Όπως μας λένε οι επιστήμονες, αυτό που συμβαίνει στον πυρήνα του Ηλίου, χρειάζεται από χίλια, έως ένα εκατομμύριο χρόνια για να φτάσει στην επιφάνειά του.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Αλήθεια. Είναι ένα πράγμα πανάλαφρο που τελικά, όσα βαρίδια κι αν προσπαθήσουν να της κρεμάσουν κάποιοι, αργά ή γρήγορα θα ανέβει στην επιφάνεια.
Στην περίπτωση του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, που στοίχισε τη ζωή 57 αθώων συνανθρώπων μας, η προσπάθεια να κρεμαστούν πολιτικά, οικονομικά και αντιεπιστημονικά βαρίδια στην Αλήθεια κράτησε πάνω από ένα χρόνο, όπου διάφοροι αυτόκλητοι επαγγελματίες κριτές της Κοινωνίας μας έκαναν τα πάντα για να προσαρμόσουν την Αλήθεια στο αφήγημα που θα τους εξυπηρετούσε περισσότερο, τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά.
Και ποιο ήταν αυτό το αφήγημα; Ότι η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε μια ποσότητα 2-40 τόνων εύφλεκτου λαθραίου υλικού, το οποίο εξερράγη κατά τη σύγκρουση, οδηγώντας στο θάνατό πολύ περισσότερους επιβάτες απ’ όσο θα είχαν φυσιολογικά φονευθεί από την ίδια τη σύγκρουση.
Εάν με κάποιο θαυμαστό τρόπο κατάφερναν να πείσουν τη Δικαιοσύνη για αυτό το αφήγημα, αφενός θα έβαζαν στο κάδρο την Hellenic Train και την ιταλική μητρική της εταιρεία, αφετέρου δε, θα καθυστερούσαν τη δικαστική διαδικασία για τουλάχιστον άλλα 2 χρόνια, σύροντας την Κυβέρνηση σε ένα βούρκο αστήρικτων κατηγοριών και πολιτικής φθοράς.
Για τη στήριξη αυτών των θέσεων, βρήκαν κάποιους συναδέλφους μηχανικούς και άλλους επιστήμονες, οι οποίοι προσπάθησαν με καταρράκτες επιστημονικοφανούς βερμπαλισμού να αποδείξουν το αφήγημα αυτό, δυστυχώς ξεχνώντας στην πορεία ότι το πρώτο πράγμα στο οποίο θα έπρεπε να είναι πιστοί ήταν η επιστημονική Αλήθεια και όχι η κομματική τους ταυτότητα.
Κάποιοι εξ αυτών των συμβούλων δε, εκμεταλλευόμενοι την ασχετοσύνη των μελών του ΕΟΔΑΣΑΑΜ και πλαστογραφώντας στην ουσία τις γνωματεύσεις γνωστών πανεπιστημίων, υπαγόρευσαν το τεχνικό σκέλος του πορίσματος στην Επιτροπή, με τις ευλογίες της ίδιας της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Σιδηροδρόμων, η οποία ήθελε να αποσείσει τις ευθύνες που απέρρεαν από την έκδοση πιστοποιητικών ασφαλείας, λίγους μόνο μήνες πριν το τραγικό δυστύχημα.
Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό ψεμάτων, τερατολογίας και λάσπης, τόσο κάποιοι συνάδελφοι μηχανικοί και επιστήμονες όσο και ο γράφων, βλέποντας να διασύρεται σε τέτοιο βαθμό η Λογική και η αποδεκτή διαδικασία επιστημονικής τεκμηρίωσης, αποφασίσαμε να αντιταχθούμε στο αφήγημα αυτό, που στη συνείδηση του κόσμου είχε φτάσει να είναι κυρίαρχο, προσφέροντας φήμη και πολιτική ανέλιξη σε πολλά άτομα, εντός και εκτός Βουλής και κινητοποιώντας εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας να βγουν στους δρόμους, υποστηρίζοντας ένα παραμύθι.
Η επίθεση, η λασπολογία, η υποτίμηση και οι απειλές που δεχτήκαμε για την έκφραση της αντίθετης άποψης υπήρξαν πρωτόγνωρες και επιστρατεύτηκαν κομματικά «στρατευμένοι» επιστήμονες, ακόμα και από τον κλάδο της αστροφυσικής για να μας αμφισβητήσουν και να μειώσουν την αξιοπιστία μας. Δεν καταλάβαιναν ότι τα κίνητρα της αμφισβήτησης που εκφράσαμε ήταν καθαρά επιστημονικά και τεχνικά και όχι υποκινούμενα από κάποια κομματική πίστη ή προσπάθεια να «βγάλουμε λάδι» την Κυβέρνηση.
