Τα πολιτικά βλέμματα όλων στραμμένα προς τη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) στις 6 Σεπτεμβρίου, εκεί όπου ο Π/Θ Κυριάκος Μητσοτάκης αναμένεται να ανακοινώσει τα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησής του και να υπογραμμίσει τα κύρια σημεία της οικονομικής πολιτικής που δημιουργούν πλεονάσματα και δημοσιονομικό χώρο και κατά συνέπεια επιτρέπουν τη διανομή κοινωνικού μερίσματος.
Περισσεύουν οι εικοτολογίες, ενισχυμένες εμφανώς από κυβερνητικές διαρροές εδώ και μήνες για να συντηρείται το θέμα στη δημοσιότητα, για το συνολικό ύψος του μερίσματος αυτού, τις μορφές που θα πάρει, τις κοινωνικές ομάδες που πρόκειται να στηρίξει και να ευνοήσει και τα συναφή. Αυτονόητη η έμφαση στη μεσαία τάξη που στους κόλπους της έχει πολλές διαφοροποιήσεις και αποχρώσεις όχι μόνο οικονομικής υφής.
Ως σταθερή παράμετρος παραμένει η διατήρηση της εξαιρετικά θετικής αναπτυξιακής πορείας της χώρας και κυρίως της δημοσιονομικής ισορροπίας και υπευθυνότητας. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ούτε για πειραματισμούς ούτε για εκτροπές και υπερβάσεις. Ούτε καν για συζήτηση. Η δημοσιονομική υπευθυνότητα αποτελεί το μέγιστο κεκτημένο της περιόδου της χρεοκοπίας της χώρας και η δημοσιονομική πειθαρχεία πρέπει να τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια. Αρχή και τέλος των πάντων.
Θα πρέπει κανείς να εθελοτυφλεί για να μη βλέπει τη δεινή δημοσιονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η Γαλλία και στην αδυναμία των πολιτικών κομμάτων να συναινέσουν για την αποτελεσματική και δίκαιη αντιμετώπιση του προβλήματος που κινδυνεύει να τινάξει τη χώρα, την Ευρωζώνη και την ΕΕ στον αέρα. Δεν είναι για όλους αυτονόητο ούτε για το αναλφάβητο και απαίδευτο οικονομικά ελληνικό εκλογικό σώμα που φαίνεται να μην έχει καταλάβει τίποτα από τη χρεοκοπία και την 15ετή περιπέτεια της χώρας, από την οποία μόλις τώρα αρχίζει να συνέρχεται.
Στοιχηματίζω ότι η πλειοψηφία της κοινής γνώμης που δεν ερωτάται σχετικά, δεν πιστεύει ότι η χρεοκοπία της χώρας οφείλεται κατά 2/3 στο ασφαλιστικό, στην υπερκατανάλωση, στις προσλήψεις και αυξήσεις μισθών στο Δημόσιο, όλα αυτά με υψηλά ελλείμματα, υπέρογκο δανεισμό. Κι ακόμα σίγουρα πιστεύει το βολικό μύθο ότι κάποια στιγμή οι άθλιοι Ευρωπαίοι εταίροι μας σκέφτηκαν να μας στείλουν τα Μνημόνια για να καθυποτάξουν έναν αξιοπρεπή και περήφανο λαό και να μας φέρουν τη λιτότητα κι όχι ότι η χρεοκοπία της χώρας απαίτησε Μνημόνια, λιτότητα, δημοσιονομική πειθαρχεία, επιβολή αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και φυσικά τεράστιο και πρωτοφανές παγκόσμια «κούρεμα» (Ευ. Βενιζέλος) του ιδιωτικού χρέους (PSI) για να διασωθεί από την άτακτη χρεοκοπία και την απόλυτη καταστροφή.
