«Ενισχύουμε οικονομικά εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, γιατί είναι λειτούργημα η ενημέρωση, αλλά με βάση τις πραγματικές ανάγκες και με βάση διαφανή κριτήρια, χωρίς εύνοιες και εξαιρέσεις».
Αλέξης Τσίπρας, ΔΕΘ.
Το ανωτέρω δήλωσε ο Αλέξης. Υπόσχεται να κάνει αυτό για το οποίο ωρύεται το κόμμα του με την περίφημη «λίστα Πέτσα», η οποία προφανώς θα ονομαστεί «λίστα Τσίπρα». Το εξήγγειλε ο αρχηγός του κόμματος το οποίο έχει επιχειρήσει να ευτελίσει το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου με αφορμή την περίφημη λίστα. Και τα τρολ του στο διαδίκτυο άρπαξαν την ευκαιρία να απαξιώνουν κάθε μη συριζαίο δημοσιογράφο ως «πετσωμένο», όταν δεν τους αρέσει η άποψή του.
Το πρόβλημα όμως ξεπερνάει την αντιπολιτευτική ευτέλεια του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει εδώ και χρόνια παγκόσμιος προβληματισμός για τα ΜΜΕ. Άπτεται της ευαλωτότητας της δημοκρατίας, καθότι τα κάποτε διεθνή ειδησεογραφικά μεγαθήρια, υποταγμένα στην ανάγκη επιβίωσης, πέρασαν στην ιδιοκτησία γιγαντιαίων πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Διαφαίνεται ο κίνδυνος να προωθούν μια μονοφωνική αντίληψη για τη δημόσια ζωή. Σε αντίστιξη, και προκειμένου να διαρραγεί (όσο γίνεται) αυτό το σινικό τείχος των ισχυρών δημοσιογραφικών οργανισμών, τα ανεπτυγμένα κράτη της υφηλίου, με τη σύμφωνη γνώμη (και αίτημα) όλων των δημοσιογραφικών ενώσεων όπου γης, επιδοτούν τα μικρά ΜΜΕ.
Στόχος είναι να βοηθήσουν τα ασθενέστερα εξ αυτών, όσα δεν έχουν πίσω τους χρυσοφόρα ταμεία γιγαντιαίων εταιρειών, να ορθοποδούν και να εκφράζουν τη δική τους άποψη ελεύθερα, ενίοτε και αποκλίνουσα από την κυρίαρχη ιδεολογία.
Ειδικά στον καιρό της πανδημίας, επειδή στέρεψε η διαφήμιση, όλες οι χώρες του δυτικού κόσμου διέθεσαν ανάλογα ποσά στήριξης των ΜΜΕ. Στην Πορτογαλία π.χ. χώρα ανάλογου πληθυσμού με τη δική μας, τα χρήματα που δόθηκαν ήταν περισσότερα.
Μόνο στην Ελλάδα, και μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, ποινικοποίησε αυτή την παγκόσμια πρακτική, εντάσσοντάς την στην αντιπολιτευτική του ρητορική, και ελεεινολογώντας το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Και αυτό τη στιγμή που η «Αυγή» και άλλα ΜΜΕ ιδιοκτησίας του, όπως και οι φιλικές του εφημερίδες αποδέχτηκαν τη βοήθεια της λίστας (εκτός και κακώς – δεν είναι κάτι που το λέμε πρώτη φορά - της εφημερίδας Ντοκουμέντο).
Εκείνοι που δεν χρειάστηκαν αυτά τα χρήματα ήταν οι μεγαλοκαπιταλίστες ιδιοκτήτες, οι οποίοι μπορούν άνετα να στηρίξουν τα ΜΜΕ τους, χωρίς κρατική υποστύλωση. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης π.χ. είχε την άνεση να στείλει πίσω το αναλογούν ποσό (για MEGA, Βήμα, Νέα, Παραπολιτικά, in.gr κλπ). Άρα αν υιοθετήσουμε τη λογική ΣΥΡΙΖΑ, πετσωμένη είναι η Αυγή, το Κόκκινο, η ΕφΣυν, και όχι τα ΜΜΕ του Μαρινάκη!
