Το πρόβλημα με τη βία στα πανεπιστήμια μας είναι δυσεπίλυτο διότι στην ουσία η πλειοψηφία της κοινωνίας, του πολιτικού συστήματος αλλά και της πανεπιστημιακής κοινότητας αδιαφορούν προκλητικά για δεκαετίες. Το πρόβλημα της βίας στα πανεπιστήμια είναι κυρίως πρόβλημα της Μεταπολίτευσης. Η άκρατη κομματικοποίηση των ΑΕΙ και η επιβολή της Αριστεράς στον εκπαιδευτικό χώρο οδήγησαν στην εγκατάσταση της βίας στα πανεπιστήμια ως συχνή πρακτική.
Ας μην κρύβουμε τις βασικές αιτίες της βίας στα ΑΕΙ, που την υποβοηθούν αν δεν τη στηρίζουν. Και τη βία δεν την ασκούν μόνο μπαχαλάκηδες, όπως συνήθως ακούγεται, αλλά συγκεκριμένες νεολαίες και πολιτικά κόμματα. Κατά τη γνώμη μας οι βασικές αιτίες είναι οι κατωτέρω:
1. η Αριστερά ήταν και είναι κοντά στους φοιτητές και εξωπανεπιστημιακούς που ασκούν τη βία, ανεξάρτητα από τις χλιαρές ανακοινώσεις της και τα υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυα της. Πάντα έτρεχε προς υπεράσπιση των βίαιων πανεπιστημιακών στοιχείων, ένα μέρος των οποίων κατέληγαν ως στελέχη της.
2. Η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών και των φοιτητών αδιαφορούν παντελώς για τη βία: από φόβο, από συμφέροντα προσωπικά, ή λόγω κυρίως αριστερής πολιτικής τοποθέτησης.
3. Οι περισσότερες πρυτανικές αρχές αποφεύγουν την καυτή πατάτα της αντιμετώπισης της βίας. Κάνουν υπομονή μέχρι την εκτόνωση της, παρακάμπτοντας ατιμωρητί τις ευθύνες τους που σαφώς περιγράφονται στον Νόμο διότι γνωρίζουν ότι η πολιτεία δεν θα τις αναζητήσει.
4. Η κοινωνία μας, οι γονείς των φοιτητών είναι εθισμένοι στην πανεπιστημιακή αριστερή βία. Είναι ευαίσθητοι μόνο στην ακροδεξιά βία, η οποία έχει επίσης παρουσία αλλά κυρίως εκτός πανεπιστημίων, ιδιαίτερα στους χώρους του αθλητισμού. Είναι σοκαριστικό ότι οι γονείς άγχονται για την είσοδο των παιδιών τους στο πανεπιστήμιο αλλά αδιαφορούν παντελώς αν μετά τα παιδιά τους σπουδάζουν ανάμεσα σε στειλιάρια, βαριοπούλες και χειροδικίες στην καλύτερη των περιπτώσεων. Είδαμε καμία κινητοποίηση, διαδήλωση κατά της βίας στα πανεπιστήμια; Αν χάσουμε άνθρωπο μόνο τότε θα κινηθούν, και πάλι μάλλον πρόσκαιρα.
Η εύκολη δικαιολογία για την βία στα πανεπιστήμια όλων των ανωτέρω είναι ότι η αστυνομία, η πολιτεία, η κυβέρνηση δεν κάνουν το καθήκον τους, ως οφείλουν. Όταν όμως οι τελευταίοι το κάνουν υφίστανται την κριτική ακόμη και τις ύβρεις των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών δυνάμεων όλων των ανωτέρω.
Ας είμαστε ειλικρινείς, η βία στα πανεπιστήμια, στον κατεξοχήν χώρο της ελεύθερης έκφρασης, αντανακλά την υστέρηση μας ως κοινωνία, υστέρηση που βάθυνε στην ‘προοδευτική’ Μεταπολίτευση. Η άλλη παράμετρος που δείχνει επίσης την υστέρηση μας ως κοινωνία είναι η απαράδεκτη ποιότητα του πολιτικού μας συστήματος και της πλειοψηφίας των κομμάτων και των στελεχών τους που σκυλεύουν πολιτικά τα πανεπιστήμια μας με τις κομματικές τους παρεμβάσεις, με πρωτοστατούντα τα κόμματα της Αριστεράς.
