Στο προηγούμενο κείμενό μου για τον σημερινό πρωθυπουργό της χώρας αναφέρθηκα στα όχι ευάριθμα σφάλματα έως και ατοπήματα που θα μπορούσαν να του προσαφθούν. Και το έκανα με «αμείλικτη» σχεδόν αυστηρότητα και με μια -μη στρογγυλοποιούμενη από οποιαδήποτε σκοπιμότητα- κριτική προσέγγιση…
Παρόλα τα ατοπήματά του ωστόσο, ενδεχομένως δε και πολλά ακόμη που μου διέφυγαν (ορισμένα εκ των οποίων, πάντως, κάποιοι εκφραζόμενοι με φανατισμό ή εμπάθεια εναντίον του φτάνουν να τα βλέπουν μέχρι και ως «ηθικώς βορβορώδη»…)
Κινούμενος δε στη λογική του ότι επιδιώξιμος δεν είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος, αλλά ένας κόσμος κατά το δυνατόν καλύτερος…
Θα δυσκολευόμουν να μην χαρακτηρίσω, ας φαίνεται αντιφατικό προς τα προηγηθέντα, τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως ένα εκ των πλέον επιτυχημένων πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης! Για αρκετούς λόγους. Συγκεκριμένα:
Πρώτα απ’ όλα για το διεθνές κύρος που αδιαμφισβητήτως προσέφερε στη χώρα. Σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, επί των ημερών του, η Ελλάδα θεωρείται ως αρκετά υπολογίσιμη οντότητα, ικανή ακόμη και για ανάληψη πρωτοβουλιών με ευρύτερες διεθνοπολιτικές επιπτώσεις, με τις οποίες κατά καιρούς και ανάλογα προς τις συγκυρίες φυσικά, στοιχήθηκαν και αρκετά ισχυροί «παίκτες» του διεθνούς συστήματος. Και δεν εστιάζω ιδιαίτερα στη συμβολική σημασία της εικόνας -που ΤΟΤΕ δημιούργησε αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας- ενός Έλληνα πρωθυπουργού απευθυνόμενου στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, με παρουσία και των δύο κυριών οι οποίες εκείνη την περίοδο προήδρευαν των δύο σωμάτων που το συγκροτούν. …
[Βέβαια, η απόλυτη ταύτισή του με την υποψήφια για την προεδρία του ενός εκ των δύο ιστορικών κομμάτων αυτής της χώρας -η οποία μάλιστα κατά τα προαναφερθέντα τον είχε τιμήσει δια της προσωπικής παρουσίας της στην εν λόγω ομιλία του- φαίνεται να μας δημιουργεί κάποιες εθνικές δυσκολίες στην παρούσα συγκυρία… Ιδιαίτερα αν συνεκτιμηθεί το «χολερικό» του χαρακτήρα του προσώπου που επανήλθε -όχι απολύτως αδόκητα, αλλά ούτε και αναμενόμενα με πολύ υψηλή πιθανολόγηση- στο πηδάλιο της υπερατλαντικής «Δημοκρατίας».
Πολλώ μάλλον που όλοι είδαμε στις τηλεοράσεις την εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού, κινούμενου δίπλα στον εκ του ρεπουμπλικανικού Κόμματος προερχόμενο νέο ή μάλλον εκ νέου πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος φαινόταν να τον περιφρονεί επιδεικτικά κοιτάζοντας όλη την ώρα προς την αντίθετη κατεύθυνση. (Κάποιοι μάλιστα σε αυτή τη γλώσσα του σώματος είδαν μήνυμα του Πλανητάρχη προς διεθνείς κεφαλαιούχους να αποφεύγουν επενδύσεις στη χώρα που έχει τον συγκεκριμένο «non frequentable» πρωθυπουργό!)
Όπως, άλλωστε, δυσκολίες φαίνεται σήμερα να μας δημιουργεί και η μονοδιάστατη -πιθανόν πάντως αναπόφευκτη, όταν αποφασίστηκε- τοποθέτησή του στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Ενώ και η προσπάθεια προσεταιρισμού του Λίβυου πολέμαρχου Χαφτάρ δεν φαίνεται να μας «βγήκε»…]
Δεν καταλήγω, όμως, στη γενική θετική αξιολόγηση του σημερινού πρωθυπουργού, μόνο επειδή αυτός -σε ένα εξαιρετικά ταραγμένο διεθνοπολιτικό περιβάλλον, με γεωπολιτικές «πλάκες» να μετακινούνται στην περιοχή μας- προβάλλει, παρά την παρούσα δυσμένεια του αμερικανικού παράγοντα, ως σχετικό έστω εχέγγυο εθνικής ασφάλειας… Και στο εσωτερικό πεδίο ο δεύτερος της τρίτης πολιτικής δυναστείας της Μεταπολίτευσης κατέγραψε αξιομνημόνευτες επιτυχίες, τις οποίες εκ των υστέρων οι πάντες έχουν την τάση να προσλαμβάνουν ως δεδομένες… Ειδικότερα:
Ο υπό την καθοδήγησή του κρατικός μηχανισμός αντιμετώπισε με ιδιαίτερη επιτυχία σειρά σημαντικότατων κρίσεων. Από την υγειονομική… (Η οργάνωση των εμβολιασμών -με την πολύτιμη ασφαλώς βοήθεια της ποιοτικότατης αν και υποαμειβόμενης ιατρικής κοινότητας της χώρας- υπήρξε περισσότερο από άψογη, υποδειγματική πραγματικά, παρά τις αντιδράσεις τότε των συνωμοσιολόγων…) Έως την αντιμετώπιση της άτυπης εισβολής στον Έβρο…
Αναμφισβήτητη επίσης και προφανής είναι η αναπτυξιακή ώθηση που έδωσε στην εθνική οικονομία. Μάλιστα είναι επαινετέος και για σχετική δημοσιονομική υγεία που φαίνεται προς ώρας να διασφαλίζει στη χώρα. (Παρά κάποιες μάλλον άφρονες παροχές, αλλά και τη δημιουργία κοστοβόρων και αποδειχθέντων πλήρως άχρηστων θεσμών, προϊόντων ιδεοληψίας, όπως π.χ. η «πανεπιστημιακή αστυνομία»).
