Η νίκη του νέου δημάρχου Νέας Υόρκης ξεπρόβαλλε ως σωσίβιο στην σκοτεινιά της καθ’ ημάς κεντρο/Αριστεράς. Ξάφνου ο μουσουλμάνος δήμαρχος έγινε σημείο αναφοράς σε μια εμφανή προσπάθεια οικειοποίησης, εγκόλπωσης και εργαλειοποίησης της επιτυχίας του, προκειμένου να δικαιώσουν την δική τους κουρασμένη πορεία.
Δεν αρκέστηκαν στα συγχαρητήρια και την ευαρέσκειά τους για την εκλογή, αλλά… ελληνοποίησαν την νίκη του νέου δημάρχου προβάλλοντας τις δικές τους προσλαμβάνουσες, εμμονές και φαντασιώσεις, που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα της αμερικανικής μεγαλούπολης.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ας πούμε, με τα μάτια στυλωμένα στην Ελλαδα, μεταξύ άλλων είδε νίκη απέναντι στην κλεπτοκρατία, τις πολικές δυναστείες, τον απάνθρωπο καπιταλισμό (αυτός τον θέλει δημοκρατικό), στην υποταγή της ελευθερίας στα κέρδη της ολιγαρχίας. Και αφού συνέχισε με κάποια επικολυρικά, κατέληξε ότι το μήνυμα που στέλνει η Ν.Υ. είναι ότι «Μπορούμε».
Βέβαια στη χώρα του αφηνιασμένου και ευλύγιστου καπιταλισμού (τηλεγραφικώς ειπείν: από τα εργοστάσια στην καινοτομία και τις ψηφιακές πλατφόρμες), καμία έννοια κλεπτοκρατίας δεν υφίσταται. Ο νόμος είναι κέρβερος για όποιον παρανομεί. Και η μόνη κατηγορία που μπορεί να αποδοθεί είναι πολιτική: Αφορά την ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση των υπερπλούσιων, που όμως ξεκίνησε από τον Ρόναλτν Ρήγκαν. Αλλά αυτό δεν είναι «κλεπτοκρατία» για όσους γνωρίζουν ελληνικά.
Επίσης ούτε γόνοι δυναστειών τύπου Κένεντι, Ρούσβελτ ή Μπους, αναδείχτηκαν ως δήμαρχοι της Ν.Υ. Έναν δήμαρχο, τον Ερικ Άνταμς, που ανήκε και αυτός στο δημοκρατικό κόμμα διαδέχτηκε. Και αυτός είχε πάρει την σκυτάλη από τον προηγούμενο δήμαρχο επίσης Δημοκρατικό Μπιλ ντε Μπλάζιο.
Αλλά αυτά λες όταν ακροάζεσαι τα αποτελέσματα των δημαρχιακών εκλογών της Ν.Υ. και η αγωνία σου είναι να τα εργαλειοποιήσεις εναντίον του Μητσοτάκη.
Ο έτερος… «Καππαδόκης» Γιώργος Παπανδρέου, υπογράφοντας τη δήλωσή του, με τη βαριά υπογραφή του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας και του επίτιμου προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (όπου και στα δύο… αρίστευσε), είδε ότι η νίκη ήταν «απέναντι στην ολιγαρχία των οικονομικών συμφερόντων που απειλούν τη Δημοκρατία» ( για τον κολλητό των Σόρρος νέο δήμαρχο τα λέει αυτά), και καταλήγει με το διθυραμβικό «Η ελπίδα επιστρέφει. Ο αγώνας συνεχίζεται».
Πέραν των υπολοίπων που παιάνιζαν για τη νίκη (π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ στην απελπισία του είδε το νέο δήμαρχο ως… πλανητάρχη και σε ανακοίνωση έγραψε «η νίκη Μαμντάνι μπορεί να αλλάξει τα πάντα» ), θριαμβολόγησε και ο Παύλος Πολάκης! Είδε ότι ο νέος δήμαρχος «έδειξε τον δρόμο και αποτελεί μήνυμα για όλη την προοδευτική ανθρωπότητα».
Εκείνο που διέφυγε στους αριστοτέχνες της τοξικότητας Τσίπρα και Πολάκη, είναι πως ο Μαμντάνι δεν έβρισε κανέναν, δεν χρησιμοποίησε εριστικότητα και μισαλλοδοξία στον λόγο του. Δεν εφηύρε εχθρούς, δεν τροφοδότησε τη μνησικακία εναντίον των προνομιούχων, ακόμη και όταν απευθυνόταν σε οικονομικά μειονεκτικές κοινωνικές ομάδες μαύρων και Λατίνων.
Χωρίς εκ των προτέρων τροφοδότηση κοινωνικών εντάσεων, έδωσε υποσχέσεις για πέντε πράγματα απτά και μετρήσιμα: Πάγωμα ενοικίων, δωρεάν μετακινήσεις με λεωφορεία, αύξηση κατώτατου μισθού στα 30 δολάρια τη ώρα, δημιουργία δημοτικών παντοπωλείων, φορολόγηση υπερπλουσίων. Αν θα τα καταφέρει θα το δούμε στο τέλος της θητείας του.
Το βασικό «γκελ» που έκανε ο νέος δήμαρχος στην Αριστερά, όχι μόνο στους κομματικούς αλλά και τους δημοσιολόγους του χώρους της, ήταν οι ιδιότητες του μετανάστη και του μουσουλμάνου.
Βάλθηκαν να μας πείσουν ότι οι μουσουλμάνοι δεν είναι μόνο οπαδοί της Σαρίας, της μπούρκας και του τσαντόρ, δημοσιοποιώντας εικόνες του νέου δημάρχου να υπερασπίζεται τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, και φωτογραφίες της συζύγου του.
Όντως υπερασπίστηκε τους LGBTQ, ενώ η σύζυγός του στο γάμο τους φορούσε «αέρινα» δαντελένια ρούχα. Και σε υπόλοιπες δραστηριότητές της, τα ρούχα της ήταν μιας κοσμικής μοντέρνας νέας γυναίκας. Προφανώς υπάρχουν και κοσμικοί μουσουλμάνοι, ή «τύποις μουσουλμάνοι» στις ΗΠΑ. Αν όμως η «πρώτη κυρία» της Ν.Υ. πήγαινε με τα ίδια ρούχα σε κάποια κράτη του Αραβικού Κόλπου, στο Ιράν ή στη Γάζα της Χαμάς, θα την… αναζητούσαμε…
Οπότε η εξαίρεση είναι το ζεύγος Μαμντάνι, όχι οι μπούρκες, τα τσαντόρ και η Σαρία.
Ευρύς ο χρόνος, θα παρακολουθούμε το σήριαλ της διαμάχης Μαμντάνι – Τραμπ. Ο νέος δήμαρχος θα δείξει τι μπορεί. Αλλά όταν ένας δήμαρχος της Ν.Υ. γίνεται ελπίδα και επιχείρημα για τις εγχώριες δυνάμεις, κάτι δεν πάει καλά σε αυτές.
