Το τσαντίρι που έχει στηθεί μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, αποτελεί πόλο έλξης των νεοαγανακτισμένων κάθε ιδεολογίας και πολιτικής απόχρωσης.
Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι εκεί είχαν συγκεντρωθεί προ ημερών διαδηλώσεις που αφορούσαν τη δολοφονία του ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας Ζακ Κωστόπουλου (Zackie Oh) του 2018, τη δολοφονία μουσικού Παύλου Φύσσα (Killah P.) του 2013, το κίνημα «δεν έχω οξυγόνο», τους «φρι παλεστάιν», τους οπαδούς του ξυλολίου, τους μετανάστες, τους υποστηρικτές του στολίσκου που υποστηρίζει η Χαμάς, αλλά και τους συνταξιούχους που διαμαρτύρονταν για τη λεγόμενη «προσωπική διαφορά».
Θυμίζοντας άλλες εποχές, από τότε που οι πάσης φύσεως αγανακτισμένοι πλημμύριζαν για μήνες την Πλατεία Συντάγματος.
Αγανακτισμένοι που επιθυμούσαν να καεί η Βουλή, να οργανωθεί λαϊκή συνταγματική συνέλευση στην πλατεία, να οδηγηθούν στην κρεμάλα οι πολιτικοί και να συμμετάσχουν στις αγωνιστικές διεργασίες που ξεκινούσαν από τα περίφημα «τραπεζάκια», με ομιλητές τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, τον Γιώργο Κατρούγκαλο, τον Δημήτρη Καζάκη και άλλους, που ακολούθως έκτισαν αξιοζήλευτη πολιτική καριέρα.
Πάνω σε αυτόν τον καμβά, που είναι επιβαρυμένος συναισθηματικά, διεγείροντας ιδιαίτερα το θυμικό των πολιτών, κάποιοι επιθυμούν να σχεδιάσουν τον δικό τους ζωγραφικό πίνακα, επιλέγοντας τα πιο μελανά και εκρηκτικά χρώματα, με αφορμή την απαίτηση για άδεια εκταφής ενός νεκρού.
Παρ’ όλο που το συγκεκριμένο αίτημα δεν έχει κατατεθεί καν από τον απεργό πείνας, υπάρχει η δυνατότητα να κατατεθεί μαζί με όλα τα σχετικά αιτήματα στο ακροατήριο, αφού όπως τόνισε η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, «κανένα δικαίωμα δεν χάνεται στην παρούσα φάση και όλα μπορούν να τεθούν στο ακροατήριο».
Η ίδια κατέληξε λέγοντας : «Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να ξεκινήσει η δίκη… Είναι δικαίωμα του ανακριτή να κλείσει την ανάκριση. Και όταν την έκλεισαν, υπήρχαν άνθρωποι που του φώναζαν ότι δεν μπορείς να κλείσεις την ανάκριση. Πού ζούμε, ζούμε σε δημοκρατία; Οι συγγενείς δεν έχουν χάσει κανένα δικαίωμα και να μην παρασύρονται από πρόθυμους που τους συμπαραστέκονται αλλά έχουν άλλους σκοπούς».
Στο ίδιο μήκος κύματος, κινήθηκε με τις δηλώσεις τους και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου.
Όπως λοιπόν πάνω στο κίνημα των αγανακτισμένων, κάποιοι κατάφεραν να κτίσουν πολιτικές καριέρες, έτσι και σήμερα δυο πρώην πρωθυπουργοί χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο «την εκταφή» για να επανέλθουν με αξιώσεις στα πολιτικά δρώμενα, ιδρύοντας μάλιστα κόμματα.
Την ίδια στιγμή βέβαια, που το κυρίαρχο σύνθημα γύρω από το τσαντίρι είναι ότι «αν πάθει κάτι ο απεργός πείνας, κοίτα να δεις πως η Αθήνα θα γίνει Νεπάλ».
Ο Αντώνης Σαμαράς παρενέβη πρώτος, δηλώνοντας ότι ως μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και πολιτικός που είχε την ευθύνη για τη χώρα στην πιο κρίσιμη στιγμή της πρόσφατης ιστορίας της, θεώρησε ως υποχρέωσή του να επισημάνει για τις πρόσφατες εξελίξεις στην τραγωδία των Τεμπών, ότι δεν υπάρχει ηθικό έρεισμα στην επίμονη απόρριψη του αιτήματος των γονιών των θυμάτων να προχωρήσουν στην εκταφή των σορών των παιδιών τους και ότι έχουν απόλυτο δικαίωμα να διαπιστώσουν εάν τα λείψανα που βιαστικά και δίχως τον πρέποντα έλεγχο τους παραδόθηκαν προς ταφή, ανήκουν πράγματι στα παιδιά τους.