Άλλωστε, το θέμα ήταν πάρα πολύ απλό. Δεν ήταν; Κάποιος καθ΄ έξιν και κατά συρροήν πολιτικός ψεύτης και απατεώνας θα έσκιζε τα Μνημόνια με ένα νόμο κι ένα άρθρο και κατέληξε να υπογράψει ένα αχρείαστο 3ο Μνημόνιο, το χείριστο όλων, υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα και προκαλώντας ανήκεστο βλάβη στη χώρα άνω των 100 δισ. δηλαδή μισό ΑΕΠ. Η δε «πρώτη φορά Αριστερά» και συγκυβέρνησε δις με ένα ακροδεξιό και φασίζον λαϊκιστικό κόμμα με το οποίο συμμεριζόταν στην ουσία τις ίδιες αξίες και τους ίδιους πολιτικούς στόχους. Και επαίρεται γι΄ αυτό!
Φαρισαϊσμός και Ανευθυνότητα
Ούτε, δυστυχώς, τα ανεύθυνα και Φαρισαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και διάφορων κοινωνικών ομάδων που διεκδικούν τα μέγιστα ορρωδούν στις διεκδικήσεις τους τη στιγμή που οι επιλογές είναι περιορισμένες και οι δημόσιες δαπάνες υπό την αίρεση των εταίρων μας.
Επί παραδείγματι, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Σωκράτης Φάμελλος υπέβαλε πρόταση νόμου για 13ο και 14ο μισθό στους δημόσιους υπαλλήλους (βρήκε εκλογική βάση) διότι, λέει, ρώτησε το Γενικό Λογιστήριο και του είπαν ότι υπάρχει δημοσιονομικός χώρος. Φυσικά και υπάρχει, είναι πασίγνωστο, μόνο που δεν επαρκεί για όλους και δεν μπορεί να διατεθεί όπου νομίζει καθένας ότι υπάρχει εκλογική πελατεία. Άλλοι χαρακτηρίζουν τις αναμενόμενες παροχές από την κυβέρνηση ως ψηφοθηρικές. Δηλαδή, οι «παροχές» της Αντιπολίτευσης δεν είναι; Ακολουθεί κατά πόδας το ανερμάτιστο ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, ενώ και το όλο ζήτημα αναγορεύεται πάραυτα σε κριτήριο «προοδευτικής» κοινωνικής δικαιοσύνης.
Σε ένα άλλο άκρο, ο πρόεδρος της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) Σταύρος Καφάτος υπέβαλε προς τον Π/Θ Υπόμνημα με θέσεις και προτάσεις με τα αιτήματα του κλάδου του και μάλιστα κοστολογημένα. Μετά άλλων αιτείται την κατάργηση της τεκμαρτής φορολόγησης (πόσο δίκαιο ήταν οι 400.000 περίπου ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μισοί, που δήλωναν ετήσιο φορολογητέο εισόδημα 5.000 ευρώ;) και «τη δίκαιη εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασίας»! Δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ποιητής και δεν είμαι σε θέση να τοποθετηθώ επί των αιτημάτων του Μνημονίου αυτού. Ωστόσο, μια πρόχειρη πρόσθεση ανεβάζει το δημοσιονομικό κόστος των αιτημάτων αυτών σε πάνω από 1,2 δισ. Αν η κυβέρνηση ικανοποιούσε όλα αυτά τα αιτήματα δεν θα έμεινε ούτε ένα ευρώ για άλλους, τους έχοντας πραγματική ανάγκη για ενίσχυση και στήριξη.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, χωρίς εξαίρεση, παίζουν την «κολοκυθιά». Συναγωνίζονται σε παροχές, δήθεν «δίκαιες», σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Από τη μεριά κατηγορούν την κυβέρνηση ότι οι αναμενόμενες παροχές της γίνονται με ψηφοθηρικά κριτήρια, από την άλλη δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μοιράζουν αφειδώς την πίττα που άλλοι μεγάλωσαν, ποσοτικά και ποιοτικά. Ελάτε να πάρετε, τώρα που γυρίζει. Τζάμπα μάγκες, δηλαδή, μοιράζουν άνετα τα ξένα κόλλυβα.