Η κοινωνία ζητά εύλογα ασφάλεια στα πανεπιστήμια και εξοστρακισμό της βίας. Όμως, δεν κάνει τίποτα για να επιβάλει το αίτημα της τόσο στις διοικήσεις τους όσο και στον πολιτικό κόσμο. Το επίφοβο είναι κάποιοι στην αντιπολίτευση, ιδιαίτερα στην Αριστερά, να προσπαθήσουν τα δύο χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές να αυξήσουν τη βία μέσα στα ΑΕΙ για να κατηγορήσουν αντιπολιτευτικά την κυβέρνηση για ανικανότητα να τα προστατεύσει. Το έκαναν ήδη στα πρόσφατα βίαια γεγονότα στη Νομική και το Πολυτεχνείο στην Αθήνα.
Την ίδια βέβαια στιγμή δηλώνουν δημόσια και υποκριτικά ότι αντιτίθενται στη βία. Η μακρόχρονη εμπειρία της συμπεριφοράς της Αριστεράς είναι ότι στην ουσία την υποδαυλίζει υποδόρια. Επίσης, είναι αυτή που πρεσβεύει ότι η βία στα πανεπιστήμια αφορά σε παρακρατικούς-προβοκάτορες της εξουσίας, υπονοώντας ότι την εφαρμόζουν οι κυβερνώντες και οι αστυνομικές αρχές.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή από το να εφαρμόσει τον Νόμο αυστηρά, ιδιαίτερα τη δικαστική τιμωρία των βιαιοπραγούντων και τη διαγραφή των βίαιων φοιτητών από το πανεπιστήμιο, δίχως εκπτώσεις. Η εμπειρία λέει ότι η πλειοψηφία των διοικήσεων των πανεπιστημίων κατ’ ουσία δεν θα είναι μαζί της. Θα αποφεύγει να βοηθήσει στην εφαρμογή του Νόμου, δρώντας πολιτικάντικα. Αυτό κάνουν εκ συστήματος οι περισσότερες διοικήσεις των ΑΕΙ τις τελευταίους δεκαετίες. Αποφεύγουν τις ευθύνες τους που περιγράφονται σαφώς στον Νόμο. Η μόνη ελπίδα εφαρμογής του Νόμου στα πανεπιστήμια, όπως και σε όλη την επικράτεια, είναι η αστυνομία.
Η κυβέρνηση οφείλει να στηρίξει την αστυνομία μήπως τελικά καταφέρει να σταματήσει επιτέλους την επικίνδυνη και αντιδημοκρατική πανεπιστημιακή βία. Στο τέλος της διετίας είναι βέβαιο ότι θα έχει μαζί της τους υπεύθυνους πολίτες που επιτέλους θα δουν τα παιδιά τους να σπουδάζουν στα δημόσια πανεπιστήμια δίχως ρόπαλα, βαριοπούλες και χειροδικίες. Η κυβέρνηση ας έχει υπόψιν της ότι τυχόν απώλεια ζωής μέσα σε πανεπιστήμιο τα επόμενα δύο χρόνια θα είναι θρυαλίδα γενικευμένης βίας που θα υποδαυλιστεί ανεύθυνα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης που δυσκολεύονται να εκφράσουν πειστικό αντιπολιτευτικό λόγο και να αναστρέψουν τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά τους. Η πρόσφατη εμπειρία με την τραγωδία των Τεμπών δείχνει ότι σημαντικό μέρος της κοινωνίας είναι έτοιμο να ακολουθήσει τυχοδιώκτες και ανεύθυνους πολιτικούς τύπου Βελόπουλου και Κωνσταντοπούλου.
*O Αχιλλέας Γραβάνης είναι Καθηγητής Φαρμακολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης
