Τα πολιτικά/κυβερνητικά «κατορθώματα» του «λυράρη» που θα έκανε δανειστές και εταίρους να χορεύουν στον ρυθμό που αυτός θα τους έπαιζε -για να φορτώσει τελικά τη χώρα με ένα πρόσθετο, άχρηστο και δυσβάστακτο μνημόνιο, κόστους τουλάχιστον 60 δισεκατομμυρίων, περιλαμβάνουν δε και υποθήκευση για ένα αιώνα του εθνικού πλούτου- έχουν άπειρες φορές υπογραμμιστεί και αναδειχθεί. (Ενώ στα οικονομικά «επιτεύγματα» θα μπορούσαν να προστεθούν τα αφορώντα τη δικαιοσύνη, την παιδεία κ.λπ.)
Υπάρχουν όμως και τα ηθικά ατοπήματά του, που δείχνουν πως, αν η ατομική του εντιμότητα -το ότι ο ίδιος και ο κύκλος του «δεν έφαγαν»- είναι κάτι που δεν αμφισβητείται, ΠΟΛΙΤΙΚΗ εντιμότητα δύσκολα μπορεί να του πιστωθεί. Στα πασίγνωστα ανομήματά του -Νοβάρτις, προσπάθεια δημιουργίας φίλιου τηλεοπτικού ολιγοπώλιου, συνεργασία με τον υπερδεξιό συνωμοσιολόγο Καμμένο, επικίνδυνα διχαστικό δημοψήφισμα κ.ο.κ.- θα μπορούσαν να προστεθούν αυτά που δεν έχουν αναδειχθεί επαρκώς: Το ότι επιχείρησε να ενσωματώσει στον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας -ως έκφραση του νέου ήθους άραγε;- τον στενότερο συνεργάτη του Μένιου Κουτσόγιωργα… Και -τι αποκαλυπτικότερο της προσπάθειας χειραγώγησης του δικαστικού θεσμού;- επέβαλε στην ηγεσία της δικαιοσύνης, ανασύροντάς την από πολύ χαμηλά στην επετηρίδα, τη δικαστική συνδικαλίστρια Θάνου, την ώθησε με μια αδιανόητη και πρωτόγνωρη μεθόδευση στο πρωθυπουργικό αξίωμα, κυριολεκτικά την επομένη της αφυπηρέτησής της την τοποθέτησε επικεφαλής του πρωθυπουργικού νομικού γραφείου και στη συνέχεια της προσέφερε χρυσοαμειβόμενη προεδρία ανεξάρτητης αρχής…
Ωστόσο…
Όσα και αν θα μπορούσαν να του καταλογιστούν…
Ο τωρινός πιο ώριμος, πιο μετριοπαθής, πιο προσγειωμένος, πιο πραγματιστής Τσίπρας σήμερα μπορεί να εισκομίσει δύο θετικά στο πολιτικό μας σύστημα: Πρώτον, να προσφέρει την τόσο αναγκαία στο δημοκρατικό πολίτευμα εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Αυτή που, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ο Ανδρουλάκης απέτυχε να την ενσαρκώσει πειστικά. (Μάλιστα μια τέτοια πρόταση θα ήταν δυνητικά ωφέλιμη ακόμη και για τη νεοδημοκρατική κυβέρνηση, που θα αποκτούσε έναν αξιόπιστο/επίφοβο αντίπαλο, ικανό και να τη συσπειρώσει και να την καταστήσει προσεκτικότερη στον τρόπο του κυβερνάν…) Δεύτερον, «λεηλατώντας» τις ψήφους τους, να απαλλάξει την κοινοβουλευτική ζωή του τόπου από τις αναρίθμητες πολιτικές εκφράσεις του μίσους, της διωκτικής των πάντων μανίας, της ουτοπίας, της αφέλειας, της αμετροέπειας, της καθολικής και καθόλου εποικοδομητικής άρνησης, της αιθεροβάμονος διεκδίκησης της πορείας προς το πουθενά…
Αυτός ο Τσίπρας, όμως…