Αυτές οι ανέξοδες «παροχές» δεν είναι ψηφοθηρικές; Κόπτονται για τις ανισότητες αλλά οι παροχές αυτές τις αυξάνουν σε βάρος άλλων εργαζόμενων που έχουν περισσότερο ανάγκη από βοήθεια και στήριξη, αντί να τις μειώνουν. Πόσο δίκαιο είναι; Άλλοι ισχυρίζονται ότι το πλεόνασμα προέρχεται από την «υπερφορολόγηση», ποιων άραγε, σιγή ιχθύος. Πόσο να έχουν υπερφορολογηθεί οι δημόσιοι υπάλληλοι, αποδέκτες του 13ου μισθού και 14ου μισθού. Άλλοι, θα ήθελαν να χρησιμοποιηθεί το πλεόνασμα για «αναπτυξιακούς» σκοπούς σαν να μην έχει η χώρα εξαιρετική ανάπτυξη χάρις στην οποία δημιουργήθηκαν από το 2019 μέχρι σήμερα 500.000 νέες θέσεις εργασίες. Είναι μικρό το επίτευγμα και θα γινόταν με αυτόματη ανάπτυξη κοπανιστού αέρα;
Ο Φαρισαϊσμός και η δημοσιονομική ανευθυνότητα των κομμάτων της Αντιπολίτευσης έχει ξεπεράσει κάθε φαντασία.
Η Εξουσία διαφθείρει
Η κυβέρνηση διανύει τον 7ο χρόνο της κι ορισμένες τάσεις είναι απολύτως «φυσιολογικές», όπως κόπωση, αρρυθμίες, λάθη, αδράνεια, εφησυχασμός. Δεν υπάρχει καμιά εκ προοιμίου «κατάρα» της δεύτερης θητείας, όπως συχνά λέγεται. Υπάρχει φυσιολογική φθορά και «φυσιολογικές» εστίες μικρής ή μεγαλύτερης διαφθοράς έστω και υπό τη μορφή εκτεταμένων πελατειακών σχέσεων, όπως ανέδειξε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΑ.
Κάθε εξουσία εμπεριέχει το σπόρο της διαφθοράς πόσο μάλλον η πολιτική εξουσία
Το πρόβλημα στις δημοκρατικές πολιτείες είναι η ύπαρξη ελεγκτικών μηχανισμών και η αποτελεσματικότητά τους και φυσικά η παραδειγματική τιμωρία των παρανομούντων. Ορθώς ο ίδιος ο Π/Θ χαρακτήρισε το θέμα ως «αποτυχία». Διαχρονικό μεν το πρόβλημα ου μην αλλά γνώριζαν και όφειλαν να δράσουν. Ωστόσο, από την αναπόφευκτη δημοσκοπική φθορά και της κυβέρνησης και του ίδιου του Π/Θ από την υπόθεση αυτή δε φαίνεται να επωφελούνται κόμματα της αντιπολίτευσης. Κι αυτό είναι μια άλλη, ενδιαφέρουσα διαπίστωση που απαιτεί σοβαρή ανάλυση.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, μολονότι δεν έχει αποδειχθεί χρηματισμός πολιτικών προσώπων, αναμένεται να τροφοδοτεί για αρκετό καιρό την πολιτική επικαιρότητα. Ήρθε να ανακόψει απότομα τη σχετική δημοσκοπική ανάρρωση της ΝΔ, όταν κατέρρευσαν με πάταγο όλες οι θεωρίες συνωμοσίας για το δυστύχημα των Τεμπών κι όταν υποχώρησε κάπως η υποκινούμενη συλλογική παράνοια, ο παροξυσμός.