Όλα αυτά ήταν τα «βαρίδια» που αναφέρω στην αρχή του άρθρου, που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να κρατήσουν την Αλήθεια στον πάτο του βούρκου που είχαν δημιουργήσει και είχαν ρίξει μέσα του ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ο θρίαμβος του αντιεπιστημονισμού, των θεωριών συνωμοσίας και του τυφλού κομματικού μίσους.
Όμως, σιγά-σιγά, άρχισαν να βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας οι πραγματογνωμοσύνες και εκθέσεις αμερόληπτων επιστημόνων και οργανισμών (Carton, Δέδε, Καρώνη, Jowet, Τσακιρίδη, ΓΧΚ κλπ) οι οποίες συνηγορούσαν στη θέση που εκφράσαμε, ότι δηλαδή η πυρόσφαιρα προήλθε αποκλειστικά από τα λειτουργικά υλικά της αμαξοστοιχίας και ιδιαίτερα από τα ψυκτικά σιλικονούχα υγρά των μετασχηματιστών, τα οποία ανεφλέγησαν από μια πληθώρα βραχυκυκλωμάτων διαφόρων ηλεκτρικών συστημάτων, μέσα και έξω από τις ηλεκτράμαξες.
Η τελευταία έκθεση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας θεωρώ ότι κλείνει το θέμα της πιθανότητας ύπαρξης εύφλεκτων υλικών που διακινούνταν λαθραία μέσα στις αμαξοστοιχίες, αν και δυστυχώς είμαι βέβαιος ότι οι υποστηρικτές του θα επιμείνουν. Πριν λίγες μέρες διάβασα στα Κ.Δ. ότι τώρα δεν είναι ξυλόλιο το υλικό που ψάχνουν να βρουν, αλλά «λαθραίες πρώτες ύλες παρασκευής συνθετικών ναρκωτικών» που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία.
Και δυστυχώς, μπροστά στην πρεμούρα τους να κρατήσουν ένα τόσο απαξιωμένο επιχείρημα ζωντανό, δεν δίστασαν εχτές να επιτεθούν με τον πιο χυδαίο τρόπο στον τραγικό πατέρα των αδελφών Πλακιά, οι ίδιοι άνθρωποι που μας έψεγαν ως «ασεβείς» εάν τολμούσαμε να αμφισβητήσουμε με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο τις θέσεις της κυρίας Καρυστιανού, η οποία ήθελε καταδίκες για εσχάτη προδοσία, 100 χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.
Μέσα σε όλο αυτό το θόλωμα των γεγονότων, σχεδόν κανένας δεν μιλάει όμως για το ποιοι και πώς άφησαν δύο αμαξοστοιχίες να κινούνται επί 12 λεπτά στην ίδια γραμμή, προκαλώντας τόσα θύματα και δυστυχία και ασχολούνται γιατί ΜΕΤΑ τη σύγκρουση, τα συντρίμμια ανεφλέγησαν, γεγονός που θα έπρεπε να απασχολεί τους κατασκευαστές των συρμών για να βελτιώσουν την ασφάλειά τους σε κάποιο μελλοντικό παρόμοιο δυστύχημα.
Το Ψέμα είναι μία κατάσταση υψηλής εντροπίας, υπό την έννοια ότι για να το αποδομήσεις χρειάζεσαι πολύ μεγαλύτερη ενέργεια και κόπο από αυτήν που χρειάζεσαι για να το δημιουργήσεις. Και δυστυχώς, ένα μεγάλο κομμάτι της Κοινωνίας μας έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιρρεπές, τόσο στο ψέμα, όσο και στις θεωρίες συνωμοσίας όλων αυτών που διαχειρίζονται την Κοινή Γνώμη. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή, κάποιοι εξ αυτών θα κληθούν από τη Δικαιοσύνη για να απολογηθούν για την προσπάθεια διάλυσης της Κοινωνίας μας.
Ευτυχώς, η απόφαση για το ποιοι έφταιξαν και πώς πρέπει να τιμωρηθούν ανήκει στην Ελληνική Δικαιοσύνη και όχι στις άνω και κάτω πλατείες του Συντάγματος και σε αυτούς που ανεμίζουν κρεμάλες.
