Του Γιάννη Σιδέρη
Νέα διαμάχη στα social media σε δυο μέτωπα: Μία μεταξύ του στρατοπέδου του «Όχι» και των «Παραιτηθείτε», και η άλλη ενδοπαραταξιακή, στο μέτωπο των δεύτερων.
Όσον αφορά το ενδοπαραταξιακό: Με το που έσκασαν μύτη οι «Παραιτηθείτε», άρχισαν οι λελογισμένες, χαριτόβρυτες και αιδήμονες αμφισβητήσεις, του ευπρεπούς αστισμού: «μήπως δεν πρέπει», «οι κυβερνήσεις πέφτουν εντός της Βουλής με θεσμικές διαδικασίες», «συνταγματικό είναι το συναθροίζεσται, αλλά μην γίνουμε σαν τους άλλους», «μήπως αν δεν είμαστε πολλοί δώσουμε πόντους στην κυβέρνηση και προπαγανδίσει το ολιγάριθμό μας, ως λαϊκή στήριξη υπέρ της», «μήπως αν είμαστε πολλοί συσπειρώσουμε τους κυβερνητικούς οπαδούς, τώρα που αποσυσπειρώνονται, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις»; Αυτές και άλλες παρόμοιες ευγενείς αμφισβητήσεις διατρέχουν το σοσιαλμηντιακό κοινό των «Παραιτηθείτε».
Είναι εντυπωσιακό ότι υπάρχει τόση συζήτηση και αμφιθυμία για μια απλή συγκέντρωση, σε μια χώρα που τους καλούς καιρούς της δανεικής ευημερίας, είχε πάνω από 950 διαδηλώσεις κάθε χρόνο στο κέντρο της πρωτεύουσας!
Που βρίσκονταν όλοι αυτοί, όλα αυτά τα χρόνια;
Οι «αγανακτισμένοι» δεν το σκέφτηκαν
Η πλευρά του «Όχι», επιδεικνύοντας μια κάποια «ιδιοκτησιακή» αντίληψη στο δικαίωμα του διαδηλώνειν, άρχισε το τρολάρισμα, την ειρωνεία, απέναντι στους άμαθους «Παραιτηθείτε». Οι αντιδράσεις ήταν εν πολλοίς αυθόρμητες, ωστόσο συντονίστηκαν μαζί τους και trolls, εν κυβερνητική ή κομματική υπηρεσία εβρισκόμενα.
Είναι δεδομένο, συνάγεται από το ρεπορτάζ, ότι το Μαξίμου ενοχλήθη σφόδρα από την πρόθεση συγκέντρωσης. Αυτοί ως βετεράνοι των διαδηλώσεων, γνωρίζουν ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο».
Αλλωστε έτσι ανέβηκαν οι ίδιοι στην εξουσία. Βρέθηκαν στον αφρό ενός κύματος οργής, καθοδηγημένο από το εκρηκτικό θυμικό του κόσμου, που μάλιστα ξεκίνησε …από λάθος!
Ήρκησε ένα - τιμητικό για το ελληνικό μπάσκετ - σύνθημα, «μην ξυπνάτε τους έλληνες», που ανυψώθηκε προς τους αντιπάλους, σε ισπανικό γήπεδο, την ώρα που έχανε η εθνική τους. Αυτό μεταφέρθηκε, ως ράδιο αρβύλα, ότι ήταν ειρωνική αναφορά των ισπανών αγανακτισμένων (indignados), για τους έλληνες επαναπαυμένους. Κάποιους τους κέντρισε η υποτιθέμενη ειρωνεία, κατέβηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη στο Σύνταγμα, και άρχισε η «εποποιία» τα ελλήνων «αγανακτισμένων».
Από τότε έγιναν πολλά. Οι κρεμάλες έγιναν σήμα κατατεθέν, το μίσος κάλυψε πλατείες και πρόσωπα, στην πάνω πλατεία ακροδεξιοί και φασίστες, στην κάτω εντυπωσιακή πλημμυρίδα νέων με εξεγερσιακές διαθέσεις – αλλά και κάποιοι παλιμπαιδίζοντες ηλικιωμένοι που ήλπισαν μήπως... αφού γέρασαν και η επανάσταση δεν είχε έρθει ως τώρα...
