Το κοντινό, επιμελώς φωτοσοπαρισμένο πορτρέτο του Αλέξη Τσίπρα, με το λευκό πουκάμισο ως υπαινιγμό αθωότητας και πολιτικής καθαρότητας, κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου του Ιθάκη.
Στο προωθητικό δελτίο Τύπου, υμνητικά αναφέρεται ότι ο «συγγραφέας», με «λογοτεχνική ενάργεια», περιγράφει τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια και τη ριζοσπαστικοποίησή του, ενώ, με την προσωπική, εξομολογητική και αυτοκριτική ματιά του, ξαναγράφει την ιστορία της διακυβέρνησής του.
Η αφήγηση Τσίπρα συνθέτει, όπως διαφημίζεται, κάτι μεταξύ ιστορικού ντοκουμέντου και πολιτικού θρίλερ. Τα περισσότερα από όσα αναφέρονται στα 11+1 κεφάλαια του βιβλίου είναι χιλιοειπωμένα από τα χείλη του. Γραμμένα από λογογράφους, αρθρογράφους, παλιούς και όψιμους υποστηρικτές, υπασπιστές και υπερασπιστές της… ιερής υποχρέωσής του να επιστρέψει στην πολιτική για να σώσει τη Δημοκρατία και τη χώρα.
Οι αποκαλύψεις που υπόσχεται έχουν ήδη αποκαλυφθεί στη διάρκεια του rebranding και της εμβάπτισής του στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Η έως τώρα αυτοκριτική του προσομοιάζει σε απαντήσεις φιναλίστ διαγωνισμών ομορφιάς: απελευθέρωσε τη χώρα από τους καταναγκασμούς της χρεοκοπίας, αλλά έχασε τη μάχη με τις εσωτερικές παθογένειες και τον εαυτό του!
Ο νεότερος στην ελληνική ιστορία πρωθυπουργός της χώρας, όπως προβάλλεται, υπήρξε και ο πιο διχαστικός. Με την εμφάνισή του στην πολιτική ζωή δηλητηρίασε, με τις εμφυλιοπολεμικές του χίμαιρες και κραυγές, την ελληνική κοινωνία στην πιο κρίσιμη στιγμή της χώρας.
Υπήρξε ακραία κακοποιητικός με το κράτος δικαίου, τη διάκριση των εξουσιών, τον στοιχειώδη σεβασμό του πολιτικού αντιπάλου. Απολαμβάνοντας μάλιστα μια αδιανόητη ανοχή από όλους όσοι σήμερα έχουν βγει στα κάγκελα προς υπεράσπιση των Θεσμών και της πολιτικής.
Το βιβλίο του στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, στις συζητήσεις, στα πάνελ και στις παρέες, θα λειτουργήσει ως μια «δωρεάν» καμπάνια στο εγχείρημα επιστροφής. Πλην όμως, μπορεί να λειτουργήσει και ως μαγκούρα, στην οποία ο τσομπάνης επανέρχεται για να ξυθεί ανεπίγνωστα και ασύγνωστα.
Η δηλωμένη πρόθεση του «συγγραφέα» είναι, όπως σημειώνεται, να κατανοήσουμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του, να μοιραστούμε τις αξίες και τις διαδρομές του, οι οποίες τον διαμόρφωσαν και καθόρισαν την πορεία της χώρας. Να τον νιώσουμε.
Να δεχθούμε ως αληθή όσα ισχυρίζεται και να μεμφθούμε τους εαυτούς μας που δεν καταλάβαμε τι ζήσαμε, τι είχαμε και τι χάσαμε, διότι, όπως υπονοείται, είμαστε θύματα της προπαγάνδας των τελευταίων χρόνων.
Πρέπει να καταπιούμε την παραμυθία ότι ο συγκυβερνήτης του Πάνου Καμμένου, ο άνθρωπος που έκανε μέχρι και υπουργό Εργασίας τον κ. Π. Χαϊκάλη και πολιτεύτηκε με το δόγμα «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και τη φράση «τα σκυλιά ουρλιάζουν, αλλά το καραβάνι προχωρά», είναι ο μεστός ώριμος ηγέτης που θα παντρέψει τον πατριωτισμό, τον σοσιαλισμό και τον ριζοσπαστισμό της Αριστεράς. Όπως ποτέ κανείς. Εμφανίζει ως εχέγγυο του, την «απελευθέρωση» της χώρας από τους καταναγκασμούς της χρεοκοπίας στην οποία πάτησε ξέφρενα γκάζι ως πρωθυπουργός.
Τώρα ήρθε η στιγμή, να ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια μας ώστε να τον αναγνωρίσουμε ως ηγέτη παγκοσμίου βεληνεκούς, που έρχεται να εκπαραθυρώσει τον Μητσοτάκη. Διαφημιζόμενος ως ισάξια αντιφατικός των ηγετικών προσωπικοτήτων του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η προσδοκία ότι ο λαός, που εξαπατήθηκε εξακολουθητικά, ξέχασε και τον αναμένει να επιστρέψει στην «Ιθάκη» της εξουσίας, δεν δικαιώνεται.
Το 62% των πολιτών απάντησε στη δημοσκόπηση της Alco ότι δεν τον εμπιστεύεται καθόλου, με το ποσοστό να εκτινάσσεται στο 80% όταν στο «καθόλου» προστεθεί και το «λίγο».
Παραφράζοντας σκέψη του, που παραθέτει στο βιβλίο του: «Ένας λαός που σταματά να θυμάται το χειρότερο που υπέστη, είναι έτοιμος να ζήσει το ακόμη χειρότερο».
Μέχρι η επιλογή του τίτλου Ιθάκη μπορεί να χαρακτηριστεί ατυχής για όσα θέλει να συμβολίσει και να σηματοδοτήσει πολιτικά. Η καβαφική Πόλις μοιάζει πιο συμβατή με το πέρασμα και τη διαδρομή του. Δεν μπορεί να μην έκαναν τη σύνδεση, άνθρωποι του πνεύματος και του πολιτισμού, που συντόνισαν απροσδόκητα την πυξίδα τους με την άλλη θάλασσα που τους υπέδειξε.
-
Η Πόλις
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κ’ είν’ η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει. Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα». Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζειςδεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες».