Αν κατά τα προλεχθέντα είναι χρήσιμος για την (κεντρο)δεξιά… Αντιθέτως, είναι επικίνδυνος για την αριστερά… Η πιο βίαιη εκδοχή της οποίας θα τον ήθελε «σε λαγούμι», προσπαθεί δε να τον εμφανίσει ως κινητροδοτούμενο μόνο από επιθυμία «για φράγκα»… Η δεν πιο «σοφιστικέ» έκφρασή της, δια στόματος Τσακαλώτου, προσπαθεί να υπονομεύσει το εγχείρημά του, ζητώντας του εξήγηση γιατί από το 31,5% του 2019 έπεσε στο 17,5% του 2023…
Ωστόσο…
Τίποτε δεν αναδεικνύει περισσότερο από τη τελευταία αυτή ερώτηση την παραδοσιακή τάση της αριστεράς για ομφαλοσκόπηση, αυτή τη νοσηρή αντίληψή της πως ο κόσμος -ερήμην όλων των άλλων- περιστρέφεται γύρω της. Αφού ουδόλως περνάει από το μυαλό της πως η εκλογική πτώση ενός κόμματος της αντιπολίτευσης δεν είναι αναγκαίο να οφείλεται -μόνο- σε δικά του ολισθήματα. Αλλά ίσως θα μπορούσε να αποδοθεί και σε κυβερνητικά επιτεύγματα ή έστω στο γεγονός πως η νεοδημοκρατική κυβέρνηση πήγε σε διάφορους τομείς, κατά την πρώτη τετραετία της, πολύ καλύτερα από όσο η αριστερά προεξοφλούσε (κατά τούτο κατεβάζοντας πολύ χαμηλά τον πήχη πάνω από τον οποίο θα έπρεπε να περάσει ο αντίπαλός της).
Αυτή λοιπόν η αμετροέπεια της αριστεράς -προ των εκλογών του 2019 ευρωβουλευτής, η οποία περιηγήθηκε σε διάφορα κόμματα του χώρου, προεξοφλούσε με βεβαιότητα πως ο Μητσοτάκης θα θεσμοθετούσε την εβδομάδα των επτά εργάσιμων ημερών, εισάγοντας εργασιακό μεσαίωνα…, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ από τις πρώτες ώρες μιλούσε για «τη χειρότερη κυβέρνηση στην ιστορία του γαλαξία» κ.ο.κ…- είναι που κυρίως εξηγεί την μεταξύ 2019 και 2023 πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. (Ενώ το κόμμα, δαιμονολογώντας, δεν ήθελε να επιτρέψει ούτε στον Τσίπρα ούτε αργότερα στον Κασσελάκη τη στροφή προς τον μετριοπαθή πραγματισμό…)
Με αποτέλεσμα σήμερα…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά τα όχι ευάριθμα ατοπήματα και ανομήματά της και την απονομιμοποίηση/αποδυνάμωσή της, να δεσπόζει όσο καμία άλλη μεταπολιτευτική κυβέρνηση στον 7ο χρόνο της θητείας της…
Τα δεξιά της ΝΔ κόμματα να εισπράττουν, αντί της αριστεράς, μέγα μέρος της φθοράς της…
Η δε αριστερά να καρκινοβατεί πολιτικά εκφραζόμενη από το δεινοσαυρικό ΚΚΕ, τον υπερσυμπιεσμένο ΣΥΡΙΖΑ, τους όλως αιθεροβάμονες διασπαστές του και ένα ακόμη συριζογενές κόμμα που εκφράζει μόνο διωκτική ρητορική μίσους και όχι αριστερή θεματολογία.
Ενώ ο πρώην ηγέτης της άλλοτε κυβερνώσης αριστεράς αναζητάει τον πολιτικό χώρο του -και μπορεί να προσφέρει στο πολιτικό σύστημα της χώρας- δια της όσο γίνεται μεγαλύτερης απομάκρυνσης από ό,τι πάντα συνιστούσε την ελληνική αριστερή πολιτική ταυτότητα.
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του έργου «Ελευθέριος Βενιζέλος, Πλαστουργός Ιστορίας, ο άνθρωπος, ο θρύλος, το πολιτικό αποτύπωμα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Είναι επίσης συγγραφέας του έργου «Το πολιτικό Σύστημα των ΗΠΑ, Ένας ιδιόρρυθμος δικομματισμός», που εξεδόθη το 2012 από τις εκδόσεις Πατάκη.