Η τραγωδία των Τεμπών και η απάτη
Το πρόσφατο Πόρισμα της Πυροσβεστικής για τη τραγωδία των Τεμπών ήρθε να βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του ξυλολίου και των συναφών «υγρών καυσίμων» που δήθεν προκάλεσαν τη διαβόητη «πυρόσφαιρα», και της «απόκρυψης» του «παράνομου, λαθραίου φορτίου» με «λαθρέμπορα» τον Μητσοτάκη, και των άλλων θεωριών συνωμοσίας. (Παραπέμπω στα εξαιρετικά άρθρα των Κώστα Κάπου, Σταύρου Γκουγκουλίδη και Σάκη Μουμτζή στις σελίδες αυτές-31/8 καθώς επίσης και στις δηλώσεις συγγενών θυμάτων που υβρίστηκαν - και καθυβρίζονται - και προπηλακίστηκαν διότι δεν ακολούθησαν μερίδα άλλων συγγενών που στήριξαν αυτές τις θεωρίες συνωμοσίας).
Ωστόσο, η υπόθεση αυτή, λόγω των λανθασμένων χειρισμών και της αμέλειας της κυβέρνησης αλλά κυρίως λόγω της στάσης των κομμάτων της αντιπολίτευσης με την προτροπή μερίδας συγγενών θυμάτων άφησε βαθιά πολιτικά αποτυπώματα που δεν πρέπει να αγνοηθούν. Όχι μόνο διότι το 80% των πολιτών πίστεψε στη θεωρία της «απόκρυψης», πίστεψε στο «δεν έχω οξυγόνο». Όχι μόνο διότι όλη η συντονισμένη κινητοποίηση των πολιτών, που ορθώς απαίτησαν δικαιοσύνη, στηρίχτηκε κατά τα άλλα σε ένα μεγάλο ψέμα, σε μια μεγάλη, κατασκευασμένη απάτη που είχε κέντρο οργάνωσης και καθοδήγησης και προφανείς πολιτικούς στόχους. Αλλά, διότι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη υπήρξε άθλιος, αντισυστημικός και αξιοθρήνητος. Τους Κλαζομενίους μεν γνωρίζαμε αλλά να φτάσει το ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί με την κα. Ζωή και να ψηφίσει «παρών» σε πρόταση που κατηγορούσε τον Π/Θ της χώρας για «εσχάτη προδοσία», για ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα ήταν άκρως ευτελές και εξευτελιστικό.. Καμιά συγνώμη δεν πρόκειται φυσικά να ζητήσει.
Δεν είναι μόνο η οικονομία, Ανόητε!
Η πολιτική παρουσία και ο πολιτικός λόγος του Π/Θ στη ΔΕΘ, το Σχέδιο του για το υπόλοιπο της θητείας του και το Μέλλον της χώρας με σθεναρό, αξιόπιστο και πειστικό Εθνικό Αφήγημα, πέρα από τα οικονομικά μέτρα, θα αποτελέσει αναπόφευκτα ένα σημαντικό πολιτικό ορόσημο, είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο για την κυβέρνηση. Οι επόμενες εκλογές δεν θα κριθούν μόνο από τον απολογισμό του κυβερνητικού έργου, από τα πεπραγμένα της, και την τσέπη των πολιτών. Κρίσιμο ρόλο θα παίξουν τα συναισθήματα, το ηθικό πλεονέκτημα, η Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, το αίσθημα ασφάλειας, η εμπιστοσύνη στην προοπτική της χώρας. Τα ευρήματα των ερευνών κάθε άλλο παρά δείχνουν κάποια θετικά συναισθήματα. Τα αντίθετα μάλιστα κυριαρχούν: απογοήτευση, οργή (!), θυμός και τα παρακολουθήματά τους. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας αισθάνονται φτωχοί κι ας μην είναι και καταφρονημένοι, Κύριος οίδε γιατί. Οι δε νεότερες ηλικίες επιλέγουν κόμματα τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία και υπόσχονται χάος και αυταρχισμό. Καθόλου καλός οιωνός για τα μελλούμενα…
Το Πολιτικό Ορόσημο της ΔΕΘ
Η εφετινή ΔΕΘ αναμένεται να αποτελέσει ορόσημο με ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον και δεν αποκλείεται να πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις για τρεις βασικούς λόγους.
