθεί.
Οπότε το rebranding Τσίπρα διασπά αμετακλήτως, άρα αδυνατίζει, το όποιο ενδεχόμενο σύγκλισης της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης.
