Η συζήτηση για το ποιος θα συνεργαστεί με ποιον από τα κόμματα της λεγόμενης προοδευτικής αντιπολίτευσης, πριν ή και μετα τις επόμενες εκλογές, αρχίζει και γίνεται κουραστική, αν δεν καταντά άνευ νοήματος.
ΚΚΕ, Ζωή και Βαρουφάκης είναι εντελώς έξω από κάθε σενάριο λύσης, ενώ Κασσελάκης και ΝΕΑΡ μάλλον θα μας κουνήσουν μαντήλι και δεν θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους στη νέα Βουλή.
Τι μένει; το κόμμα Τσίπρα, ο Σύριζα, το ΠΑΣΟΚ και η Καρυστιανού.
Η τελευταία όμως δηλώνει ότι δεν θέλει πάρε -δώσε με κανέναν απ’ το παλιό πολιτικό σύστημα, ενώ το κόμμα Τσίπρα προβλέπεται να αφανίσει εντελώς τον σημερινό Σύριζα.
Για να απλουστεύουμε συνεπώς τα πράγματα, όταν μιλάμε για συνεργασίες, μιλάμε στην ουσία για σύμπραξη ΠΑΣΟΚ με Τσίπρα.
Συμφέρει κάτι τέτοιο το ΠΑΣΟΚ; Κατά την ταπεινή μας άποψη όχι και σε καμμιά περίπτωση.
Τι λόγο έχει το ΠΑΣΟΚ να δώσει χείρα βοηθείας σε έναν απαξιωμένο πρώην πρωθυπουργό που πολέμησε μάλιστα το ΠΑΣΟΚ κατά κανόνα με αθέμιτους τρόπους;
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ο Τσίπρας με τους συντρόφους του αποκαλούσαν τους πασόκους, «γερμανοτσολιάδες» και τους έστηναν καρτέρια έξω από ταβέρνες.
Ενώ την κρίσιμη στιγμή, ο Τσίπρας επέλεξε για κυβερνητικό εταίρο τον Καμμένο. Και μάλιστα όχι μια αλλά δυο φορές.
Και πέρα από την εγκληματική διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του ’15 που έφερε το αχρείαστο τρίτο μνημόνιο, ποιος μπορεί να ξεχάσει τα «ανδραγαθήματα» του Τσίπρα σε ό,τι είχε να κάνει με τους θεσμούς και το κράτος δικαίου;
Γιατί δόξα τω θεώ, και στα γραφεία του ΚΚΕ γίνονταν «συνακροάσεις» επι Τσίπρα, και τους τροϊκανους κρυφάκουγαν μια χαρά με κοριούς στα δωμάτιά τους στο Χίλτον, και συνομιλίες υπουργών τους υπέκλεπταν (Κοτζιάς, Καμμένος, Πιτσιόρλας), και τη Δικαιοσύνη επιχείρησαν να χειραγωγήσουν, και μη αρεστά ΜΜΕ προσπάθησαν να φιμώσουν και επιχειρηματίες εκβίαζαν μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου.
Και αφήνουμε φυσικά κατά μέρος την υπόθεση Νοβάρτις, τη μεγαλύτερη ίσως σκευωρία από συστάσεως ελληνικού κράτους που εύστοχα αποκλήθηκε από τον Β. Βενιζέλο ως «προσπάθεια αλλοίωσης πολιτεύματος».
Και αν τελικά απέτυχαν, ήταν γιατί υπήρξαν θεσμικά αντίβαρα αλλά και άνθρωποι που εναντιώθηκαν στα απεχθή σχέδια, γενναία και με προσωπικό κόστος. Αλλά και γιατί και οι ίδιοι ήταν, όπως αποδείχθηκε, ανίκανοι.
Τι εχέγγυα συνεπώς αξιοπιστίας θα είχε μια τέτοια σύμπραξη που μόνο τον Τσίπρα θα εξυπηρετούσε «ξεπλένοντάς» τον; Πολύ δε περισσότερο που ο ίδιος ο Τσίπρας ουδέποτε έκανε επι της ουσίας αυτοκριτική για τα πεπραγμένα του. Και ουδέποτε ζήτησε ειλικρινή συγνώμη απ’ αυτούς που συστηματικά λοιδορούσε.
Αλλά ποτέ μη λες ποτέ στην πολιτική. Και μπρος στα κάλλη -να φύγει δηλαδή ο μισητός Μητσοτάκης- τι είναι ο πόνος;
Από την άλλη βεβαίως πρέπει να παραδεχτούμε ότι και μια σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Πολλοί στο ΠΑΣΟΚ αντιδρούν στην ιδέα και θέλουν μάλιστα αυτό να περάσει και ως συνεδριακή θέση. Οι μνήμες, βλέπετε, από την συγκυβέρνηση του 2012-14, είναι ακόμα νωπές και έχουν καταγραφεί κατά μάλλον επώδυνο τρόπο στο υποσυνείδητο του μέσου οπαδού του ΠΑΣΟΚ, αυτού που διαπλάστηκε με το «γερά -γερά, να φύγει η Δεξιά».
Θα ήταν όμως η μόνη ρεαλιστική λύση αν δεν υπάρξει αυτοδυναμια. Γιατί η όποια εναλλακτική, θα είναι απείρως χειρότερη. Με όρους συνεπώς κόστους - οφέλους, η σύμπραξη ΠΑΣΟΚ με ΝΔ είναι μονόδρομος. Και όχι απαραιτήτως προς όφελος ενός εκ των δυο. Αλλά προς όφελος κυρίως της ίδιας της χώρας.