Πρώτον, εάν τα μέτρα που αναμένεται να εξαγγείλει η κυβέρνηση και το συνολικό της Σχέδιο για τη χώρα καθώς και η γενικότερη παρουσία του Π/Θ μπορούν να αποτελέσουν αφετηρία για την ανάληψη της πολιτικής πρωτοβουλίας και τη σταδιακή δημοσκοπική ανάκαμψή της. Είναι προφανές ότι χρειάζεται μια fuite en avant, μια φυγή προς τα εμπρός.
Δεύτερον, εάν το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη μπορεί να κάνει κάποιες αξιόπιστες, σοβαρές και κοστολογημένες προτάσεις για τα βασικά θέματα που απασχολούν την χώρα. Πώς σκέφτεται την πορεία και τον προσανατολισμό της κι αν είναι σε θέση να καταρτίσει κάποιο πειστικό εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας και με ποιους συγκυβερνήτες. Ελπίζω να μην ακούσουμε κάποια Γερουλάνια άποψη περί «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής κι άλλα ηχηρά παρόμοια περί ενδοτικότητας της κυβέρνησης κ.τ.λ. που βλάπτουν εξίσου τη Συρία όσο και οι άλλες αλλοπρόσαλλες προτάσεις φαντασιακού εθνικού μεγαλείου και εθνικιστικού παροξυσμού. Θα αδράξει την τελευταία ίσως ευκαιρία που του δίδεται, όπως παροτρύνεται, μεταξύ άλλων από τον Χρήστο Δερβένη (28/8) και συστηματικά και επίμονα από τον Γιάννη Μεϊμάρογλου (30/8); Όψομεν.
Τρίτον, εάν ο κ. Τσίπρας αναγγείλει το αναμενόμενο νέο «κόμμα του» κι αν έχει κάτι άξιο προσοχής να πει. Δεν έχει, αλλά καλλιεργείται έντεχνα και συστηματικά η προσδοκία αυτή. Μεταβαίνει στη ΔΕΘ μια ημέρα πριν τον Π/Θ ακριβώς για να τον «αναγκάσει» να του απαντήσει την επομένη στα όσα θα πει κι έτσι να εμφανιστεί πρώτος ως ο μόνος «σοβαρός αντίπαλος», του Μητσοτάκη και ως ενοποιητικός ηγέτης κάποιας φαντασιακής «Κεντροαριστεράς». Έχει στηθεί το σχετικό σκηνικό από τα επιχειρηματικά και μιντιακά κέντρα ισχύος που τον στηρίζουν (χαρακτηριστικός ο τίτλος της ναυαρχίδας της «Δημοκρατικής Παράταξης» στις 30/8-ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΤΟΥ….), αντίο κ. Ανδρουλάκη, ώστε ο Μητσοτάκης να εμφανιστεί ως κατηγορούμενος και απολογούμενος για το τεράστιο κακό που έχει προκαλέσει στη χώρα όπου τα πάντα καταρρέουν, σε αντίθεση με τον χαμένο παράδεισο της διακυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.
Έχει κανένα λόγο η κυβέρνηση και ο κ. Μητσοτάκης προσωπικά, που τον έχει κατατροπώσει σε 6 κάλπες, να φοβούνται κάποια επάνοδο ενός πλήρως αποτυχημένου και αναξιόπιστου πρώην νεοκομμουνιστή Π/Θ, ενός κατά συρροήν πολιτικού ψεύτη και απατεώνα, με όποιο νέο προσωπείο κι αν εμφανιστεί (rebranding) στο πολιτικό προσκήνιο;
Μήπως περισσότερο έχουν να φοβηθούν ο κ. Ανδρουλάκης, ο κ. Φάμελλος, η κα Ζωή και ο κ. Γιάνης, ο κ. Χαρίτσης, ο κ. Πολάκης και πώς θα αντιδράσουν;
Θα επανέλθω επ’ αυτών με νέο Σημείωμα.
