Ολοένα και μεγεθύνεται η ομάδα των αγιογράφων του rebranded Αλέξη Τσίπρα. Οι αγιογράφοι, αλλάζουν ριζικά το προφίλ του, υπεραμύνονται της αξίας της περίφημης «kolotubas», αποφεύγουν να αναφερθούν στα γεγονότα που οδήγησαν στο δημοψήφισμα, εστιάζοντας στη «σοβαρή διαχείριση» της επόμενης ημέρας.
Με δυο λόγια οι αγιογραφίες Τσίπρα, απεικονίζουν έναν πολιτικό σχεδόν υπερκομματικό, με εμπειρία, με ενδιαφέρουσες προσλαμβάνουσες παραστάσεις, με διεθνή παρέμβαση, απελευθερωμένο από τις νεανικές αγωνιστικές του εμμονές, τις καταλήψεις και τα παράσημα της «πορείας στη Γένοβα», έτοιμο για να διεκδικήσει εκ νέου την πρωθυπουργία της χώρας, απαλλαγμένο από τα βάρη του παρελθόντος.
Και τα βάρη του παρελθόντος είναι ό,τι έχει απομείνει από τον διαλυμένο Σύριζα, το παλαιό υπουργικό του συμβούλιο που έχει ιδρύσει πλέον τη Νέα Αριστερά, η καταστροφή της Αθήνας το 2008 από τις ορδές των «θυμωμένων» και κυρίως ο ανερμάτιστος σχεδιασμός του πρώτου εξαμήνου του 2015 μαζί με τις τοξικές και αδιέξοδες διαπραγματεύσεις.
Καθίσταται σαφές από τις τοποθετήσεις όλων όσοι συμμετέχουν στη διαμόρφωση και στήριξη του προφίλ Αλέξης Τσίπρας 2.0, ότι ο στόχος προσέλκυσης ψηφοφόρων δεν εξαντλείται στον χώρο της Αριστεράς όπου ο Σύριζα κυριαρχούσε παρά τη συντριβή του, μέχρι το 2023. Ο rebranded πρώην πρωθυπουργός στοχεύει στην προσέλκυση ψηφοφόρων από τον κεντρώο χώρο, αλλά και δεξιότερα. Δηλαδή ακόμα από τον κύκλο των πουτινόφιλων και ανησυχούντων περί των διεθνών και εξωτερικών θεμάτων. Και αυτός είναι ένας κύκλος που συντηρείται εδώ και μήνες μέσα από ομιλίες απόμαχων της πολιτικής ζωής, που περιέργως αφήνουν την περίοδο διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα με την Ακροδεξιά, στο απυρόβλητο.
Ακούσαμε προχθές τον Προκόπη Παυλόπουλο, να αναφέρεται σε ένα Αλέξη Τσίπρα «ειλικρινή, σοβαρό και ευρωπαϊστή, αλλά λίγο άπειρο». Και παράλληλα να αφήνει σαφείς αιχμές για το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Τσίπρα, φωτογραφίζοντας τον Γιάννη Βαρουφάκη στον οποίο χρέωνε όλες τις αλλοπρόσαλλες προτάσεις που έφταναν από την Αθήνα στους εκπροσώπους των δανειστών και οι οποίες είχαν οδηγήσει την Ελλάδα στο καταστροφικό τρίτο μνημόνιο.
Και δεν είναι ο μόνος. Αιχμές ρίχνουν όλοι οι αγιογράφοι του Αλέξη Τσίπρα, στον Γιάννη Βαρουφάκη και στον Ευκλείδη Τσακαλώτο που τον αντικατέστησε, απαλλάσσοντας τον πρώην πρωθυπουργό από κάθε ευθύνη. Λες και δεν ήταν ο ίδιος υπεύθυνος για την επιλογή τους. Λες και δεν ήταν ο ίδιος αυτός που με την υπογραφή του, πυροδοτούσε καθημερινά τις εκρήξεις κατά της ελληνικής οικονομίας.
Η αλήθεια είναι ότι το 2015, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε αρκετές επιλογές για τη θέση του Υπουργού Οικονομικών. Αγνοώντας ο ίδιος ακόμα και τα βασικά της οικονομικής επιστήμης είχε να διαλέξει ανάμεσα σε δυο οικονομολόγους και δυο θαυματοποιούς.
Ο πρώτος ήταν ο Κώστας Λαπαβίτσας, κλασσικός αριστερός αντισυστημικός καθηγητής, ο οποίος ίσως να έμεινε εκτός υπουργικού νυμφώνα πληρώνοντας τον πανηγυρισμό του με τον ύμνο του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις εκλογές του 2015. Ο δεύτερος ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος φάνταζε μάλλον περισσότερο συστημικός στα μάτια του «άγουρου» τότε πολιτικού Αλέξη Τσίπρα. Ο ίδιος βέβαια όταν είχε αντικαταστήσει τον Γιάνη Βαρουφάκη, δήλωνε με υπερηφάνεια ότι ήταν ο μοναδικός μαρξιστής υπουργός οικονομικών στην Ευρωζώνη.
