Η κυρία Καρυστιανού σε τηλεοπτική συνέντευξή της (Mega Channel) έθεσε για πρώτη φορά τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα αναμιγνυόταν στην πολιτική. Για να μην την αδικήσω, παραθέτω αυτούσιο το σχετικό σημείο της συνέντευξης.
Είπε για αυτό το 25% που μια δημοσκόπηση έδειξε πως αποτελεί το δυνητικό κοινό της: «Για μένα αυτό το 25%, αν είναι αληθινό, μου δείχνει ότι η κοινωνία δεν θέλει πλέον κάτι που να προέρχεται από το σύστημα. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους, οι οποίοι θα έρθουν με νέο πρόγραμμα και θα μπουν μπροστά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ηγηθώ μιας τέτοιας προσπάθειας, αλλά δεν το βλέπω προσωπικά για μένα. Ακόμα δεν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, αλλά και εγώ είμαι στο 25% που νιώθω αυτή την ανάγκη. Αν δημιουργείτο κάτι που να ήταν συμβατό με τις σκέψεις μου, εννοείται ότι θα ήμουν μέρος του.»
Πολύ προσεκτική, επιφυλακτικά σαφής. Και εξηγούμαι.
Για πρώτη φορά δηλώνει πως ενδιαφέρεται για την πολιτική, υπό προϋποθέσεις. Χρησιμοποιώντας υποθετικό λόγο - «αν δημιουργείτο κάτι» - υπονοεί πως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κόμμα που να είναι συμβατό με τις σκέψεις της. Ενώ είναι ασαφής στο αν θα ηγηθεί αυτή ενός κόμματος, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως θα στρατευθεί αν ιδρυθεί κόμμα που να την εκφράζει.
Όμως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των όσων είπε αφορά την εκτίμησή της για τις αντισυστημικές διαθέσεις ενός όχι ευκαταφρόνητου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, εκτίμηση κατά βάση σωστή. Μέσα στα χρόνια των μνημονίων χάθηκαν 1.000.000 ψηφοφόροι. Παραίτηση; Απογοήτευση; Αδιαφορία; Το αποτέλεσμα μετρά, καθώς υπάρχουν απογοητευμένοι δεξιοί, αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες που έθεσαν εαυτούς εκτός του πολιτικού συστήματος. Συνεπώς, έχει δίκιο η κυρία Καρυστιανού όταν εκτιμά πως αυτοί οι πολίτες δε βλέπουν πως η λύση μπορεί να προκύψει μέσα από κόμματα και προσωπικότητες που υπηρετούν και υπηρέτησαν το σύστημα.
Κατά τη γνώμη μου φωτογραφίζει κυρίως Σαμάρα και Τσίπρα οι οποίοι φιλοδοξούν να επιστρέψουν, αφού έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί, άρα αποτελούν μέρος του πολιτικού συστήματος. Την κυρία Καρυστιανού - αν ερμήνευσα σωστά τα όσα είπε - δεν την ενδιαφέρει ένα 5% ή ένα 8%. Θέλει να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια που θα απευθυνθεί στους εκτός συστήματος. Θέλει να παίξει σε άλλο, μεγαλύτερο ταμπλό.
Και αυτοί οι άνθρωποι, οι απογοητευμένοι, δεν ενδιαφέρονται για συγκεκριμένα προγράμματα και μέτρα. Σε οτιδήποτε εκφέρεται από τα συστημικά κόμματα έχουν κλειστά τα αυτιά τους. Αν δεν εμφανιστεί ένα κόμμα - τιμωρός και ανατροπέας, θα καθίσουν και στις επόμενες εκλογές σπίτι τους. Η κυρία Καρυστιανού μπορεί να επικοινωνεί με ένα σημαντικό τμήμα αυτού του κόσμου, κάτι που δε θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο.
Στην ίδια συνέντευξη η κυρία Καρυστιανού, ξεδιπλώνοντας τη στρατηγική της, κτυπά και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Είπε: «Είδατε πώς μας αγάπησαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις; Ξαφνικά όλοι βγήκαν και μιλούσαν για τα Τέμπη, μας θυμήθηκαν. Όταν ζητήσαμε να ελεγχθούν όλα, τότε φάνηκαν όλες οι συμφωνίες και η διαπλοκή της αντιπολίτευσης. Αυτή η αδιαφορία από όλο το πολιτικό σύστημα θα γραφτεί στην ιστορία.»
Αν κατάλαβα καλά, η κυρία Καρυστιανού στις εκλογές θα επιδιώξει από τη μια μεριά να είναι το υπάρχον πολιτικό σύστημα και από την άλλη το κόμμα που θα ήταν συμβατό με τις σκέψεις της και στο οποίο θα συμμετείχε και η ίδια.
