Τρέμει, λένε το Μέγαρο Μαξίμου, την προοπτική επιστροφής Τσίπρα και για το λόγο αυτό επιδίδεται σε μια προληπτική αποδόμηση του δια των μέσων που ελέγχει. Για την υποτιθέμενη υπεροπλία της κυβέρνησης στα ΜΜΕ έχει γράψει με ονόματα και ποσοστά ο Δημήτρης Καμπουράκης σε ένα κατατοπιστικό άρθρο του.
Αρκούν επίσης μερικά λεπτά μπροστά σε ένα περίπτερο με κρεμασμένες εφημερίδες για να αντιληφθεί τη δύναμη πυρός που διαθέτει πλέον η αντιμητσοτακική αντιπολίτευση.
Συστημικά και περιθωριακά μέσα, μικρά και μεγάλα, αστικά και μη, συμπλέουν σε ατζέντα, αρθρογραφία, επιχειρηματολογία. Δικαίωμά τους. Δημοκρατία έχουμε. Το αποδεικνύει περίτρανα το γεγονός πως ο καθένας στη χώρα μας λέει και γράφει ό,τι επιθυμεί και πως κυκλοφορούν απολύτως μη διαφανή έντυπα που λειτουργούν ως πιστόλια και πλυντήρια.
Επιστρέφοντας όμως στο come back του κ. Τσίπρα τίθεται στην κρίση του κοινού, ποιος και γιατί μεθοδεύει τόσο επιδέξια την επάνοδό του παρέχοντας τα μέσα και τις ευκαιρίες για να διεκδικήσει τη δεύτερη φορά του. Μην είναι το νεόκοπο Ινστιτούτο του, οι λιγοστοί άξιοι συνεργάτες, που προβλέπονται ως προίκα ενός πρώην πρωθυπουργού ή μήπως οι νοσταλγοί της εποποιίας του 2015;
Δεν αρκούν για να υποστηριχθεί το μέγεθος της καμπάνιας για τον «νέο Τσίπρα» που αναπτύχθηκε επί μήνες δυναμικά στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Η ταμπέλα του οραματιστή και πραγματιστή, του συνδετικού κρίκου μεταξύ της ευρύτερης Αριστεράς και του χώρου που προσδιορίζεται ως προοδευτική παράταξη, κοσμεί τη νέα του προθήκη.
Ανεξαρτήτως της ιδεολογικής ταυτότητας που θα θελήσει μελλοντικά να προσδώσει στον εαυτό του και το κόμμα του, ο πρώην πρωθυπουργός, έχει ήδη αποτύχει και ως αριστερός και ως κεντροαριστερός.
Ως αριστερός απέτυχε πολλαπλώς στην κυβερνητική του θητεία. Και επειδή ανέβηκε στην εξουσία χάρις και με τον Πάνο Καμμένο, και επειδή έμεινε στην εξουσία με ΑΝΕΛιτες βουλευτές που είχαν υπογράψει προσύμφωνο ότι θα ψηφίζουν ό,τι χρειαστεί και επειδή έτριψε στη μούρη στο 62% των πολιτών το «Όχι» του δημοψηφίσματος.
Εξίσου αποτυχημένη ήταν η απόπειρα να εμφανιστεί ή έστω να προσποιηθεί τον κεντροαριστερό κατά την εκλογική αναμέτρηση του ’23.
Στο βιβλίο του, που αναμένεται να κυκλοφορήσει πριν από τα Χριστούγεννα, σύμφωνα με πληροφορίες θα διηγηθεί ξανά την ιστορία του.
Μια εκδοχή της ιστορίας. Η οποία θα αντιπαραβάλλεται καθημερινά με την αλήθεια των πολιτών αλλά και των ζώντων συνδιαμορφωτών και πολιτικών μαρτύρων της. Ο Γ. Βαρουφάκης πρόλαβε και έγραψε πρώτος την ιστόρηση των γεγονότων για τη μεγαλειώδη τακτικής της διαπραγμάτευσης.
Τι συνέβαινε στα έγκατα του Μαξίμου με πρωταγωνιστές τον Ν. Παππά, το Σπύρο Σαγιά, τότε αρχηγό της ΕΥΠ τις παρακολουθήσεις και υποκλοπές των στελεχών της Τρόικας στο Χίλτον κλπ.
Θα ήταν κεφαλαιώδης παράλειψη του πρώην πρωθυπουργού, στο κεφάλαιο για τη Συμφωνία των Πρεσπών, να μην περιλάβει τι έγραφε ο Νίκος Κοτζιάς στην επιστολή όταν τον απέπεμψε για χατίρι του Καμμένου και αφού οι δυο υπουργοί είχαν ανταλλάξει δημόσιες κατηγορίες για χρηματισμούς.
Στους αναμένοντες με αδημονία το βιβλίο Τσίπρα συμπεριλαμβάνονται πολλοί πρώην σύντροφοι του. Όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής στη διακυβέρνηση του και αναμένει με αδημονία να τον δει να ξεμυτίζει. Ή ο Σταύρος Κοντονής που συνυπηρέτησε στο υπουργείο Δικαιοσύνης με τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο και σχολίασε ήδη για τον συγγραφέα πρωθυπουργό: θα περιμένω το βιβλίο, διότι περιμένω να δω πώς θα δικαιολογήσει το γεγονός ότι ένα κόμμα το οποίο γεννήθηκε από τους αγώνες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού, έγινε επί των ημερών του και με προσωπική του ευθύνη κόμμα της διαπλοκής και κατέληξε σε ένα ποσοστό το οποίο ήταν αδιανόητο ακόμα και το 2019, στη στιγμή της εκλογικής ήττας.
Θα βρεθούν σίγουρα αρκετοί που έχουν αμνηστεύσει τον κ. Τσίπρα για τα έργα και τις ημέρες του στην πρωθυπουργία. Είναι λιγότεροι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που θα τον συγχωρήσουν επειδή επέτρεψε - αν δεν προκάλεσε - τον κατήφορο και τη γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον εφοπλιστή… πρόεδρο και τη διάσπαση του μπουζουξίδικου.
Η αναμέτρηση Τσίπρα με την ιστορία του προηγείται κάθε άλλης…