Από τότε έγιναν πολλά: Το κέντρο πνίγηκε πολλές φορές στα χημικά, μάρμαρα ξηλώθηκαν, βιτρίνες και κεφάλια έσπασαν, μαγαζιά πυρπολήθηκαν, η Βουλή πολιορκήθηκε και κινδύνεψε να αλωθεί, άνθρωποι κάηκαν σε ένα απάνθρωπο κράτος, με μια αναίσθητη δικαιοσύνη που ακόμη δεν έχουν διεκπεραιώσει τη δίκη, μαθητές μούντζωναν επισήμους (εκλεγμένους από μας!) στις παρελάσεις - που ήταν παρελάσεις τιμής στα νιάτα που χάθηκαν για την ελευθερία του τόπου.
Από τότε έγιναν πολλά. Τα φαντάσματα ξύπνησαν από τους τάφους τους και την λησμονιά που ο χρόνος και η πολιτεία - δια της εθνικής συμφιλίωσης - είχε εξασφαλίσει. Γέμισαν - τα social media - κυρίως - με Τσολάκογλου, προδότες, γεμανοτσολιάδες, (πιο επιθετικοί οι αριστερόφρονοι καθώς νόμισαν ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να εκδικηθούν την Βάρκιζα, που απ΄ότι φάνηκε αυτά τα χρόνια, είναι πληγή που δεν έχει κλείσει!). Και από την άλλη Πηγάδες, Γράμμος και Βίτσι, καθάρματα κομμούνια, απάτριδες, προδότες (η λέξη πάει με όλα). Ο Αρης και ο Ζέρβας ανακλήθηκαν από τους τάφους τους για να δικαιώσουν αλλήλους…
Και όλος αυτός ο ορυμαγδός, αποτέλεσε το εύφορο έδαφος στο οποίο φύτρωσε ο σπόρος της αδίστακτης υποσχεσιολογίας του κ. Τσίπρα, και έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.
Ο φόβος της κυβέρνησης
Ξαναπιάνοντας το νήμα με το παρόν, στο Μαξίμου, ως παλιές καραβάνες, θορυβήθηκαν για την συγκέντρωση, γιατί γνωρίζουν ότι μια συγκέντρωση έστω και μέτρια (ο όρος «μέτρια» είναι σχετικός καθώς υπόκειται σε υποκειμενική θεώρηση), σε καιρούς κοινωνικής δυσαρέσκειας, μπορεί να αποκτήσει την δική της δυναμική και μακροπρόθεσμα να παράξει αποτέλεσμα.
Γνωρίζουν ας πούμε, ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου, ναι μεν έπεσε με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, αλλά ήταν το πυρέσσον κοινωνικό κλίμα που λειτούργησε ως ασφυκτικό πλαίσιο στους βουλευτές του και τους ώθησε σε παραιτήσεις.
Γνωρίζουν ότι μια συγκέντρωση αγανάκτησης δεν έχει το ακίνδυνο status μιας συγκέντρωσης αιτημάτων. Και ναι μεν συσπειρώνει ως ένα σημείο τους κυβερνητικούς, αλλά από την άλλη απελευθερώνει και προσελκύει τους δυσαρεστημένους, τους απογοητευμένους, αυτούς που κάθονται στη γωνιά τους, μη έχοντας κάπου να προσβλέψουν, να ακουμπήσουν, να εκφραστούν, και οι οποίοι έτσι μπορεί να αναθαρρήσουν, να συμμετάσχουν, να προσελκυθούν.
Και αυτό δημιουργεί κοινωνική δυναμική.
ΥΓ: Ούτως ή άλλως το έργο θα το ξαναδούμε. Έτσι άσχημα που πάει η χώρα, θα υπάρξουν πολλές συγκεντρώσεις και των δύο στρατοπέδων στο μέλλον…
