Προφανώς «η μουσική δεν μπορεί να σβήσει ούτε την αδικία ούτε να γεφυρώσει τα κοινωνικά χάσματα». Δεν είναι αυτή η λειτουργία της. Εξίσου, προφανώς η μουσική δεν είναι ένα εργαλείο. Γίνεται εργαλείο από αυτούς που θέλουν να την κάνουν εργαλείο.
Η μουσική εργαλειοποιείται, δηλαδή γίνεται ένα μέσο για την επίτευξη του μεγάλου σκοπού από αυτούς - τους πιστούς - που νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.
Η μουσική σε πρώτο επίπεδο μπορεί να συγκινήσει διαφορετικούς λαούς, ανθρώπους από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και με εντελώς διαφορετικά βιώματα. Η συγκίνηση όμως που προκαλεί ένα κοινό άκουσμα θα φύγει και θα παραμείνουν όλα τα άλλα. Για τον λόγο αυτόν, λειτουργώντας σε ένα δεύτερο επίπεδο, συνήγειρε και αποτέλεσε την κινητοποιητική δύναμη ομοειδών συλλογικοτήτων. Συνεπώς, η κοινοτοπία ότι η μουσική ενώνει, δεν έχει καμιά βάση.
Επειδή ακριβώς αποτελεί η μουσική κινητοποιητική δύναμη, για αυτό τα διάφορα ιερατεία θέλουν να ελέγχουν πλήρως τον χώρο. Έτσι, ενδιαφέρον παρουσιάζει πώς αναδεικνύουν μετριότητες και πως προσπαθούν να βάλουν στο περιθώριο «ανεπιθύμητες» φωνές. Υπό αυτή την οπτική το διαρκές κυνηγητό που δέχεται η Γλυκερία ένωσε όλους αυτούς που:
1. Πιστεύουν αδιαπραγμάτευτα στην ελευθερία της έκφρασης.
2. Αντιστέκονται σε όσους απειλούν, εκφοβίζουν και τρομοκρατούν καλλιτέχνες διότι διαφωνούν με το πώς και το πού προβάλλουν το έργο τους.
3. Δεν εργαλειοποιούν τη μουσική, υποτάσσοντάς την στην υπηρεσία της μεγάλης και μοναδικής αλήθειας. Δεν έχουν ανάγκη από σύμβολα, σημαίες και φαντασιακές καταστάσεις για να υποστηρίξουν τα πιστεύω τους. Με απλά λόγια η Γλυκερία και η κάθε Γλυκερία, δεν αποτελεί σύμβολο - πρωτίστως διότι και η ίδια δε θα το ήθελε - και ακολούθως διότι όλοι αυτοί που τάχθηκαν στο πλευρό της δεν καταφεύγουν στη δημιουργία ειδώλων. Τη στηρίζουν διότι διώκεται.
4.Η Γλυκερία τέλος ενώνει όλους αυτούς που δε στέκονται υποκριτικά δίπλα στον «Άνθρωπο» για να βολέψουν απλώς τις συνειδήσεις τους και να γίνονται έτσι αρεστοί στα διάφορα ιερατεία που εξισώνουν το θύμα με τον θύτη.
Η νέα περιπέτεια της διάσημης τραγουδίστριας ανέδειξε για μια ακόμα φορά την αδυναμία της πολιτείας να προστατέψει τους πολίτες της από τους ποικιλώνυμους τραμπούκους που δρουν έτσι εκ τους ασφαλούς.
Ο αντιρατσιστικός νόμος είναι γράμμα κενό για τη δικαιοσύνη, ενώ έχει γίνει όπλο στα χέρια των γνωστών φανατισμένων «δικαιωματιστών». Συγχρόνως, ανέδειξε και την αναισθησία των συναδέλφων της οι οποίοι σιωπούν ανερυθρίαστα για τα όσα υφίσταται η Γλυκερία από μια ΜΚΟ - τραμπούκο, το ΚΚΕ και τις παραφυάδες του.
Δυστυχώς, στον 21ο αιώνα στην πατρίδα μας το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης επαφίεται στην κρίση και την έγκριση της Αριστεράς. Αν δεν εγκρίνει, διαθέτει τους μηχανισμούς να επιβάλει τη βούλησή της. Η πρώτη τέτοια δοκιμή έγινε με την ταινία «Ελένη», πριν από 40 χρόνια και πέτυχε απολύτως. Γιατί να μην επαναλαμβάνεται;
