Επινίκιες δηλώσεις, ηχηρές τυμπανοκρουσίες, ανακουφιστικός άνεμος αισιοδοξίας, ακολούθησαν τη νίκη του Macron, μια νίκη που για την επίτευξή της επιστρατεύτηκαν οι πάντες, εκτός του ιδεολογικά μίζερου Melenchon, που μετά την πάγκοινη κατακραυγή, με βαριά καρδιά παραίνεσε τους οπαδούς του, απλώς να μην ψηφίσουν τη Le Pen.
Ωστόσο η Le Pen είναι εδώ, και θα είναι στο μέλλον, οπότε δεν δικαιολογείται ο εφησυχασμός. Και εφησυχασμός δεν είναι ο σιχτιρισμός εναντίον της, η ρητορική του μίσους που και η ίδια χρησιμοποιεί, αλλά το κυβερνητικό έργο που θα απαλύνει τις κοινωνικές πληγές, εκεί στο περιθώριο της γαλλικής κοινωνίας.
Η Γαλλία των επαναστάσεων, του κοσμοπολιτισμού, του γαλλικού Μάη, δεν απέκτησε ξαφνικά 10,5 εκατομμύρια φασίστες, ούτε όλοι αυτοί ενέδωσαν άνευ αιτίας στη μούσα του λαϊκισμού και τους εθνικιστικούς και ρατσιστικούς της ύμνους.
Απλώς τα πάνω από 10 εκατομμύρια ψήφοι που έλαβε, δείχνουν την κάθετη διαίρεση της γαλλικής κοινωνίας. Δεν υπήρξε διαμάχη δεξιάς – αριστεράς. Υπήρξε η πολιτική αντίθεση των πάνω και των κάτω. Των ελίτ, των άσπρων κολάρων, των στελεχών επιχειρήσεων, των καλοβαλμένων ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρηματιών, από τη μια πλευρά, των χαμηλόμισθων, των συνταξιούχων και των άνεργων από την άλλη.
Ολων αυτών που η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής Οικονομίας, τους πετά στο περιθώριο, τους κάνει να νιώθουν ξεχασμένοι, συμπιεσμένοι, αδύναμοι, τους προσφέρει μόνο ανασφάλεια. Που νιώθουν φοβισμένοι και ατενίζουν το μέλλον με τρομώδη μάτια. Που βλέπουν τη χώρα τους να στοχοποιείται αιματηρά από τους αλλόφρονες ενός άλλου Θεού.
Και αυτά δεν θα τα λύσει ευκόλως ο Macron, έτσι που πλέον τα οικονομικά σύνορα έχουν κονιορτοποιηθεί, η πολιτική δεν καθορίζεται από τις εθνικές ηγεσίες, ούτε από το περίφημο διευθυντήριο των Βρυξελλών ή ακόμη και από τη Γερμανία.
Η παγκοσμιοποίηση μεταφέρει παραγωγικούς πόρους στον τρίτο κόσμο, με αποτέλεσμα να μαραζώσουν σταδιακά οι εύρωστοι τομείς των δυτικών οικονομιών. Στη μετακόμισή της σαρώνει τη μεγάλη κατάκτηση της Δύσης του 20ου αι. Το κράτος κοινωνικής πρόνοιας.
Αν αυτό δεν λυθεί, οι Le Pen στη Γαλλία, οι Βίλντερς στην Ολλανδία, οι Χόφερ στην Αυστρία, οι Πίτρι στη Γερμανία, θα είναι εδώ, θα καραδοκούν, για να παρουσιαστούν ως προστάτες των καταφρονεμένων, να έλξουν τη δυσαρέσκεια και την διάθεση για εκδίκηση που τους γεννά ή ήττα που τους επιφυλάσσει ο καπιταλισμός της παγκοσμιοποίησης.
Γιάννης Σιδέρης