Την ευκαιρία άδραξε και ο Αλέξης Τσίπρας, οποίος με τη σειρά του δήλωσε ότι η απαγόρευση εκταφής των παιδιών τους προκειμένου να διεξαχθεί έρευνα, εξ΄ αντικειμένου, αποτελεί άλλη μια απόπειρα ταφής της αλήθειας, ότι η άρνηση της Δικαιοσύνης και οι νομικίστικες δικαιολογίες της ηγεσίας της, απλώς επιβεβαιώνουν το πρωτοφανές έλλειμμα εμπιστοσύνης που έχει απέναντί της η ελληνική κοινωνία και ότι η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον πρωθυπουργό.
Οι πρώην πρωθυπουργοί συγκροτούν ένα ενιαίο και κοινό μέτωπο κατά της λογικής, κατά της Δικαιοσύνης και κατά του πρωθυπουργού. Χρησιμοποιώντας ο καθένας για λογαριασμό το «τσαντίρι» και την προσπάθεια απαξίωσης του θεσμού της Δικαιοσύνης και του προσώπου του Κυριάκου Μητσοτάκη, προς άντληση πολιτικής δύναμης και ψήφων.
Ωστόσο, η σύγκρουση των δηλώσεων των δυο φιλόδοξων αρχηγών των υπό ίδρυση κομμάτων τους, με την ίδια την πραγματικότητα των γεγονότων είναι μετωπική.
Ήδη μαζί με τις ιατροδικαστικές εκθέσεις έχουν παραδοθεί στους συγγενείς εκθέσεις εργαστηριακής πραγματογνωμοσύνης μέσω των οποίων έχει γίνει η ταυτοποίηση των σωρών μέσω ανάλυσης DNA, καθώς και εκθέσεις αναγνώρισης για την ταυτοποίηση των σωρών ή των τμημάτων των σωρών. Και όλα αυτά έχουν γίνει μέσω του εξειδικευμένου Οργανισμού Αναγνώρισης Θυμάτων Καταστροφών, σύμφωνα με τα πρωτόκολλα της Interpol.
Δηλαδή έχουν ακολουθηθεί όλες οι διαδικασίες αναγνώρισης, διασταύρωσης και ταυτοποίησης των σωρών.
Ο Αντώνης Σαμαράς αμφισβητεί όλες τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, αναφέρεται στην απουσία του «πρέποντα ελέγχου» κατά την παράδοση των σωρών προς ταφή και στην ανάγκη «διαπίστωσης» για το αν τα λείψανα ανήκουν πράγματι στα παιδιά των γονέων.
Ο Αλέξης Τσίπρας από την πλευρά του αναφέρεται σε «ταφή της αλήθειας», ακολουθώντας το θλιβερό πολιτικό ρεπερτόριο με τα ξυλόλια και τα μπαζώματα.
Αναφέρεται σε «νομικίστικες δικαιολογίες» της Δικαιοσύνης. Παράλληλα ρίχνει την ευθύνη στον πρωθυπουργό, γεγονός πολύ λογικό με βάση την αντιδημοκρατική και ολοκληρωτική αντίληψη του για τα πράγματα, όπως είχε αποδείξει και με τα θεωρίες περί αρμών και εξουσίας.
Το κοινό μέτωπο Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα, κατά του θεσμού της Δικαιοσύνης και του προσώπου του πρωθυπουργού, με αφορμή το θέμα της εκταφής, είναι θνησιγενές. Διότι δομήθηκε πάνω σε ψευδείς υποθέσεις.
Τι μπορεί να πήγε στραβά για τους δυο πρώην πρωθυπουργούς; Η πολιτική λαιμαργία για την ίδρυση των κομμάτων; Η αβλεψία των συμβούλων τους; Ή η αγωνιώδης προσπάθεια της ευκαιριακής πολιτικής εκμετάλλευσης μιας επιβαρυμένης συναισθηματικά κατάστασης;
Όπως και αν έχει, είναι ένα τραγικό δείγμα γραφής τόσο για τον rebranded Αλέξη Τσίπρα που προσπαθεί να αποκοπεί από το λαϊκίστικο παρελθόν του, όσο και για τον Αντώνη Σαμαρά που προσπαθεί να διατηρήσει το θεσμικό πολιτικό χαρακτήρα ενός πρώην πρωθυπουργού.