Πάμε τώρα στους δυο θαυματοποιούς, που και οι δυο είχαν αφετηρία από τα τραπεζάκια των αγανακτισμένων της Πλατείας Συντάγματος. Ο ένας στην πάνω πλατείας και ο άλλος στην κάτω. Διότι μόνο πάνω σε θαυματοποιούς και ταχυδακτυλουργούς μπορούσε να στηρίξει την επιτυχία της κυβέρνησης του ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος ήταν ο Αρτέμης Σώρρας, ο οποίος προσέφερε τότε $600 δισ. για την αποπληρωμή του Δημοσίου χρέους, από τα $2,7 τρισ. που είχε στην κατοχή του από την περιβόητη μετοχή της Τράπεζας της Ανατολής. Τα νούμερα ήταν παρατραβηγμένα και το προφίλ του, μη αριστερό. Ο τότε πρωθυπουργός τελικά είχε στραφεί στον Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος με τις αιρετικές, εξωτικές και εκτός τόπου και χρόνου θεωρίες και απόψεις του, είχε γοητεύσει τον Αλέξη Τσίπρα, με αποτέλεσμα να διαχειριστεί μαζί του το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015.
Έτσι το νέο αφήγημα του άσπιλου και αμόλυντου Αλέξη Τσίπρα, αφενός κτίζει ένα ώριμο, κεντρώο, σχεδόν υπερκομματικό και διεθνοποιημένο προφίλ για τον ίδιο και αφετέρου «ρίχνει όλες τις ευθύνες της καταστροφής» και το πολιτικό ανάθεμα στους πρώην συντρόφους και συνοδοιπόρους του.
Το ερώτημα είναι εάν αυτό το νέο προφίλ και καθαγιασμός που το συνοδεύει, συγκινούν πλέον την Αριστερά. Και η απάντηση είναι ότι έξω από έναν στενό κύκλο ηγετικών στελεχών του Σύριζα που προσδοκά να αποκτήσει παρόν και μέλλον με την επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή, σχεδόν ουδείς έχει να πει μια καλή κουβέντα για τον πρώην πρωθυπουργό.
Ευρύτερα ο κόσμος της Αριστεράς, του χρεώνει την ατυχέστατη επιλογή του διαδόχου του, Στέφανου Κασσελάκη. Ο οποίος στην κυριολεξία αφάνισε τον Σύριζα. Του χρεώνουν τον εν τοις πράγμασι εξοβελισμό της πρώην στελεχών κοντινής υπουργικής ομάδας του, στο πυρ το εξώτερο. Του χρεώνουν ότι ξεπούλησε την αρχική ομάδα του Σύριζα νοθεύοντας την αριστερή εικόνα του μετά το Δημοψήφισμα του 2015.
Και οι τότε διαγραφέντες, έχουν πλέον αυτόνομη πολιτική παρουσία, την οποία με κανένα τρόπο δεν επιθυμούν να δωρίσουν πίσω στον Αλέξη Τσίπρα.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάννης Βαρουφάκης και η ομάδα Αχτσιόγλου θα προτιμούσαν να «συμμαχήσουν με τον διάβολο» παρά να παραδοθούν στον πρώην αρχηγό τους, ειδικά τώρα που έχει φορέσει το κεντρώο πολιτικό προσωπείο. Ένα προσωπείο που προσπερνά τα οράματα της Βενεζουέλας, τους επικήδειους του Κάστρο, την αναζήτηση στήριξης από την Τεχεράνη, τις εκκλήσεις προς τη Μόσχα, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο στα κρύα του λουτρού τα όνειρα θερινής επαναστατικής νυκτός της εγχώριας Αριστεράς. Ένα προσωπείο που ανατρέπει το συναίσθημα που τόσα χρόνια τροφοδοτούσε και χειραγωγούσε με μαεστρικό ομολογουμένως τρόπο ο πρώην αρχηγός του Σύριζα.
Θα του φέρει άραγε το κεντρώο πολιτικό προσωπείο, στελέχη ή ψήφους από το ΠΑΣΟΚ; Από δύσκολο έως απίθανο. Αφού το ΠΑΣΟΚ, δίνει τη δική του μάχη πολιτικής επιβίωσης και δύσκολα θα παραδοθεί, σε αυτόν που το κατακρεούργησε πολιτικά.
Μήπως λοιπόν τελικά, η πανστρατιά των αγιογράφων, των ειδικών στο rebranding και στο marketing και των μέσων μαζικής ενημέρωσης που υποστηρίζουν την επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή και μάλιστα με αξιώσεις, πέσει στο κενό, αφού δεν υπάρχει το σχετικό ακροατήριο για να συγκινηθεί;
