Του Γιάννη Σιδέρη
Ήγγικεν η «κρίσιμη» μέρα του Eurogroup. Σε εισαγωγικά η λέξη κρίσιμη, γιατί ποτέ οι θεωρούμενες ως κρίσιμες μέρες, δεν ήταν ιδιαίτερα κρίσιμες. Η στήλη δεν είχε πιστέψει πως ζούσαμε στην «κόψη του ξυραφιού», με τον κίνδυνο ο ΣΥΡΙΖΑ να μας βγάλει (σε προβλέψιμο χρόνο, ενός ή δύο ετών), από το ευρώ. Δεν έχει τα πολιτικό σθένος και το ιστορικό βάρος για ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα, και ο πρωθυπουργός ξέρει ότι - έτσι άτσαλα που θα γινόταν - θα το χρεωνόταν εσαεί, ως ιστορικό άγος.
Από τον Ιανουάριο τονίζαμε ότι για το κυβερνητικό επιτελείο η αξιολόγηση είναι μονόδρομος, χωρίς να προσδιορίζεται ο χρόνος (αν θα ήταν τον Μάρτιο που πέρασε, τον Απρίλιο που ευελπιστεί η κυβέρνηση, ή τον Ιούνιο που προβλέπει η Citigroup).
Δεν αποκλείαμε βέβαια το ατύχημα, για ένα λόγο: η ελληνική ηγεσία - ακόμη - δεν έχει κατανοήσει το βάρος των συσχετισμών, σε έναν διάλογο, στον οποίο εμπλέκονται πολυκεντρικοί θεσμικοί παράγοντες, μεγαθήρια, (ΔΝΤ-Ε.Ε.), εκ των οποίων το ένα εκπροσωπεί τις χώρες του πλανήτη και το άλλο, πέραν της ευρωζώνης, ουσιαστικά το σύνολο της Ε.Ε. Η ελληνική πλευρά νομίζει ότι από τη πλευρά τους προέχουν οι προσωπικές στρατηγικές των στελεχών, ήτοι «παίζουν τις κουμπάρες», όπως είπε ο πρωθυπουργός (ακόμη και αν υπάρχουν, η κυβέρνηση με την πολιτική της, υλοποιώντας μόνο αυτά που έχει ήδη είχε υπογράψει, θα μπορούσε να τους αφοπλίσει).
Η μόνη ηθελημένη παρέκβαση στο θέμα «κλείσιμο της αξιολόγησης», ήταν η ερωτοτροπία να πληρώσουμε με δικά μας χρήματα, περιμένοντας να νικήσει ο Schulz στη Γερμανία και να μας κόψει χρέος, σε 10-12 μήνες – αν θα έβγαινε και αν θα μπορούσε να κόψει! Ωστόσο το όνειρο έσβησε αδόξως, με βίαιο ξύπνημα, όταν προχθές κοινοτικός αξιωματούχος, διεμήνυσε πως αν πληρώσουμε με δικά μας χρήματα τη δόση του Ιουλίου, «θα αρχίσουν όλα από την αρχή» ( και φυσικά από τους πεπεισμένους, εξελήφθη ως απόδειξη της σκλαβιάς μας!).
Ο χρόνος ωρίμασε και η συμφωνία ασχέτως τρόπου και βάθους χρόνου, φαίνεται ότι αρχίζει να δομείται. Τουλάχιστον αυτό συνάγει κανείς από τη διαβεβαίωση Merkel στον Τσίπρα, «εργαζόμαστε για τη συμφωνία» και από την έκφραση αισιοδοξίας του - πολιτικώς - δύστροπου Schaeuble. Άλλωστε, όπως είπε χθες βράδυ στο Liberal, κυβερνητικός παράγοντας με γνώση των τεκταινόμενων, «έχουν πέσει λυτοί και δεμένοι, να βρεθεί λύση».
Η συμφωνία θα κριθεί από το αποτέλεσμά της
Το πρώτιστο φυσικά που θα κριθεί με την ολοκλήρωσή της, είναι αν τα αποτελέσματά της άξιζαν όλο αυτό το ψυχόδραμα! Ήδη η καθυστέρηση έχει δομήσει την δική της πραγματικότητα και προδίδει τη δική της φθοροποιό δυναμική, ανεξαρτήτως των οργίλων δηλώσεων του κ. Τσίπρα: Περαιτέρω καταβύθιση της οικονομίας, αύξηση της ανεργίας, μαράζωμα και των ελάχιστων και δειλών επενδυτικών προσπαθειών, περαιτέρω αφαίμαξη των καταθέσεων, ενώ χθες μόλις, ήρθε ο νέος μπουναμάς για τους συνταξιούχους:
Το υπουργείο Εργασίας διαβεβαίωσε, μέσω κύκλων, του πως η κυβέρνηση διαπραγματεύεται και νέα μείωση στις επικουρικές, με αντιστάθμισμα να μετριαστούν οι επικείμενες περικοπές στις κύριες συντάξεις (που τις είχαν «διασώσει»). Σημειωτέον η νέα μείωση αναγγέλλεται μόλις 7 μήνες μετά τις προηγούμενες περικοπές.
Όλοι προειδοποιούσαν ότι κάθε καθυστέρηση θα επιφέρει αντίστοιχες επιβαρύνσεις, αλλά στο κυβερνητικό επιτελείο προείχε το να πουλήσει αντίσταση στο ποίμνιο.
Η συμφωνία θα ζυγίσει επίσης τις κυβερνητικές διακηρύξεις, αν ας πούμε τα αντίμετρα θα είναι σαν «καθρέφτης» που είπε ο Νίκος Παππάς, (ένα μέτρο επιβάρυνσης θα εξισούται με ένα μέτρο αντίστοιχης ελάφρυνσης - όνειρο ανοιξιάτικης νυκτός, αν δεν είναι συνειδητό ψέμα, που κατά την ταπεινή μας γνώμη είναι), ή αν η συμφωνία θα είναι η διάνοιξη του δρόμου για να αρχίσει να επέρχεται κάποια ανόρθωση της οικονομίας. Όμως ακόμη και να συμβεί αυτό, η κυβέρνηση δεν θα το πιστωθεί, γιατί άργησε πολύ. Εάν η πρώτη περικοπή των συντάξεων γίνει από το '19, θα πρέπει να σπεύσει να την προλάβει, κηρύσσοντας εκλογές, πολύ περισσότερο που στον ορίζοντα αχνοφέγγει το 4ο μνημόνιο.
Το έτερο λάθος της κυβέρνησης, σε σχέση με την καθυστέρηση, είναι ότι μετά την δεύτερη, ξεκινά η τρίτη αξιολόγηση. Εάν είχε κλείσει, έστω, τον Φεβρουάριο, η τρίτη προβλεπόταν χαλαρή, γιατί έπεφτε μέσα στις ευρωπαϊκές εκλογικές αναμετρήσεις και οι δανειστές θα ήταν εξίσου χαλαροί. Θα είχε αποδιώξει από πάνω της τον βραχνά, θα είχε κατοχυρώσει τη δόση, και θα είχε χρόνο να ασχοληθεί απερίσπαστη με το σχέδιό της για την Οικονομία – αν υποτεθεί ότι είναι ικανή να έχει τέτοιο σχέδιο.
