Η εικόνα της Αθήνας σήμερα είναι αποκαρδιωτική. Παντού γύρω μας βλέπουμε εγκατάλειψη, τοίχοι γεμάτοι συνθήματα και μουντζούρες χωρίς κανένα αισθητικό ή πολιτικό νόημα, κολώνες βουτηγμένες στις αφίσες, πεζοδρόμια κατεστραμμένα, δημόσιοι χώροι παραδομένοι στα σκουπίδια και την αδιαφορία. Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα μεγάλο μέρος της Αθήνας δημιουργεί μια αίσθηση παρακμής και εγκατάλειψης.
Δεν είναι μόνο θέμα καθαριότητας ή τάξης. Είναι βαθιά πολιτικό ζήτημα: ένας δημόσιος χώρος που δεν εμπνέει σεβασμό, παράγει ανασφάλεια. Και η ανασφάλεια διαβρώνει τη δημοκρατία.
Η Αθήνα, μια πόλη με τεράστιο ιστορικό και πολιτιστικό βάθος, μοιάζει σε πολλές περιοχές της με ανοχύρωτη ανατολική μεγαλούπολη, χωρίς οργάνωση, καθαριότητα ή αισθητική φροντίδα. Όταν ο δημόσιος χώρος απαξιώνεται, τότε ενισχύεται το αίσθημα ανασφάλειας, όχι μόνο λόγω εγκληματικότητας, αλλά και λόγω της καθημερινής υποβάθμισης της ποιότητας ζωής.
Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς η κατάσταση δε βελτιώνεται. Αντίθετα, διολισθαίνουμε σε μια καθημερινότητα όπου η ανομία γίνεται ανεκτή, σχεδόν φυσιολογική. Οι επιθέσεις σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα φαινόμενα βίας στους δρόμους, η μικροεγκληματικότητα στις γειτονιές, η αυθαιρεσία σε κάθε επίπεδο συνθέτουν ένα τοπίο που κανείς δε θα έπρεπε να αποδέχεται ως «κανονικότητα».
Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτεία μοιάζει αδύναμη ή απρόθυμη να επιβάλει τον νόμο. Ο πρόσφατος νόμος για την πανεπιστημιακή αστυνομία απέτυχε, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όχι επειδή το εγχείρημα της προστασίας των πανεπιστημίων ήταν λάθος, αλλά επειδή ο σχεδιασμός ήταν ανεπαρκής, οι αντιδράσεις δεν αντιμετωπίστηκαν πολιτικά και η εφαρμογή του εγκαταλείφθηκε χωρίς στρατηγική.
Η ευθύνη της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος συνολικά είναι μεγάλη. Όταν το κράτος αδυνατεί να εγγυηθεί το πιο βασικό δικαίωμα, την ασφάλεια των πολιτών του, τότε δεν επιτελεί τον πρωταρχικό του ρόλο. Κι όταν η κοινωνία νιώθει μόνη απέναντι στην εγκληματικότητα, τότε αποσύρεται, φοβάται, ριζοσπαστικοποιείται ή απαξιώνει πλήρως τη δημοκρατία.
Χρειαζόμαστε μηδενική ανοχή, λιγότερες ιδεοληψίες, και περισσότερη τόλμη. Ο Ποινικός Κώδικας πρέπει να εφαρμοστεί αυστηρά, με συνέπεια και δικαιοσύνη ή να αυστηροποιθεί ακόμη περισσότερο Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πρέπει να λειτουργεί με σχέδιο και αποτελεσματικότητα και όχι με σπασμωδικά μέτρα. Η Δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδει γρήγορα και δίκαια. Και το πολιτικό σύστημα οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Η ασφάλεια δεν είναι «δεξιά» πολιτική. Είναι απαίτηση του κάθε πολίτη που θέλει να κυκλοφορεί ελεύθερα, να σπουδάζει χωρίς φόβο, να ζει σε μια πόλη καθαρή και ανθρώπινη. Είναι το πρώτο αγαθό που πρέπει να εγγυάται μια πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες της.
Και η σημερινή πολιτεία, δυστυχώς, υστερεί. Ώρα να το παραδεχτεί και να αναλάβει τις ευθύνες της.
*Αντιπτέραρχος (Ι) εα. Κωνσταντίνος Ιατρίδης, Επίτιμος Διοικητής ΔΑΥ, Επίτιμος Πρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας, Αμυντικός Αναλυτής
