Στις τηλεοπτικές μας οθόνες παρουσιάζονται εικόνες που αναβιώνουν στην ανθρώπινη εποποιία. Το associated press τόλμησε και μπήκε στην πολιορκημένη Μαριούπολη όπου έχουν φύγει οι δημοσιογράφοι. Κάτοικοι εγκλωβισμένοι, πεινασμένοι, απελπισμένοι. Μια από τις εικόνες που μετέδωσε ήταν ενός κατοίκου να προσπαθεί να πιάσει ένα… ποντίκι. Στην εθνική μας μνήμη αποτελεί οικεία θύμηση από τους «ελεύθερους πολιορκημένους» του Μεσολογγίου.
Ακόμη και στημένη να είναι, κατά κάποιους καχύποπτους, είναι δεδομένη η τυραννική πείνα και δίψα εξαιτίας της έλλειψης τροφίμων και νερού των κατοίκων.
Στην Οδησσό σακιά με άμμο στους κεντρικούς δρόμους, πρωτόγονα οδοφράγματα που θυμίζουν την εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Νέοι άντρες διατεθειμένοι να δώσουν τη ζωή τους για να κρατήσουν την πόλη τους, δηλαδή την πατρίδα τους. Τη στιγμή που η πόλη είναι κοντά στα σύνορα και θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τους δρόμους της προσφυγιάς (της λιποταξίας δηλαδή).
Η έννοια της πατρίδας επανέρχεται στο προσκήνιο της παγκόσμιας συνείδησης, με αντίτιμο αίματος, μέσα από την τραγική θυσία των Ουκρανών. Όπως και η έννοια του έθνους που τόσο έχει κακοποιηθεί από τις μετανεωτερικές, ή μάλλον απλοϊκές νεωτεριστικές, απόψεις αριστερών και φιλελευθέρων, που την εκχυδάιζαν ως εθνικισμό.
Γιατί δεν έχει καν σημασία αν οι Ουκρανοί είναι ξεχωριστό έθνος, αν δεν τους αναγνωρίζει ως τέτοιο ο Πούτιν, ή ακόμη και η εθνολογία. Αυτοί έτσι νιώθουν και οικοδομούν εθνική συνείδηση σε τραγικές ώρες, χάρις στην παρωχημένη τσαρική επεκτατικότητα του Πούτιν. Οι πατρίδες και τα έθνη είναι εδώ, αναδύονται στην ομίχλη του δυτικού ισοπεδωτισμού.
Ο άφρων πόλεμος του Πούτιν έχει πολλαπλές επιδράσεις, και δεν αναφερόμαστε στα προφανή: Στην τραγική μοίρα δηλαδή του πληθυσμού της Ουκρανίας, στη στρατηγική και στρατιωτική αφύπνιση της Ευρώπης, καθώς και στον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας του, η οποία οικονομικά θα την επιστρέψει στα μέσα του προηγούμενου αιώνα.
Υπάρχουν κάποιες αδιόρατες αφυπνίσεις. Σαν αυτή που αναφέρει ο Γάλλος συγγραφέας και καθηγητής φιλοσοφίας Robert Redeker στην lefigaro, και την αναδημοσίευσε η ιστοσελίδα ardin-rixi. Αναφερόμενος στην έννοια του έθνους, αναφέρει, μεταξύ άλλων:
«Ιδού η Ευρώπη, που ονειρευόταν πως είναι ένα απέραντο ξέγνοιαστο και μεταεθνικό σούπερ μάρκετ, πως ξεπεράστηκε από την ιστορία, της οποίας η τραγωδία είναι το απαραίτητο συστατικό και η μαγιά. Αυτή η εισβολή ακούγεται σαν υπόμνηση. Οι ηγέτες της Ευρώπης είχαν ξεχάσει ότι πρόκειται για έναν πνευματικό σχηματισμό, φορέα μιας πολιτικής ευθύνης. Η μεγάλη αλλαγή που προκαλείται από αυτή την τροπή των καιρών, έχει ως εξής: Η Ευρώπη, ανεχόμενη τις οικονομικές θυσίες, επιστρέφει στην αρχή της πρωτοκαθεδρίας της πολιτικής».
Αυτή η επαναφορά στην πρωτοκαθεδρία της πολιτικής ήταν ένα από τα Βατερλό του Πούτιν. Με την τακτική του αποδυνάμωσε τους συμμάχους του στην Ευρώπη. Σε χθεσινή δημοσκόπηση του έγκυρου World Elects, η διαφορά του Μακρόν στη Γαλλία ενόψει των εκλογών αυξήθηκε. Λόγω της έκρυθμης κατάστασης που απαιτεί ηγετικότητα, και των πρωτοβουλιών για τις συνομιλίες που πήρε, η διαφορά του από την Πεκρές ενόψει των προεδρικών εκλογών του Απριλίου για τον 2ο γύρο, διευρύνθηκε. Από το 52-48 % υπέρ του έφτασε στο 62-38%! Η φιλική στον Πούτιν Λε Πεν δεν πηγαίνει άσχημα μεν (44%), αλλά δεν έχει καμιά ελπίδα έναντι του Μακρόν.
Και δεν είναι μόνο η Λεπέν. Είναι και ο Ζεμούρ, είναι και το Αριστερό Μπλόκο στην Πορτογαλία, αλλά και οι Ποδέμος στην Ισπανία, που εμφανίζονται διχασμένοι για την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, που έκανε ο σοσιαλιστής Πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ (τον είχε αναφέρει ο Τσίπρας ως παράδειγμα μη αποστολής όπλων).
Ακόμη και Αναρχικές ομάδες στην Ευρώπη δημοσιεύουν στα σόσιαλ μήντια φωτογραφίες της ανθρωπιστικής βοήθειας που στέλνουν στην Ουκρανία. Μόνο εδώ έχει κολλήσει η γλώσσα συριζαίων οπαδών στα σόσιαλ μήντια, αναρχικών και αριστεριστών, που χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση του Εβραίου Ζελένσκι ως ναζιστική.
Είναι μια ακόμη ελληνική ιδιαιτερότητα. Δεν ξέρουμε αν οφείλεται στον αταβιστικό ελληνικό αντιδυτικισμό ή είναι αποτέλεσμα της προπαγάνδας του Πούτιν. Θεωρούμε το δεύτερο, καθώς το μόνιμο επιχείρημα που συναντάς στην αντίθεσή τους με την Ουκρανία είναι «ο ναζισμός της κυβέρνησης Ζέλενσκι». Κάποιος τους το έχει «φυτέψει».
Σε σημείο που βλέποντας τον ξεριζωμό των γυναικόπαιδων, τα χαρακτηρίζουν θύματα του Ζελένσκι, όχι του Πούτιν!
