Με βάση δύο δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα, η Νέα Δημοκρατία κινείται πλέον σταθερά πάνω από το 30% στην εκτίμηση ψήφου.
Μετά την αναταραχή στο πρώτο τρίμηνο του έτους με την υπόθεση των Τεμπών, ο κόσμος φαίνεται ότι γυρίζει πλέον την πλάτη στις εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας και τιμωρεί με τον τρόπο του εκείνους που τις διέδιδαν απερίσκεπτα η και συνειδητά, για να καταγράψουν πολιτικά οφέλη.
Ο θυμός και η αγανάκτηση υποχωρούν σταδιακά και δίνουν τη θέση τους στη λογική. Και όσο πλησιάζουμε στις εκλογές του 2027, αυτό αναμένεται να συνεχιστεί ως φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Και με την έννοια αυτή φαίνεται πως επιστρέφουμε σε κάποιας μορφής κανονικότητα. Όχι ασφαλώς σ’ εκείνη τη μακρινή των προμνημονιακών χρόνων, όταν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία άθροιζαν μαζί 70-80%, αλλά σε αυτή που μας προέκυψε το 2019 και παγιώθηκε το 2023. Στην ιδιότυπη δηλαδή κανονικότητα του 1,5 κόμματος όπως επικράτησε να λέγεται.
Τις μέρες αυτές συμπληρώνονται δυο χρόνια από τη μεγάλη διπλή νίκη της κυβερνώσας παράταξης στις εκλογές του 2023, που μεταξύ άλλων υπήρξε και η θρυαλλίδα των εξελίξεων στον Σύριζα.
Ο Τσίπρας θέλοντας και μη παραιτήθηκε «παραμερίζοντας», το κόμμα του έγινε σκορποχώρι με τρεις νέες διασπάσεις, ο Σύριζα απώλεσε την αξιωματική αντιπολίτευση προς όφελος του ΠΑΣΟΚ ενώ κινείται πια σε δημοσκοπικά χαμηλά και στην περιοχή του 5-6%.
Λογικό είναι να ψάχνουν τώρα για συμμάχους και «πρόθυμους» με κοινά ψηφοδέλτια και άλλα τέτοια τεχνάσματα προκειμένου μοιραστούν τη δυστυχία τους και να αποφύγουν τη σχεδόν βέβαιη πολιτική εξαΰλωση που προδικάζεται από πολλούς ότι θα συμβεί στις επόμενες εκλογές.
Το ΠΑΣΟΚ δεν εισπράττει σε καμία περίπτωση, ούτε κεφαλαιοποιεί πολιτικά την όποια φθορά της κυβέρνησης. Και το να λέει κανείς ότι χτυπάει πρωτιά ακούγεται κάτι σαν αστείο.
Η κυβέρνηση αυτή ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία της νωθρά, έχοντας μάλλον αιφνιδιαστεί και η ίδια από το διπλό 41% και τη συντριβή του Σύριζα.
Παρ ’όλα αυτά πάτησε γκάζι στη συνέχεια και φαίνεται να βρήκε τον ρυθμό της προωθώντας πολλές μικρές και μεγάλες μεταρρυθμίσεις.
Απομένουν άλλα δυο χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές και δυο χρόνια στην πολιτική είναι αιωνιότητα. Και πολλά μπορεί να συμβούν.
Παρά τη φθορά που είναι λογικό να έχει κάποιος που κυβερνά 6 συνεχόμενα χρόνια, η κυβερνώσα παράταξη έχει πολλά ατού στα χέρια της.
Και πρώτα -πρώτα την εντυπωσιακή και πανθομολογούμενη πρόοδο στην οικονομία που της δίνει τη δυνατότητα για επιπλέον αυξήσεις και κοινωνικές παροχές. Το μέσο καθαρό εισόδημα αυξήθηκε κατά 24% από το 2019 και μετά και αυτό δεν περνά ασφαλώς απαρατήρητο απ’ τον κόσμο. Ενώ και η ανεργία καταγραφεί σημαντική πτώση στο 8,7%.
Δεύτερον, τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, ξεκινώντας με την Υγεία και την αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό 90 δημόσιων νοσοκομείων και 156 κέντρων υγείας με λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης, τα προγράμματα προληπτικής ιατρικής, τα απογευματινά χειρουργεία, τις προσλήψεις προσωπικού, την ψηφιοποίηση. Και μέχρι το 2027, θα ενταχθούν στο ΕΣΥ και 3 υπερσύγχρονα νέα νοσοκομεία -δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχος-, αλλά και ένα κέντρο Μεταμοσχεύσεων -δωρεά του Ιδρύματος Ωνάση που θα είναι ίσως το καλύτερο της Ευρώπης.
Μέχρι επίσης το τέλος του έτους, αναμένεται και η ολική αντικατάσταση του στόλου των αστικών λεωφορείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με σύγχρονα καινούργια.
Στο τέλος του έτους παραδίδεται πλήρως ψηφιοποιημένο το νέο Κτηματολόγιο με την ταυτόχρονη κατάργηση 392 υποθηκοφυλακείων, η νέα εθνική Πατρών-Πύργου, η επέκταση του Μετρό Θεσσαλονίκης στην Καλαμαριά.
Και το επόμενο έτος, ολοκληρώνεται και η Ε65 στο βόρειο τμήμα της, ενώ το 2027-ετος εκλογών-θα έχουν παραδοθεί η νέα περιφερειακή της Θεσσαλονίκης, ο προαστιακός Δυτικής Αττικής, το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού, το νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι της Κρήτης, η αναβαθμισμένη σιδηροδρομική γραμμή Αθήνας -Θεσσαλονίκης, πλήρως τηλεδιοικούμενη.
Με την ολοκλήρωση των έργων στο Ελληνικό, της γραμμής 4 του Μετρό της Αθήνας, του ΒΟΑΚ στην Κρήτη και μιας σειράς άλλων μεγάλων και μικρών έργων τα επόμενα χρόνια, η Ελλάδα του 2030, δε θα έχει καμία σχέση με αυτή του 2019.
Και από μια βαλκανική χώρα στην Ευρώπη, θα έχει γίνει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα στα Βαλκάνια.
Όλα αυτά υπό δυο όμως προϋποθέσεις. Να μην υπάρξουν απρόβλεπτα γεγονότα στα εθνικά θέματα και κρίσεις γεωπολιτικού χαρακτήρα. Και να υπάρξει πολιτική σταθερότητα. Και αν μεν το πρώτο δεν εξαρτάται απολύτως από μας, το δεύτερο πρέπει να το διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.
Και οι πολίτες θα κληθούν τότε να επιλέξουν ανάμεσα σ ’έναν Μητσοτάκη που έκανε ασφαλώς και λάθη, πήγε όμως την Ελλάδα μπροστά σε όλα τα επίπεδα. Και ανάμεσα στους άλλους. Που θέλουν βασικά να φύγει ο Μητσοτάκης και βλέπουμε. Με πιο πιθανή κατάληξη μια κυβέρνηση Φρανκενστάιν που θα εγγυάται το απόλυτο χάος.
Ο κόσμος δε δίνει λευκή επιταγή σε κανέναν. Ωστόσο, ένα είναι σίγουρο. Ότι η κάλπη το 2027 θα καίει. Και το διακύβευμα θα είναι τεράστιο.
