Η πολιτική επικαιρότητα, ανάλαφρη και αδιάφορη, κινείται μόνο με το ενδιαφέρον που προκαλεί έκδοση του βιβλίου Αλέξη Τσίπρα. Περισσότερο από περιέργεια, με το μάτι στην «πολιτική κλειδαρότρυπα, παρά από αδημονία για κάποια λύση που άρει το αδιέξοδο από τη… μονοκρατορία του Μητσοτάκη. Ο εκδότης του δήλωσε ότι η αγορά έχει να δει τέτοιες παραγγελίες από τον καιρό του Χάρι Πότερ.
Ο Αλέξης θα οδηγείται στην «αντίστροφη» Οδύσσειά του στον πηγαιμό για την Ιθάκη. Ο Οδυσσέας με την εξυπνάδα του ξέφυγε από τις δυσκολίες και στην περιπλάνησή του πολλών ανθρώπων «νόον έγνω». Ο Αλέξης υποτάχθηκε σε αυτές, στους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες. Και η μόνη Κίρκη που τον μάγεψε και ενέδωσε ήταν η εξουσία.
Ωστόσο, παραμένει αστάθμητος παράγοντας. Ο συναισθηματισμός και ο αυθορμητισμός των ψηφοφόρων, εκείνων που έχουν ανάγκη να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους την ψήφο τους, όσο και των μεγάθυμων που τον συγχωρέσαν (γιατί τουλάχιστον «προσπάθησε το παιδί»), δεν αποκλείεται να συμβάλει σε εκ νέου εθελοτυφλία τους, και να αναγνώσουν τη διήγηση ως δικαίωση της ψήφου τους.
Γι’ αυτούς δεν ήταν ο αφελής Δον Κιχώτης, που κυνηγούσε αντιστασιακούς ανεμόμυλους. Ήταν ο Σαμψών που του έκοψε τα μαλλιά (δηλαδή τη χρηματοδότηση) η Δαλιδά Μέρκελ κατ’ εντολήν των Φιλισταίων (Ευραιοκρατών).
Στο ΠΑΣΟΚ παρακολουθούν με σχετική αμηχανία την επέλαση. Όχι, την επέλαση του Αλέξη αλλά την αυτο - δικαιολογητική απολογία του όπως θα καταγραφεί στο βιβλίο, και την σχετική σύγχυση που προκαλεί στο ΠΑΣΟΚ. Χαρακτηριστικός ήταν ο αχός που σηκώθηκε - και με την υπερβολική συνδρομή του κυβερνητικού εκπροσώπου - για τη δήλωση της πρώην Συριζαίας «βουλεύτριας» και νυν βουλευτού του ΠΑΣΟΚ Ράνιας Θρασκιά, που φάνηκε ευμενής στο ενδεχόμενο συνομιλιών και με τον Τσίπρα, υπό την ηγεσία βεβαίως του Ανδρουλάκη.
Η κα Θρασκιά, αν και δημοσιογράφος, δεν έχει ενημερωθεί (όπως και άλλοι στο ΠΑΣΟΚ), για την εκμυστήρευση της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά μετά το συμβούλιο αρχηγών το 2015, ότι κάθε φορά που δίνει το χέρι στον Αλέξη κοιτάει μήπως της λείπει κανένα δάκτυλο…
Αν όμως η κα Θρασκιά δείχνει αφέλεια, η διάθεση ανταπόδοσης απέναντι στον πρώην ευεργέτη της Αλέξη που στα ξαφνικά της έδωσε τη δυνατότητα να κατακτήσει κοινοβουλευτική έδρα, καθόλου αφέλεια δεν δείχνει ο Χάρης Δούκας - από τον οποίο αποστασιοποιήθηκε μερικώς και ο μέχρι πρότινος υποστηρικτής του Μανόλης Χριστοδουλάκης («Χάρη πάμε»).
Ο Δούκας με τη σκόπιμα εμμονική του θέση για συνεργασία με τις προοδευτικές δυνάμεις και με τον Τσίπρα, συνάμα με παράλληλη πρόταση για αποκλεισμό της συνεργασίας με τη ΝΔ, δεν ψάχνει μόνο μελλοντικά ακροατήρια στην ευέλπιδα (γι’ αυτόν) περίπτωση που θα γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Ούτε με την συμπεριφορά του δυσχεραίνει απλώς τη γραμμή αυτονομίας που έχει χαράξει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (έστω και με την… χιουμοριστική διαβεβαίωση του «πρωτιά έστω και με μια ψήφο από τη ΝΔ). Στην ουσία υπονομεύει τον αρχηγό του κόμματός του, και αυτή η υπονόμευση έχει προσθετική αντανάκλαση στην αποδόμηση της αρχηγικής του εικόνας.
Πέραν των «κατά συνθήκη ψευδών» περί επερχόμενης νίκης που παιανίζει ο Ανδρουλάκης, όλες οι δημοσκοπήσεις - όπως και η βιωματική εμπειρία όσων ασχολούνται επισταμένως με την κεντρική πολιτική σκηνή - θεωρούν την πρωτιά «όνειρο απατηλό».
Ο Τσίπρας καθιερώθηκε ως αρχηγός όταν προέβη στην «πατροκτονία» του Αλέκου Αλαβάνου, που του είχε δώσει το δαχτυλίδι διαδοχής. Ο Κώστας Καραμανλής όταν διέγραψε τον Σουφλιά (και τους Στέφανο Μάνο και Βασίλη Κοντογιαννόπουλο). Ο Γιώργος Παπανδρέου όταν διέγραψε τον Σημίτη (εντάξει, αυτό δεν πήγε και πολύ καλά).
Μήπως ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να πάρει κάποια κεφάλια; Έτσι κι αλλιώς χαμένη υπόθεση είναι η πρωτιά. Τουλάχιστον θα δικαιολογήσει την αρχηγική του ανάδειξη.
