Στα τέλη Φεβρουαρίου ο Αλέξης Τσιπρας είχε πετύχει μια «συνολική συμφωνία». Στις αρχές Απριλίου , στο eurogroup της Μάλτας, η «συνολική συμφωνία» μετατράπηκε σε μια απλή «συμφωνία». Σήμερα, μερικά 24ωρα μετά την σύνοδο των ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών, έχουμε απλώς μία «καταρχήν συμφωνία».
Η διολίσθηση είναι συνεχής και προφανώς σκόπιμη , ώστε να κερδηθεί από την μία χρόνος και από την άλλη να επιδιωχθεί στο ιδιότυπο «blame game» η ευθύνη να πάει στους δανειστές.
Τι από όλα όμως τελικά ισχυει; Υπάρχει ή όχι συμφωνία; Η απάντηση είναι απλή. Δεν υπάρχει καμία συμφωνία . Στην Μάλτα κυβέρνηση και θεσμοί «συμφώνησαν ότι θα πρέπει να συμφωνήσουν», τίποτα παραπάνω.
Μέσα σε μόλις ένα 24ωρο, το αφήγημα του κ. Τσίπρα ότι πρώτα θα καθοριστούν τα μέτρα για το χρέος και στη συνέχεια θα ψηφιστούν τα σκληρά μέτρα, όπως ο ίδιος ανέφερε από το βήμα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, κατέρρευσε.
Όλοι όσοι θεώρησαν ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε πετύχει μία περηφανή νίκη έπεσαν έξω, αφού η ίδια η ζωή τους διέψευσε, με την εκπρόσωπο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών να παίζει το ρόλο του «μαρτυριάρη».
Όλα πλέον δείχνουν ότι ο χρόνος μέχρι τον Ιούνιο θα είναι καθοριστικός για την πορεία τόσο της διαπραγμάτευσης όσο και της ίδιας της κυβέρνησης. Παρότι κανείς δεν μιλάει ανοιχτά για την πιθανότητα εκλογών μέσα στο 2017, ουδείς με τα σημερινά δεδομένα θα μπορούσε να αποκλείσει τη διεξαγωγή εκλογικής αναμέτρησης τον προσεχή Ιούνιο.
Τη διέξοδο μέσω κάλπης ήδη κάποιοι εντός ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να την σκέφτονται , κάτι που φάνηκε και στη συνεδρίαση της ΚΕ του κυβερνώντος κόμματος. Για το Μέγαρο Μαξίμου η προσφυγή στις κάλπες τον Ιούνιο θα μπορούσε να αποτελέσει την «ηρωική έξοδο» , σε περίπτωση που οι όποιες συζητήσεις για το χρέος στραβώσουν κατά τη διάρκεια της εαρινής συνόδου του ΔΝΤ, στο τέλος Απριλίου και κριθεί ότι αυτό που λαμβάνει η κυβέρνηση δε θα μπορέσει να λειτουργήσει ως «τυράκι» προς τους κυβερνητικούς βουλευτές.
Ποιος μπορεί αυτή τη στιγμή με βεβαιότητα να μας διαβεβαιώσει ότι οι δανειστές θα διευκολύνουν την Ελλάδα με σαφώς προσδιορισμένα μέτρα για το χρέος , την ώρα που η Ευρώπη μπαίνει στο κέντρο του εκλογικού της κύκλου;
Μάλλον κανένας. Γι'' αυτό , σύμφωνα με ορισμένες πηγές , ο κ. Τσίπρας συνέδεσε με ξεκάθαρο τρόπο την ψήφιση των μέτρων από την πλευρά της κυβέρνησης, με τον καθορισμό των μέτρων για το χρέος. Η κίνηση αυτή του πρωθυπουργού , δίνει στο Μέγαρο Μαξίμου μια σαφή επιχειρηματολογία για προκήρυξη εκλογών εφόσον αυτό κριθεί κομματικά επικερδές.
Μια δεύτερη περίοδος που «μυρίζει» εκλογές είναι το φθινόπωρο του 2017. Οι εκλογές στην Γερμανία θα έχουν ολοκληρωθεί, το Μέγαρο Μαξίμου θα έχει εικόνα των γερμανικών εσωτερικών συσχετισμών και σε περίπτωση που θεωρήσει ότι δε μπορεί να πάρει κάτι περισσότερο από την νέα γερμανική διακυβέρνηση , ίσως κάνει το παραπάνω βήμα.
