Μια γενική αναταραχή επικρατεί στους χώρους δεξιά και αριστερά της Νέας Δημοκρατίας. Το βιβλίο του Α. Τσίπρα προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα, όπως γέλιο και θυμό. Γέλιο για το λογοτεχνίζον, επικολυρικό και αμπελοφιλοσοφικό ύφος του και θυμό κυρίως σε στενούς συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού για όσα τους καταμαρτυρεί. Μπορεί όλη αυτή η φασαρία να κάνει καλό στον εκδοτικό οίκο, όμως αμφιβάλλω αν θα ωφελήσει πολιτικά τον συγγραφέα. Δεν το αντιλαμβάνεται αυτό; Μπορεί όντως να μην το αντιλαμβάνεται. Να πιστεύει πως γενικώς η φασαρία κάνει καλό.
Όμως μπορεί να εκτιμά πως στο σημείο που έχει φτάσει, το ξεκαθάρισμα με το παρελθόν, όσο δύσκολο και οδυνηρό και αν είναι, επιβάλλεται καθώς αποτελεί δομικό στοιχείο του rebranding. Δηλαδή ο Α. Τσίπρας τραβά μια γραμμή και αφήνει πίσω του τους παλιούς συντρόφους, αποδομώντας τα όσα έπραξαν ενώ ήταν συνεργάτες του. Φυσικά ο στοιχειωδώς νοήμων πολίτης θα αναρωτηθεί και για τις ευθύνες που εκείνος είχε ως πρωθυπουργός τους. Σε τέτοια ζητήματα ο Α. Τσίπρας δεν έχει αναστολές, ηθικές και πολιτικές.
Ο ίδιος με την 17ωρη διαπραγμάτευση εξαγνίστηκε, ενώ οι σύντροφοί του έκαναν υποκλίσεις στον σύντροφο Μεντβέντεφ. Το ότι το αρνούνται δεν παίζει κανένα ρόλο. Ο λόγος του απέναντι στον λόγο τους. Ποιος είναι πιο αξιόπιστος σε τελική ανάλυση; Οι δραχμιστές ή ο πρωθυπουργός που έσωσε τη χώρα με το τρίτο μνημόνιο; Φυσικά, το κοινό που επιζητεί την επιστροφή του αυτόν θα πιστέψει. Όλοι οι υπόλοιποι θα ξεκαρδιστούν από τα γέλια. Αυτές οι αριστερές εμφύλιες συρράξεις έχουν πάντα το γούστο τους! Και ακόμα δεν μπήκε στον χορό ο Παύλος Πολλάκης. Κρατά δυνάμεις για την κατάλληλη στιγμή.
Αλλά και στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας υπάρχει και εκεί ένας αναβρασμός. Οι επαγγελματίες της πολιτικής έβαλαν στη μέση την κυρία Μαρία Καρυστιανού η οποία, άπειρη σε τέτοιες ιστορίες, εκτέθηκε όταν αποκαλύφθηκαν οι πολιτικοί σχεδιασμοί της. Προφανώς ήταν μεθοδευμένη η απομυθοποίησή της, καθώς η είσοδός της στην ενεργό πολιτική θα αναδιέτασσε ολόκληρο το πολιτικό τοπίο. Κανένας δεν τη θέλει στην κεντρική πολιτική σκηνή, διότι παίρνει πολλά από όλα τα κόμματα της αριστερής και δεξιάς αντιπολίτευσης.
Μέσα σε αυτήν την κατάσταση όπου οι πάντες βάλλουν κατά πάντων και όλοι μαζί κατά του Μητσοτάκη, αυτός φαίνεται πως είναι – και είναι – ο κυρίαρχος του παιγνιδιού. Κρατά στα χέρια του όλα τα ατού που διαθέτει ένας πρωθυπουργός, συν την κοινή πεποίθηση πως αυτός και το κόμμα του θα είναι οι πρωταγωνιστές και της επόμενης μέρας. Ο αέρας του νικητή δεν καταγράφει μόνον το πολιτικό κλίμα, το διαμορφώνει κιόλας.
Μέσα στο παρόν περιβάλλον με τους αριστερούς και δεξιούς εμφύλιους, η Νέα Δημοκρατία αποτελεί εκ των πραγμάτων τον εγγυητή της πολιτικής σταθερότητας, απαραίτητης προϋπόθεσης για την οικονομική ανάπτυξη. Κάτι που το αναγνωρίζει και αυτό που αποκαλούμε διεθνής παράγοντας.
