Ο ένας χαρισματικός, πολυτάλαντος δημοσιογράφος, που -πράγμα εξαιρετικά σπάνιο στη χώρα μας για μη γόνο μεγάλου και παραδοσιακού τζακιού- διετέλεσε και ηγέτης προσωποπαγούς κόμματος, το οποίο κάποια στιγμή τάραξε τα νερά της δημόσιας ζωής της χώρας, εξέφρασε τον οικονομικοπολιτικοθεσμικό ορθολογισμό, έγινε το αποκούμπι ή η δύναμη αντίστασης της σκεπτόμενης μορφωμένης Ελλάδας, κατεγράφη δε στην κοινωνική συνείδηση ως πολιτικό μόρφωμα υψηλού συλλογικού ήθους…
Ο άλλος ένας γεροδάσκαλος της Πολιτικής Επιστήμης, «επαγγελματίας» (ή εμμονικός) γραφιάς, που προσπαθεί να θυμίζει, ίσως και στον ίδιο τον εαυτό του, πως εξακολουθεί να υπάρχει, επανερχόμενος -παρά συχνές διαβεβαιώσεις περί ολοκλήρωσης της συγγραφικής του δραστηριότητας- στο γράψιμο, το μόνο ίσως πράγμα που ξέρει και μπορεί να κάνει…
Παρά λοιπόν τις διαφορετικές αφετηρίες, οι ματιές και τα συγγραφικά ενδιαφέροντα αυτών των δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων, του καθηγητή και του δημοσιογράφου (αυτού με την καταφανώς πολύτιμη επικουρία ενός νέου, εγγράμματου και ταλαντούχου χειριστή των αριθμών και ανθρώπου του επιχειρείν, του Άρη Βουρβούλια) συνέπεσαν στο ίδιο θέμα: Τη Μεταπολίτευση και τις εθνικές παθογένειες που αυτή η περίοδος παρήγαγε…
Μπορεί εγώ να εκκινώ από την καταγραφή των ευρύτερων θεσμικοπολιτικών χαρακτηριστικών αυτής της ιδιαίτερης φάσης του εθνικού μας δημόσιου βίου και τη μελέτη των προσωπικοτήτων, οι οποίες έχοντας ασκήσει πρωθυπουργικά καθήκοντα κατά τη διάρκεια της, τη σφράγισαν, τη σημάδεψαν, την εξωράισαν ή την κηλίδωσαν… Μέσω δε των ατοπημάτων και ανομημάτων τους συνέβαλαν στην παραγωγή, τη διόγκωση ή τη διαιώνιση των παθογενειών της περιόδου…*
Ενώ το δίδυμο Θεοδωράκης-Βουρβούλιας μοναδικό αντικείμενο ενδιαφέροντος να έχει την ανάδειξη και περιγραφή των ως άνω παθολογικών καταστάσεων…**
Ωστόσο…
Η σύγκλιση των δύο βιβλίων στον εντοπισμό, ακόμη και στην ερμηνευτική προσέγγιση αρκετών εξ αυτών, και μάλιστα εκείνων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακόμη και δευτερεύουσες, είναι πραγματικά εντυπωσιακή… Και μάλιστα ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως οι Θεοδωράκης-Βουρβούλιας εν πολλοίς εστιάζουν σε εκείνες τις νοσηρότητες της ματαπολιτευτικής περιόδου, τις οποίες εγώ δεν καταλογίζω πρωτίστως σε πράξεις ή εκδηλώσεις απραξίας κάποιων εκ των πρωθυπουργών -όπως, π.χ., τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, για τον οποίο κυρίως υπεύθυνους θεωρώ τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή-, αλλά σε αυτές για τις οποίες γράφω «έβλαψαν και οι δέκα εξ ίσου τη Συρία»: Το δημογραφικό (όπου πάντως η δική μου προσέγγιση είναι πως η διευκόλυνση της στέγασης των νέων ζευγαριών έχει μικρότερη θεραπευτική λειτουργία από όση θα είχε η εξειδικευμένη εστίαση στην κινητροδότηση της απόκτησης τρίτου παιδιού), στην καταβαράθρωση της παιδείας (όπου ορθώς οι δύο συγγραφείς αναδεικνύουν ως αίτιο και τη μη ταξινόμηση των σχολικών τάξεων κατά ποιότητα των μαθητών), τον υδροκεφαλισμό της χώρας, αλλά ακόμη και το ιδιαίτερο παρ’ ημίν πλήθος των γεννήσεων με καισαρική! Το τελευταίο, μάλιστα, και τα δύο βιβλία αντιμετωπίζουν ως εν πολλοίς πράξη άμυνας του άθλια αμειβόμενου ιατρικού δυναμικού της χώρας μας…
Εν τέλει και εν κατακλείδι…
Μπορεί το δικό μου βιβλίο να εστιάζει στο θεσμικό και πολιτικό υπόστρωμα των σήμερα διαιωνιζόμενων εθνικών μας παθογενειών… Ενώ εκείνο των Θεοδωράκη-Βουρβούλια στις παθογένειες καθ’ εαυτές, τις οποίες και αναδεικνύει με εκπληκτικής παραστατικότητας έγχρωμους πίνακες… Ωστόσο η παράλληλη μελέτη των δύο έργων θα ήταν ωφέλιμη και για τα δύο αυτά έργα, αλλά πιθανότατα και για τους αναγνώστες τους…
*Θανάση Διαμαντόπουλου, Οι Πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης…
Σταύρου Θεοδωράκη-Άρη Βουρβούλια, 14 σκιές και αλήθειες της Ελλάδας…
Αμφότερα τα έργα κυκλοφόρησαν πολύ πρόσφατα στις εκδόσεις Μεταίχμιο…