Τρίτη περίοδος και πιθανότερη είναι ο χειμώνας ή η άνοιξη του 2018.
Σε περίπτωση που ο κ. Τσίπρας επιλέξει το στήσιμο της κάλπης τους πρώτους μήνες της καινούργιας χρονιάς θα έχει επαληθεύσει όσους ήδη μιλούν για την επιλογή του Μεγάρου Μαξίμου να επιχειρήσει τη λεγόμενη «δεξιά παρένθεση». Όσο περνάει ο καιρός πληθαίνουν οι εκτιμήσεις που θέλουν τον πρωθυπουργό έτοιμο να πάρει την απόφαση για να δημιουργήσει τις συνθήκες, προκειμένου το πέρασμα του Κυριάκου Μητσοτάκη από την εξουσία να είναι σύντομο.
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά το χρονοδιάγραμμα, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι με τον ερχομό του 2018 τα περιθώρια είναι ασφυχτικά, για οποιαδήποτε κυβέρνηση εκλεγεί τους πρώτους μήνες του νέου χρόνου: Το τρίτο μνημόνιο ολοκληρώνεται τον Αύγουστο του 2018, με την έξοδο στις αγορές να καθίσταται αμφίβολη. Άρα η ανάγκη για περαιτέρω χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας θα είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Ήδη με τα όσα αποφασίστηκαν στην Μάλτα, το 2019 θα είναι χρονιά περικοπών στις συντάξεις και το 2020 θα ισχύσει το ίδιο για το αφορολόγητο. Αν σε αυτή την δύσκολη εξίσωση βάλουμε και την παράμετρο της προεδρικής εκλογής σε τρία χρόνια από σήμερα , τότε η όποια κυβέρνηση εκλεγεί τους πρώτους μήνες του 2018, εφόσον στηθούν κάλπες, θα έχει μπροστά της ένα έτοιμο ναρκοπέδιο.
Μέχρι σήμερα ο κ. Τσίπρας δεν έχει δείξει σημάδια ότι θέλει να παραδώσει την εξουσία. Ποιος άλλωστε εν ενεργεία πρωθυπουργός το έχει κάνει μέχρι σήμερα; Όλοι πίστευαν ότι μπορούσαν να γυρίσουν την κατάσταση. Το ερώτημα που μένει είναι εάν πεισθεί από τους συνεργάτες του ότι προκαλώντας εκλογές , θα μπορούσε να περισώσει ένα μεγάλο τμήμα του κομματικού του ακροατηρίου ή εάν θελήσει να πάει τη χώρα στις κάλπες επιζητώντας την γρήγορη επιστροφή του. Και στις δύο περιπτώσεις μεγάλη χαμένη θα είναι η χώρα.
Στην ΝΔ υπάρχει η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση θα αναζητήσει διέξοδο σε κάλπες πριν από την εφαρμογή των μέτρων που συμφωνήθηκαν για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, δηλαδή μέσα στο 2018. Δεν αποκλείουν η κυβέρνηση να προκηρύξει εκλογές όταν θα θεωρήσει ότι οι συνθήκες είναι πρόσφορες για τη λεγόμενη «δεξιά παρένθεση», μια και πιστεύουν ότι πρώτος στόχος του κ. Τσίπρα δεν είναι το εθνικό συμφέρον αλλά το κομματικό.
Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναγνωρίζουν ότι μετά την απόφαση της Μάλτας τα περιθώρια ελιγμών και κινήσεων της όποιας κυβέρνησης προκύψει μετά από εκλογές θα είναι μικρά. Στο πλαίσιο αυτό επιμένουν στη λογική από την μία της συνέχισης του κράτους και από την άλλη της ανάγκης επαναδιαπραγμάτευσης ορισμένων επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ. Αναμφίβολα πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη άσκηση ισορροπίας, την οποία αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις θα κληθεί να εκτελέσει η ΝΔ.
Εργαλείο για την «γαλάζια» επιτυχία, όπως επισημαίνουν τα στελέχη της, θα είναι η υιοθέτηση ενός επιθετικού προγράμματος εμπροσθοβαρών μεταρρυθμίσεων που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση της ΝΔ να λάβει δημοσιονομικό «αέρα» από τους δανειστές.
