«Όχι στη μετεκλογική συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία» απαιτεί να αποφασίσει το ΠΑΣΟΚ στο επικείμενο συνέδριο του, ο πολυπράγμων δήμαρχος της Αθήνας. Που πιο πολύ ασχολείται με το κόμμα του παρα με την Αθήνα αλλά αυτή είναι μια άλλης τάξεως συζήτηση.
Κι αφού τέλος πάντων το ξεκαθάρισε αυτό, προτείνει επίσης διάλογο με τις «προοδευτικές δυνάμεις» συγκαταλέγοντας πλέον σ’ αυτές και τον Τσίπρα, την ίδια ώρα που τάσσεται υπερ της αυτόνομης πορείας του ΠΑΣΟΚ.
Και για να λέμε την αλήθεια, τα παραπάνω δεν είναι μόνο θέση του Δούκα. Τα ίδια πάνω - κάτω λένε κι άλλοι στο ΠΑΣΟΚ. Ο Γερουλάνος μάλιστα, εκτός από διάλογο προτείνει ευθέως και συνεργασία. Μια συνεργασία στην οποία «όλοι χωράνε» όπως είπε πριν μερικούς μήνες.
Τώρα το πώς όλα αυτά θα γίνουν πράξη ταυτόχρονα, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να το εξηγήσει. Τι νόημα έχει ας πούμε να τάσσεται κανείς υπερ του διαλόγου όταν τάσσεται ταυτόχρονα και υπερ της αυτόνομης πορείας; Και τι λόγο έχει κανείς απ’ τους άλλους, να προσέλθει σ’ έναν τέτοιο διάλογο «με βάση τις αρχές, τις αξίες και το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ»; Εκτός κι αν στο ΠΑΣΟΚ ψάχνουν για κορόιδα ή για αργόσχολους για φιλική συμμετοχή.
Επιπλέον, σε όλη αυτή τη μάλλον προβληματική συλλογιστική, υπάρχει κι ένα εύλογο ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν, να αποκλείει κάποιος συνεργασία εκ των προτέρων, με ένα κόμμα - στην προκείμενη περίπτωση το κυβερνητικό - όταν δεν γνωρίζει καν τους συσχετισμούς των δυνάμεων που θα προκύψουν απ’ τις εκλογές;
Και τι θα πει να επιμένει πεισματικά στο «όχι σε συνεργασία, όσες εκλογές κι αν χρειαστούν»; Αντέχει η χώρα τέτοια παρατεταμένη αστάθεια και η οικονομία τέτοιους κλυδωνισμούς; Τίποτα δεν διδάχτηκαν κάποιοι από τα μαύρα χρόνια της πτώχευσης και των μνημονίων;
Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν φυσικά και άλλες προσεγγίσεις. Όπως αυτή της Διαμαντοπούλου που κρατάει διακριτές αποστάσεις τη στιγμή που ξορκίζει κάθε ιδέα περι «λαϊκών μετώπων».
Μια ιδέα που ενστερνίζεται απεναντίας ο Καστανίδης που θέλει «κοινά πλουραλιστικά ψηφοδέλτια» με όλους της αντιπολίτευσης, ακόμα και του ΚΚΕ. Και λυπάται ιδιαίτερα μάλιστα που το ΚΚΕ δεν ανταποκρίνεται. Αλλά τα’ χει αυτά η πολιτική. Που είναι γεμάτη χαρές ανάμεικτες με λύπες.
Αμέσως - αμέσως λοιπόν τέσσερις διαφορετικές στρατηγικές. Αυτόνομη πορεία, διάλογος κι ό,τι κάτσει, συνεργασία, κοινά ψηφοδέλτια.
Δεν πρόκειται όμως για πολυφωνία που στο κάτω-κάτω θα ήταν κάτι υγιές, αλλά μάλλον για οχλαγωγία. Και προφανέστατο έλλειμμα προσανατολισμού σ’ ένα κόμμα που αντί για ένα ισχυρό μήνυμα, εκπέμπει θολούρα.
Κι όλα αυτά μ’ έναν Ανδρουλάκη που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα χωρίς καν να ξέρει κι ο ίδιος τι θέλει. Και χωρίς να έχει βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από το στραπάτσο στις εκλογές του ’23. Όπου να θυμίσουμε ότι ήθελε «ισχυρό διψήφιο» και «προοδευτική κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία στην αντιπολίτευση».
Και με πρωθυπουργό κάποιον άγνωστο Χ. Κατάφερε έτσι να μπερδέψει τον κόσμο παίρνοντας ο ίδιος ένα ισχνό 11.8%, που δεν το λες και «ισχυρό διψήφιο», ενώ η Νέα Δημοκρατία 41%. Αλλά φαίνεται ότι τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα.
Κι όλα αυτά ενώ κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ, θέτουν τώρα προθεσμίες, ελπίζοντας «να κουνηθεί η βελόνα». Που είναι όμως στην ουσία προειδοποιητικές βολές καθώς βλέπουν ότι το πράγμα δεν τραβάει.
Και δίνοντας την εντύπωση ότι ετοιμάζονται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ενδεχομένως και πριν τις εκλογές.
Θα καταφέρουν άραγε να αντιστρέψουν την πορεία και να εκπέμψουν ένα ισχυρό και συμπαγές μήνυμα, πείθοντας ότι αποτελούν μια σοβαρή εναλλακτική ;
Χλωμό το βλέπω αλλά η ελπίδα πεθαίνει παντα τελευταια.
