Υπάρχει ένα οριακό σημείο συσσωρευμένης αποτυχίας που πλέον παρά τις όποιες προσπάθειες, η δυναμική των πραγμάτων δημιουργεί συνθήκες αιχμαλωσίας και καταβύθισης σε τοπίο κινούμενης άμμου. Κάθε κίνηση αποβαίνει μάταιη και κάθε πρωτοβουλία ατελέσφορη.
Σε αυτό το σημείο βρίσκονται ο Νίκος Ανδρουλάκης, και το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και η αποχή του από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, σχολιάστηκε εκκωφαντικά με αρνητικό τρόπο, ενώ θα μπορούσε να αποβεί υπέρ του.
Αναμφισβήτητα ήταν λάθος η απουσία του, αλλά με μία προσωπική συμπαθητική προς τους οικείους του εκλιπόντος δήλωση, και μια αναφορά στη μουσική του ευφυΐα, θα μπορούσε να αποσοβήσει τις αρνητικές κριτικές.
Αντιθέτως, θα άρδευε θετικές εντυπώσεις, εμφανιζόμενος ως μεγάθυμος, υπενθυμίζοντας με τρόπο και διάθεση λησμονιάς την πολεμική που είχε υποστεί το ΠΑΣΟΚ από τον Νιόνιο. Γιατί ενώ στην ιδιοκτησιακή Αριστερά ο εκλιπών δεν άρεσε απλώς και μόνο γιατί από «δικός της» αριστερός έγινε «δεξιός», άρα «προδότης», το ΠΑΣΟΚ πολεμήθηκε σκληρά και άκομψα.
Υπενθυμίζουμε ότι στο βρώμικο '89, τότε που η Αριστερά συνέπραξε με τη ΝΔ για να διαμοιράσουν τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ, ο Διονύσης συνέβαλε με την επιδραστικότητά του στην «απολεύκανση» του εγχειρήματος.
Με δηλώσεις του είχε παροτρύνει «να φύγουν από τη μέση οι γύφτοι του ΠΑΣΟΚ και οι νοικοκύρηδες, τα δυο μεγάλα σπίτια, η Δεξιά και η Αριστερά, να φτιάξουν τη χώρα». Και σε στίχους του παρακινούσε «Το Μητσοτάκη» να «βγάλει από τη μέση το κνώδαλο αυτόν τον παπατζή» (τον Αντρέα).
Ή το άλλο: «Σειλινοί του κράτους… με γονείς ληστές, των συντρόφων τους θύτες, για αμνηστία οι αλήτες, τώρα διοικητές». Και το... κορυφαίο που έδειχνε ότι η στροφή δεν ήταν κομματική αλλά βαθιά υπαρξιακή: «Αν η ζωή είν’ αυτοσκοπός, αν είναι ο βίος φιλοτομάρης, πως να μην είναι ο αρχηγός ένας μοιχός εβδομηντάρης;» (δεκαετία του 90 και η μοιχεία για τον τραγουδιστή ήταν ακόμη ηθική κατάπτωση!).
Θα μπορούσε να τα υπενθυμίσουν αυτά ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ, και στη συνέχεια, με ένα «παρόλα αυτά…» να εξυμνούσαν την μουσική ευφυΐα κλπ του εκλιπόντος, αφού είναι πανάρχαιο έθος στο τελευταίο ξόδι να λέγονται μόνο τα θετικά ως αποχαιρετιστήριο.
Βεβιασμένα λειτούργησε και στο θέμα του Γιώργου Παπαβασιλείου, τον οποίο αναγκάστηκε να παραιτήσει από διευθυντής του γραφείου του μέσα σε λίγες ώρες, καθώς δημοσιοποιήθηκαν αναρτήσεις του που εκθείαζαν στελέχη της ΝΔ!
Το γεγονός ότι στον καιρό του διαδικτύου όπου με ένα γκουγκλάρισμα φανερώνεται ό,τι έχεις πει και ό,τι έχεις γράψει, πέρασαν απαρατήρητες οι διαδικτυακές επευφημίες του επ’ ολίγον διευθυντή. Κάτι που φανερώνει ανυπαρξία μηχανισμών ελέγχου.
Είναι απορίας άξιον, γιατί το πλέον γνωστό (ή το μοναδικό) προσόν του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ είναι η ικανότητα στη δημιουργία και τον έλεγχο μηχανισμών. Προφανώς, εστίασε στους προσωπικούς μηχανισμούς ενδυνάμωσης της εξουσίας του και άφησε τους μηχανισμούς του κόμματος να αποδιαρθρωθούν.
Τα κομματικά όργανα είναι σε κατάσταση νεκροφάνειας. Έχουν να συνεδριάσουν αρκετούς μήνες. Μόνο η Κ.Ο. συνεδριάζει τυπικά όταν πρόκειται για κάποιο νομοσχέδιο, αλλά και αυτής η γνώμη δεν πολυέχει σημασία.
Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντισυνταγματικότητα που όρθωσε το ΠΑΣΟΚ στην τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη, για αστείους… χωροταξικούς λόγους! (έμπνευση κατά πως λέγεται του δικού του ανθρώπου, του Παναγιώτη Δουδωνή).
Ο Ανδρουλάκης καταγγέλλεται από στελέχη ότι δημιουργεί μία «τάφρο» εντός της οποίας θα παραμένει κλεισμένος και αλώβητος (νομίζει) από τα εσωκομματικά βέλη. Ήδη η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου, που ήταν να γίνει τον Νοέμβριο, αναβάλλεται ίσως για τον Φεβρουάριο αφού συγκροτήθηκε προ εβδομάδας.
Διαδρομιστές της Χαριλάου Τρικούπη υποστηρίζουν ότι στο συνέδριο, πέραν των μελών των θεσμικών οργάνων (π.χ Κοινοβουλευτική Ομάδα, Κεντρική Επιτροπή, Τομείς) που δεν μπορεί να τα παρακάμψει, το σώμα θα συμπληρωθεί μόνο από ανθρώπους του προέδρου, ώστε να τον στηρίξουν στα δύσκολα - όταν μετά από το αναμενόμενο άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα θα τεθεί εκ των πραγμάτων θέμα ηγεσίας.
Και σε όλα αυτά έχει και την φθοροποιό συμπεριφορά του δημάρχου Αθηναίων, ο οποίος περισσότερο ενδιαφέρεται να αποκτήσει φαν κλαμπ στην Αριστερά, νομίζοντας ότι τους Πασόκους ψηφοφόρους τους έχει δεδομένους για να τους κάνει υποστηρικτές του Φάμελλου, ή του Τσίπρα (οποία ανεπίγνωστος οίηση…).
Οι υπόλοιποι, π.χ. Άννα, Γερουλάνος, Κουκουλόπουλος και λοιπά στελέχη, απλώς αγωνιούν για το κόμμα και περιμένουν το μοιραίο, το βράδυ των εκλογών…