Το πρόβλημα ξεκινάει από παλιά. Από τη σταλινική αντίληψη που είναι ζώσα στον ΣΥΡΙΖΑ, και συνοψίζεται στη ρήση «Εξοντώστε τον αντίπαλο». Είναι το μίσος – στην κυριολεξία της η λέξη – του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημοσιογραφία που δεν ελέγχει.
Στα πρώτα χρόνια των μνημονίων όσοι δεν ασπάζονταν τη δική του άποψη ήταν τσιράκια του ΔΝΤ, της Μέρκελ και των αφεντικών τους. Όσοι αποδέχονταν τις αυταπάτες του (έκφραση Τσίπρα), ήταν αγωνιστές, μπροστάρηδες των αγώνων του λαού, που διατράνωναν την πεθυμιά του να ζήσει λεύτερος, μακριά από τη χρεοδουλοπαροικία που επέβαλε η μπότα της «μαντάμ Μέρκελ» (και φυσικά είναι… ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι όσοι και τώρα στα τηλεπαραθύρια, παίζουν ρόλο εκπροσώπου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ)!
Ουσιαστικά αυτό στο οποίο αποσκοπούσε το πρώην κυβερνητικό κόμμα (και ακόμη αποσκοπεί) ήταν να ενσπείρει την απαξίωση σε όσους δημοσιογράφους του ασκούν κριτική, ώστε να τους καταστήσει αναξιόπιστους και να μαντρώσει το ποίμνιό του σε δικά του ελεγχόμενα ΜΜΕ. Εκεί αποσκοπούσε και ο περιοριστικός αριθμός των καναλιών που εφηύρε το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Απλώς ήταν τόσο χοντροκομμένα αντισυνταγματικό, που ατύχησε στο ΣτΕ.
Και κάτι που έχουμε ξαναπεί: Ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια απαξίωσης της δημοσιογραφικής κριτικής, στοχοποιούσε κυρίως τους δημοσιογράφους βιτρίνας, τηλεοπτικής ή έντυπης (π.χ. Πρετεντέρη, Τρέμη, Κοσιώνη, Παπαχρήστο, κλπ). Και εδώ είναι το ενδιαφέρον: Ενώ τους κατηγορούσε ότι είναι η «φωνή των αφεντικών» τους, ποτέ δεν κατονόμασε επικριτικά τα ίδια τα αφεντικά.
Ποτέ δεν ακούστηκε από στόμα Συριζαίικου στελέχους κατηγορία για τους ιδιοκτήτες «που έδιναν εντολή», όπως ας πούμε Βαρδινογιάννη, Μπόμπολα, Κοντομηνά, Αλαφούζο κλπ. Αυτοί ήταν στο απυρόβλητο! Ίσως γιατί ήθελε να κάνει deal μαζί τους - είτε μυστικά ενώπιον μιας γάτας των Ιμαλαίων, είτε με απεσταλμένους του να απαιτούν την παράδοση του ειδησεογραφικού τμήματος των σταθμών τους (δημόσιες καταγγελίες Κοντομηνά).
Το οξύμωρο είναι ότι η ΕΣΗΕΑ ποτέ δεν αντέδρασε δυναμικά σε αυτή την επιχείρηση υπόσκαψης κύρους του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, το Πειθαρχικό της συνετάχθη και έλεγξε κάποιους δημοσιογράφους που τέθηκαν δημοσίως υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα (ας πούμε καλώς το έκανε, που δεν είναι καλώς). Άφησε όμως στο απυρόβλητο τους διαπρύσιους κήρυκες του «Όχι»! Αυτοί ήταν λαϊκοί αγωνιστές, άρα εξ ορισμού… αμερόληπτοι δημοσιογράφοι!
Οπότε αναμένουμε… την εκλογή Τσίπρα (λέμε τώρα) για να δούμε την οικονομική ενίσχυση σε «εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ», και πόσο αυτή… θα διαφέρει από τη λίστα Πέτσα!
ΥΓ: Δεν θα ξαφνιαστώ αν πούνε ότι τα ανωτέρω τα έγραψα κατ΄ εντολήν Μαυρίδη! Τέτοιοι είναι! Η προσωπική ανεξαρτησία δημοσιογράφου δεν υφίσταται στην κλίμακα των αξιών τους.