Του πιστώνεται, επίσης, η έλλογη μείωση πολλών φόρων χωρίς μείωση των φορολογικών εσόδων, κυρίως λόγω του ουσιώδους περιορισμού της φοροδιαφυγής… Ο περιορισμός της ανεργίας (παρότι -ή ίσως επειδή- επέτρεψε στους συνταξιούχους να εργάζονται, χωρίς περικοπές στα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα…) Η αναβάθμιση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας της χώρας και η προσέλκυση σημαντικών επενδύσεων, γενικότερα δε η δημιουργία ενός θετικού επενδυτικού κλίματος… Η όχι αμελητέα αύξηση των κατώτατων ορίων μισθών και ημερομισθίων, αλλά και των μέσων όρων τους, λόγω τόνωσης της ζήτησης στην αγορά εργασίας… Ασφαλώς δε και πολλά άλλα επιτεύγματά του, που πιθανότατα μου διαφεύγουν. Κάποια εκ των οποίων, βέβαια, δεν έχουν αμιγώς ή πρωτογενώς οικονομικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, ο δυστυχώς σχετικός μόνο, περιορισμός αρκετών εκ των παρεπιδημουσών στη χώρα μας, κυρίως κατά την περίοδο ΣΥΡΙΖΑ, εστιών ανομίας.
Πολλά από τα προαναφερόμενα οφείλονται βέβαια εν πολλοίς -και- σε αδιαμφισβήτητα επιτυχείς πολιτικές πρωτοβουλίες του σημερινού πρωθυπουργού.
Ωστόσο, αποτελούν πρωτίστως αποτελέσματα ενός «αντικειμενικού» εθνικού ευεργετήματος, που δεν νομίζω πως άλλος θα μπορούσε να προσφέρει στη χώρα μας, ειδικά στη διανυόμενη προβληματική και κρίσιμη τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα: Την πολλαπλώς εθνικά ευεργετική πολιτική και κυβερνητική σταθερότητα, αδιανόητα πολύτιμη, αφού ακόμη και μια πολύ κακή κυβέρνηση -που συνολικά μάλλον δεν είναι τέτοια η δική του, παρά τα πολλά επιλήψιμα που μπορούν να της προσαφθούν- αποτελεί πάντα προτιμότερη λύση έναντι της ακυβερνησίας. Πιστεύω, μάλιστα, πως αυτό το ευεργέτημα δεν θα μπορούσε να το προσφέρει στη χώρα υπό οποιαδήποτε άλλη ηγεσία ούτε το -διαχρονικά σχετικώς συμπαγές, κάτω από σχεδόν οιεσδήποτε συνθήκες- κόμμα της ΝΔ.
Οπωσδήποτε πάντως δεν θα μπορούσε να το προσφέρει η ελληνική συντηρητική παράταξη έχοντας ως πηδαλιούχο κάποια άλλη από τις προσωπικότητες που αντιπαρατέθηκαν μαζί του στις κρίσιμες εσωκομματικές εκλογές του 2015-2016, όταν η διακοπή της πρώτης ηλεκτρονικής ψηφοφορίας ίσως σημάδεψε τη μοίρα του τόπου… Με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε έναν πρωθυπουργό, που ασφαλώς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος, αλλά είναι πολύ καλύτερος κάθε άλλου που θα μπορούσαμε να έχουμε…
Ακολουθεί αύριο ο γενικός απολογισμός της Μεταπολίτευσης
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του έργου «Ελευθέριος Βενιζέλος, Πλαστουργός Ιστορίας, ο άνθρωπος, ο θρύλος, το πολιτικό αποτύπωμα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Είναι επίσης συγγραφέας του έργου «Το πολιτικό Σύστημα των ΗΠΑ, Ένας ιδιόρρυθμος δικομματισμός», που εξεδόθη το 2012 από τις εκδόσεις Πατάκη.
